استئاتوز کبدی در بیماران مبتلا به عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B

سابقه و هدف: استئاتوز کبدی و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B از علل شایع بیماری‌های مزمن کبدی در ایران به شمار می روند. ارتباط بین هپاتیت‌های ویروسی و استئاتوز در مطالعات مختلفی در دنیا بررسی و اثبات شده است. در مورد هپاتیتC عواملی مثل ژنوتیپ ویروس و شاخص‌های متابولیک خود بیمار در بروز و شدت استئاتوز نقش دارند. اما در مورد همراهی هپاتیت B و استئاتوز، مطالعات محدودی انجام شده و نقش عوامل مربوط به میزبان در ایجاد استئاتوز در این بیماران بیش تر بوده است. تاکنون در کشور ما، مطالعه‌ای درباره هم زمانی استئاتوز و هپاتیتB انجام نشده و با توجه به شیوع بالای این دو بیماری، بررسی ارتباط آن ها ضروری است. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 71 بیمار با عفونت مزمن ویروس هپاتیت B تحت بیوپسی کبد قرار گرفتند. 41 بیمار (7/57%) بدون استئاتوز کبدی و 30 بیمار (3/42%) دارای استئاتوز قابل ملاحظه بودند. عوامل مختلف مربوط به میزبان و ویروس در دو گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: از نظر سن و جنسیت در دو گروه اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. از عوامل مربوط به میزبان‌، میانگین BMI و قند خون ناشتا و کلسترول و تری گلیسیرید و GGT سرم در گروه دارای استئاتوز به طور معنی داری بیش تر از گروه بدون استئاتوز بود (05/0< P ). دو گروه از نظر میانگین ALK-P, ALT, AJT ، فاقد تفاوت معنی‌دار بودند. همچنین از نظر فراوانی عوامل ویروسی نظیر مثبت بودنHBeAg، میانگین viral load و میانگین Stage فیبروز کبد در دو گروه اختلاف معنی‌داری نداشت. نتیجه گیری: به نظر می‌رسد عوامل مربوط به میزبان شامل قندخون، کلسترول و تری گلیسیرید و GGT و BMI با وجود استئاتوز در زمینه عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B همراهی داشته باشند ولی عوامل ویروسی بررسی شده HBeAg و viral Load چنین همراهی را نشان نمی دهند. توصیه می‌شود در مطالعات بعدی نقش عوامل ویروسی دیگر مثل ژنوتیپ ویروسی و نیز ارتباط استئاتوز کبدی با سیر بیماری و پاسخ به درمان هپاتیت مزمن B نیز بررسی شود.