تدوین دستور کاری پژوهشی پیرامون ارتباط میان محیط کالبدی و سلامت روان

پس از دو دهه از تلاش متمرکز جهانی بر ارتباط میان محیط کالبدی و سلامت، در حالی که اغلب این مطالعات بر مؤلفه­های عینی پیاده­مداری و چاقی تمرکز کرده­اند، تحقیقات اندکی هستند که به بهبود سلامت روان، به خصوص در کشور ایران پرداخته باشند. بر اساس پیمایش ملی سلامت روان، آخرین آمار اختلالات روانپزشکی در کشور در گروه سنی 15 تا 64 سال، 6/23 درصد است که بیشترین آمار مربوط به مجموع اختلالات اضطرابی و خلقی بوده ولی در کل، اختلال افسردگی اساسی با 7/12 درصد، به تنهایی بیشترین آمار را به خود اختصاص داده است و نکته قابل توجه اینکه که ۶۰ درصد افرادی که دچار اختلال روانپزشکی بودند هیچ اقدامی برای درمان خودشان نکرده­اند.این امر اهمیت مطالعات پیشگیرانه از جمله سیاست­های شهری را دوچندان می­کند. بر این اساس، مقاله حاضر سعی دارد تا با مرور ادبیات و شواهد تجربی، و برشمردن چالش­ها و ابهامات اصلی که تحقیقات با آن روبرو هستند، دستورکاری پژوهشی را برای ورود طراحان و برنامه­ریزان شهری فراهم کند. برای یافتن مقالات از طیف متنوعی از پایگاه­های داده­ای و موتورهای جستجو مانند گوگل اسکالر، پاپ مد، اسکوپوس و وب آو ساینس استفاده شده است. مقالات برگزیده، بر اساس وابستگی به موضوع، تعداد ارجاعات و جدید بودن یافته­ها انتخاب گردیدند. از بین مطالعات منتخب به ترتیب 72، 25 و 3 درصد در بازه بین سال 2010 تاکنون، سال­های 2000 تا 2009 و پیش از سال 2000 انتشار یافته­اند، که به ترتیب میانگین ارجاعات آن­ها 151، 676 و 284 استناد بوده است. یافته­ها نشان می­دهد، استفاده از تعاریف و روش­های متفاوت، عدم درک صحیح از مفاهیم شهری و روانشناختی، مقیاس­ها و پیچیدگی متغیرها امکان مقایسه نتایج را   کاهش می­دهد. در نتیجه، امکان شکل­گیری یافته­های متقن که بتواند پشتوانه نظری محکمی برای برگردان آنها به سیاست­های راهبردی فراهم کند، سخت می­شود. از این رو،  انجام مطالعات میان­رشته­ای که بتواند فهم مشترکی از مفاهیم، شاخص­ها و متغیرها ایجاد کند و تحقیقات طولی و کوهورت، که بتواند در درک روابط علی کمک نماید، باید در اولویت قرار گیرند.