اثر بخشی مداخلات روانشناسی مثبت گرا جهت افزایش نشاط،خشنودی از زندگی، معناداری زندگی و کاهش افسردگی: تدوین مدلی برای اقدام

به منظور بررسی اثربخشی مداخلات روان شناسی مثبت گرا بر افزایش شادکامی، خشنودی از زندگی و افزایش معنا در زندگی و کاهش افسردگی، ضمن تدوین بسته آموزشی مربوطه، به اجرای مداخلات فوق اقدام شد. جامعه آماری تحقیق حاضر مددجویان و مراجعان به سازمان بهزیستی استان ها اصفهان، ایلام، بوشهر و تهران بودند. طرح تحقیق، آزمایشی تک گروهی با پیش و پس آزمون بود.نمونه شامل 159 نفر از مراجعان و مدد جویان بهزیستی چهار استان مورد شاره بودند که به روش تصادفی انتخاب شدند. افراد پیش از اجرای مداخلات و پس از آن با استفاده از آزمون های افسردگی بک، پرسشنامه جهات شادکامی (ahi)، آزمون شادکامی- افسردگی (فرم کوتاه)، مقیاس خشنودی از زندگی(swls) و آزمون معنا در زندگی(mlq) که اعتبار آنها پیش از اجرا مورد بررسی قرار گرفت، مورد سنجش قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری مناسب از جمله آمارهای توصیفی و استنباطی مثل آزمون t، ضریب همبستگی، آنالیز واریانس یک راهه (anova) و رگرسیون چندمتغیری مورد تحلیل قرار گرفتند. مقایسه میانگین و انحراف معیار نمرات در دو مرحله پیش و پس آزمون و نیز تحلیل داده ها نشان می دهد که آموزش مداخلات فوق تاثیر معنا داری در افزایش شادی و نشاط، خشنودی از زندگی و افزایش سطح معناداری زندگی داشته و به کاهش شدت و سطح افسردگی منجر شده است. همچنین نتایج حاصل نشان می دهد که از بین متغیر های تحقیق افسردگی با زندگی با معنا، خشنودی از زندگی و شادکامی رابطه معنادار منفی دارد.همچنین در بین سه زندگی خوب مثبت ؛ خشنودی از زندگی و وجود معنا در زندگی نیز روابط معنادار مثبتی بین افسردگی با خشنودی از زندگی و زندگی معنادار ( وجود معنا در زندگی ) وجود دارد اما افسردگی با زندگی لذت بخش و زندگی با اشتیاق ( زندگی در گیرانه) رابطه معناداری ندارد که نشان دهنده آن است که افسردگی لزوماً با زندگی لذت بخش و زندگی با اشتیاق بر روی یک پیوستار واحد نیستند.