بررسی سیر تحول نقوش هندسی در تزئینات معماری دوره ساسانی تا سلجوقی (رابطه میان هندسه و حکمت در ایران باستان و دوره اسلامی)

تزیینات معماری اسلامی به گمان بسیاری محققان، ماحصل منع تصویری دوران اسلامی بوده که هنرمندان را وادار نموده تا تلاش خود را معطوف استفاده از نقوش هندسی نموده و تزیینات منحصر به فرد و پیچیده موسوم به گره را خلق نمایند. اما پژوهش حاضر قصد بررسی سیر تحول نقوش هندسی تزیینات وابسته به معماری ایران، در دو دوره قبل و بعد از اسلام، با هدف نمایش تداوم یا گسست تزیینات را دارد؛ فرآیند بررسی با رهیافت های تاریخی، توصیفی و مبتنی بر تحلیل و استخراج ساختار هندسی تزیینات دوره های مذکور، به بررسی رابطه بین دانش هندسه و پیشینه کاربرد هندسه در تزیینات وابسته به معماری ایران قبل از اسلام و کاربرد هندسه پیشرفته در طراحی تزیینات معماری دوره اسلامی پرداخته است. در انتخاب نمونه های مورد بررسی، سعی شده تا موارد بررسی، بیانگر شیوه رایج دوره یا نشانگر پیشرفت در عرصه کاربرد هندسه در آن دوره باشد. در نهایت با تحلیل زیرساخت های هندسی بکار رفته در طراحی تزیینات در بازه زمانی مورد بررسی، مشخص گردید که نقوش هندسی بکار برده شده در هنر اسلامی را باید تداوم منطقی آثار تزیینی قبل از اسلام ایران محسوب نمود. بررسی نشانگر مجموعه قوانین در حال رشد هندسی است که در عصر باستان مورد استفاده و توجه هنرمندان قرار گرفته ولی این هندسه پنهان در پس نقش مایه-های طبیعی ظاهر شده ولی پس از اسلام، هندسه بگونه عیان، به عامل تزیین بدل می گردد. پیشرفت های هندسی طراحی نیز از نقش مایه های مجزا و تکرار ساده به مرور به طراحی پیچیده معطوف طراحی کل و دارای اهمیت فضاهای منفی بدل گشته است.