بررسی رابطه میان دانش تغذیه ای، شاخص های آنتروپومتریک و آمادگی جسمانی دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان شهریار

هدف: منابع انسانی جوان یک ثروت ملی برای رسیدن به توسعه پایدار در هر جامعه قلمداد می شود و از آنجا که تحقیقات انجام شده در ایران و سایر کشورها حاکی از وضعیت نابسامان تغذیه ای این گروه سنی می باشد، در این مطالعه رابطه آگاهی تغذیه ای، تن سنجی و آمادگی جسمانی دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه به روش توصیفی- همبستگی و بر روی 330 نفر از پسران دانش آموز (18-16 سال) مدارس دولتی شهرستان شهریار، که به روش خوشه ای- تصادفی انتخاب شدند، انجام پذیرفت. آگاهی تغذیه ای توسط پرسشنامه و قد، وزن، شاخص توده بدن و درصد چربی به عنوان شاخص آنتروپومتریک و آزمون های دو 60 متر، دو 545 متر، پرش جفت، بارفیکس، انعطاف پذیری و دو 9×4 برای سنجش آمادگی جسمانی به عمل آمد. داده ها توسط نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دانش تغذیه ای و قد رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت (004/0=p). همچنین بین دانش تغذیه ای آزمودنی ها و وزن، شاخص توده بدن و درصد چربی رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت(05/0>p). همچنین بین دانش تغذیه ای و انعطاف پذیری آزمودنی ها رابطه مثبت و معنی داری مشاهده شد(016/0=p). بین دانش تغذیه ای آزمودنی ها و دو 60 متر نیز رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت(046/0=p)؛ ولی بین دانش تغذیه ای و پرش جفت پا، 9×4 چابکی و نیز آزمون بارفیکس آزمودنی ها رابطه معنی داری مشاهده نشد(05/0>p). بین شاخص های آنتروپومتریک و شاخص های آمادگی جسمانی آنان، وقتی که آزمون های آمادگی جسمانی، جداگانه مورد بررسی قرار گرفت، ارتباط معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد با این که دانش تغذیه ای تنها عامل مرتبط با رفتارهای تغذیه ای که منجربه دستیابی به جسم سالم از لحاظ ترکیب بدن و آماده از لحاظ کارآیی های حرکتی بشود، نیست،ولی بالا بردن آگاهی های تغذیه ای نوجوانان با تدوین برنامه های آموزشی و تشویق به انجام فعالیت های بدنی، می تواند باعث ارتقاء سطح سلامت تغذیه ای و پیرو آن بهبود شاخص های تن سنجی و بالا بردن سطح آمادگی جسمانی دانش آموزان برای انجام وظایف محوله بشود.