اثر دو روش تمرینی مقاومتی و پلایومتریک بر برخی عوامل عضلانی بازیکنان جوان فوتبال

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر دو روش تمرینی مقاومتی و پلایومتریک بر برخی عوامل آمادگی جسمانی فوتبالیست های جوان آماتور بود. 18 بازیکن فوتبال با میانگین و انحراف استاندارد سن10/1 ± 46/16 سال، قد 51/5 ± 173 سانتیمتر، و وزن 35/8 ± 05/60 کیلوگرم که قبلاً تمرین های قدرتی وپلایومتریک را تجربه نکرده و فقط 3 جلسه در هفته تمرین فوتبال انجام می دادند، به عنوان آزمودنی در این مطالعه انتخاب شدند و به صورت تصادفی به سه گروه پلایومتریک (6=n) مقاومتی (6=n) و کنترل(6=n) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 6 هفته، 2 روز در هفته بر اساس برنامه تمرینی تنظیم شده به فعالیت پرداختند. گروه پلایومتریک، ترکیبی از تمرینات پرشی و لی لی ها را 2 جلسه در هر هفته انجام می داد و تمرینات گروه با وزنه شامل اسکات، خم شدن زانو، باز شدن زانو و بلند شدن روی پنجه همراه با وزنه، 2 جلسه در هر هفته و با 12-8 تکرار بود. گروه کنترل در هیچ یک از برنامه های تمرینی شرکت نداشت و تنها به فعالیت های عملی مربوط به رشته خود(تمرینات ویژه فوتبال) می پرداخت. توان انفجاری پا با استفاده از آزمون بوسکو و قدرت عضلانی اندام تحتانی با rm1 حرکت اسکات و چابکی با آزمون t و آزمون 40 متر دویدن جهت ارزیابی سرعت و آزمون دویدن 10 متر برای ارزیابی شتاب، پیش و پس از دوره تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آماری توصیفی، آزمون t همبسته، تجزیه و تحلیل واریانس، آزمون تعقیبی(lsd) در سطح معنی داری(05/0 ? p) استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که هر دو روش تمرینی تاثیر معنی داری بر افزایش قدرت عضلانی، توان انفجاری پاها، چابکی عمومی بدن، سرعت دویدن و شتاب دویدن آزمودنی ها داشته است(05/0 > p)؛ با وجود این، به غیر از دو مورد قدرت و چابکی بین دو روش تمرینی اختلاف معنی داری وجود نداشت. به طور کلی، با توجه به یافته های پژوهش می توان بیان کرد که احتمالا هر دو شیوه تمرینی پلایومتریک و مقاومتی به جز در موارد قدرت و چابکی تاثیر مشابهی بر متغیرهای توان انفجاری پاها، سرعت دویدن و شتاب دویدن در فوتبالیست های جوان آماتور دارد.