ارزیابی مدل باورهای خودکارآمدی دانشجویان، انتظارات پیامد و اهداف عملکردی به عنوان تعیین کننده پیشرفت تحصیلی دانشجویان

هدف این تحقیق بررسی تاثیر متغیر های پیشرفت تحصیلی قبلی، خودکارآمدی، انتظارات پیامد و اهداف عملکردی بر پیشرفت تحصیلی بعدی از طریق روش تحلیل مسیر بود. به این منظور نمونه آماری به تعداد 343 نفر از دانشجویان دانشگاه های تهران به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و آن ها به پرسشنامه خودکارآمدی(شرر و همکارن،1982)، انتظارات پیامد(لنت و همکارن،2005) و اهداف پیشرفت(میدلتن و میدگلی،1997) پاسخ دادند. همچنین برای اندازه گیری عملکرد تحصیلی دانشجویان از معدل نمرات پایان ترم آن ها استفاده شد. نتایج نشان دادند که مدل با داده های این پژوهش از برازش کاملی برخوردار است. عملکرد تحصیلی قبلی هم به طور مستقیم و هم به صورت غیرمستقیم از طریق واسطه گری متغیر های خودکارآمدی، انتظارات پیامد و اهداف عملکردی بر پیشرفت تحصیلی بعدی تاثیر معنا دار دارد. خودکارآمدی هم به طورمستقیم و هم غیرمستقیم از طریق میانجی گری متغیر های انتظارات پیامد و اهداف عملکردی بر پیشرفت تحصیلی بعدی تاثیر معنادار دارد. انتظارات پیامد از طریق اهداف عملکردی بر پیشرفت تحصیلی به صورت غیرمستقیم و مثبت تاثیر می گذارد. همچنین تاثیر اهداف عملکردی بر پیشرفت تحصیلی بعدی مستقیم و مثبت است.