رابطه زبان و شناخت از دیدگاه عصب شناسی زبان

هدف این پژوهش پاسخ دادن به پرسشهایی است که از دو جهت قدیمی اند: 1) از این لحاظ که مدت هاست مهمان ذهن نگارنده هستند و 2) از این لحاظ که از دیرباز در تاریخ اندیش? بشر مطرح بوده اند و هنوز هم هستند. این پرسش ها عبارت اند از: الف) رابط? میان ذهن و جسم، ب) رابط? میان زبان و شناخت، ج) رابط? میان زبان و شناخت با مغز/ جسم، و سرانجام) نقش جسم در فرایند شناخت. در این پژوهش با فهم و تبیین این پرسش ها به گونه ای مستدل و علمی تلاش کردیم به آن ها پاسخ دهیم. روش این پژوهش پس کاوی است. در این روش، برخلاف روش استقرایی یا قیاسی، ابتدا مدلی از سازوکار(ها) یا ساختارهای زیربنایی که تصور می رود علت اساسی توالی های منظم مشاهده شده هستند برساخته و سپس، عمدتاً از طریق استدلال بر مبنای شواهد، همانند شواهد مستقیم و زنده از زندگی روزمره، از تکامل، از بدن و به طور کلی از حقایق مسلم اجتماعی- تاریخی وجود سازوکار(ها) یا ساختار(ها) تأیید می شود. مبنای محکم این روش شواهدی از حقایق مسلم و انکارناپذیری است که به گونه ای قانع کننده وجود سازوکار مورد نظر را به تأیید می رسانند؛ و نتایج بر اساس آن ها به روشنی بیان می شود. بارزترین شاهد، اشاره به این واقعیت است که یک زمانی در تاریخ تکامل، مغز صاحب ذهن، آگاهی و شناخت نبوده است. یعنی ذهن، آگاهی برتر، شناخت و در نهایت زبان محصول تکامل اند و به تدریج، همگام و متناسب با تکامل اندام ها و جسم، به وجود آمده و به مرحل? کنونی رسیده اند. نتیج? نهایی این پژوهش جسمانی بودن ذهن و در نتیجه زبان و شناخت و مدل پیشنهادی برای تأیید سازوکار(ها) جسمانیت یکپارچه است که میان اندام ها (از جمله مغز) وحدت ارگانیک برقرار می کند. علاوه بر این، چهار نتیجه مطرح شد که عبارت اند از: 1) ذهن/آگاهی ویژگی شبکه های نورونی است، 2) جسمانیت یکپارچه حاصل رابط? ارگانیک میان تمامی اندام ها (از جمله مغز) است، 3) زبان حاصل صورت بندی اندیشه در قالب آواست و 4) زبان ابزار اندیشه است.