بررسی سطوح مختلف تنش خشکی و تعیین عملکرد بهینه جو آبی در دشت شهرکرد

با توجه به این که ایران کشوری کم آب و خشک است، استفاده از راه کارهایی جهت کاهش مصرف آب و استفاده بهینه از مقدار آب موجود، راه حل بسیاری از مشکلات خواهد بود. کارایی مصرف آب یکی از مهمترین خصوصیات فیزیولوژیکی است که در بررسی سازگاری گیاهان به شرایط خشک نقش عمده ای دارد و هر عاملی که عملکرد را افزایش دهد و تبخیر و تعرق را بدون تاثیر نامطلوب زیاد بر عملکرد، کاهش دهد، کارایی مصرف آب را افزایش می دهد. تنش خشکی یکی از مهمترین عوامل محدود کننده رشد گیاهان در سراسر جهان و شایع ترین تنش محیطی است که تقریبا تولید 25 درصد اراضی جهان را محدود می سازد. در این تحقیق به منظور بررسی تاثیر تنش خشکی بر گیاه جو بهاره یک طرح کاملا تصادفی شامل 7 تیمار و 4 تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهرکرد در خاکی با بافت لوم شنی در سال زراعی 91-1390 انجام شد. آبیاری تیمارها از اواخر فروردین شروع شد و عمق آبیاری با توجه به تبخیر و تعرق محاسبه شده، تخمین زده شد. عملکرد و اجزای عملکرد در آخر فصل اندازه گیری شد و نتایج نشان داد که سطوح مختلف تنش خشکی بر روی عملکرد و اجزای عملکرد تاثیر معنی داری داشته است و با توجه به عملکرد گیاه جو در شرایط تنش خشکی، این گیاه جزء گیاهان نیمه حساس به خشکی برشمرده شد. بهره وری ماکزیمم در سطح تنش 20 درصد و از نظر اقتصادی سود خالص حداکثر در سطح 10 درصد تنش به دست آمد. همچنین تبخیر و تعرق واقعی گیاه جو به روش مستقیم در تیمار های مختلف اندازه گیری و مقایسه شد. در ضمن مقایسه ای بین عملکرد و بهره وری آب گیاه جو در حالت محدودیت و بدون محدودیت ریشه انجام شد که اختلاف معنی دار بین دو حالت، نشان دهنده ی تاثیر مثبت توسعه ریشه بر بهره وری آب است. در کل نتایج نشان داد که کم آبیاری البته با انجام تحقیقات اولیه بر روی محصول، روش مناسبی برای افزایش بهره وری و به دست آوردن سود خالص حداکثر است.