افزایش پایداری و حلالیت داروی کم محلول کلاریترومایسین

پایان نامه
چکیده

داروها معمولاً به منظور معالجه و یا کنترل علائم بیماری و التیام درد مورد استفاده قرار می گیرند. داروها برای این که بتوانند در دسترس بدن قرار گیرند، می بایستی در حلالهای بدن که عمدتاً حاوی آب هستند، قابل انحلال باشند. تعداد زیادی از داروها وجود دارند که دارای حلالیت اندکی در آب بوده و به همین دلیل دسترسی زیستی ناچیزی دارند. به منظور رفع این مشکل و افزایش دسترسی زیستی، می بایست که دوز دارو و یا تعداد دفعات دریافت دارو افزایش یابد، که این مسئله خود باعث ایجاد مشکلات جدیدی همچون بروز عوارض جانبی می گردد. مسئله افزایش حلالیت داروهای کم محلول در بدن، امروزه بخش مهمی از تحقیقات و فعالیت های پزشکی، داروسازی و صنعتی را به خود اختصاص داده است. میکروکپسولاسیون در سالهای اخیر به عنوان یکی از روشهای نوین جهت افزایش حلالیت داروهای کم محلول، مورد توجه زیادی قرار گرفته است. تحقیقی که پیش رو دارید، به افزایش حلالیت و پایداری داروی کم محلول کلاریترومایسین با بکارگیری روش میکروکپسولاسیون می پردازد. کلاریترومایسین یک آنتی بیوتیک است که از لحاظ فارماکولوژی در گروه ماکرولیدها قرار دارد و کاربرد عمده آن در درمان برخی انواع عفونت های باکتریایی به عنوان مثال عفونت های ناشی از هموفیلوس آنفولانزا و استرپتوکوک پنومونیه می باشد. برای این منظور، آماده سازی میکروکپسول های داروی کلاریترومایسین با استفاده از پلیمر اتیل سلولز و بکارگیری تکنیک تبخیر حلال انجام پذیرفت. تاثیر انواع پارامترها مانند تاثیر غلظت دارو و نیز غلظت فازهای داخلی و خارجی بر روی میکروکپسول ها مورد بررسی قرار گرفت. رهایش دارو از میکروکپسول های کلاریترومایسین در بسترهایی که شبیه ساز ph محیط های آبی بدن و محیط معده بود، مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین سینتیک رهایش دارو از میکروکپسول ها مورد بررسی قرار گرفته و کارایی میکروکپسولاسیون تعیین گردید. روش کار در این پایان نامه به صورت تجربی بوده و با استفاده از دستگاه هایی نظیر همزن مغناطیسی، انکوباتور شیکر، اسپکتروفوتومتر فرابنفش- مرئی (uv-vis) و ph متر بوده است.

منابع مشابه

افزایش حلالیت پذیری داروی کم محلول ایبوپروفن درمقیاس نانو توسط پوشش دهی با پلیمر

بسیاری از داروهایی که مورد استفاده در درمان بیماری ها، جزء مواد شیمیایی هستند که حلالیت پذیری آن ها در داخل بدن کم است، بنابراین به دلیل دسترسی بیولوژیکیِ کم این داروها دُز مصرفی آن ها افزایش پیدا می کند. برای افزایش حلالیت این داروها می توان از برخی پلیمرها به عنوان پوشش استفاده کرد که ساختار پلیمری آن ها باعث افزایش حلالیت پذیری دارو می شود. در این میان می توان از داروهای ایبوپروفن و ناپروکسن ن...

15 صفحه اول

افزایش حلالیت داروی ایبوپروفن با استفاده از روش پراکندگی جامد

ایبوپروفن یک داروی ضد التهاب غیر استروئیدی میباشد که برای بهبود درد و تب و کاهش التهاب به کار میرود و داروی بسیار کم محلولی است. محلولیت ضعیف در مایعات بیولوژیک بدن یک مشکل عمده در این داروها میباشد که در نتیجه باعث فراهمی زیستی ضعیف آنها بعد از تجویز خوراکی میشود. در نتیجه حلالیت داروها از اهمیت بالایی برخوردار است و برای افزایش حلالیت داروها روش های مختلفی وجود دارد. در سال 1961، sekiguchi و ...

بررسی ترمودینامیکی حلالیت گاز سولفید هیدروژن در محلول آبی MDEA،MEA،DIPA و DEA

آزمایش‌های حلالیت، برای گاز سولفید هیدروژن در محلول آبی متیل دی اتانول آمین (MDEA)، دی اتانول آمین (DEA)، مونواتانول آمین (MEA) و دی ایزو پروپانول آمین (DIPA) در دماهای 40، 55 و 70 درجه سانتیگراد و فشارهای جزئی H2S از 20 تا حدود KPa 5000، انجام شد و داده‌های حلالیت برای این آلکانول آمین‌ها به‌دست آمد. این داده‌ها با استفاده از یک اتوکلاو به حجم 250 میلی‌لیتر مجهز به فشارسنج با دقت KPa 7/0 و کنت...

متن کامل

بررسی اثر نوع روش میکروکپسولاسیون در افزایش حلالیت داروی مفنامیک اسید

یکی ازمسائل مهم در مورد داروها دسترسی بیولژیکی آنهاست. بسیاری از داروهای موجود دارای حلالیت بسیار کم در آب هستند که همین موضوع سبب کاهش دسترسی زیستی آنها می شود. بنابراین به منظور رساندن میزان کافی و مورد نیاز دارو به بدن دوز مصرفی افزایش می یابد که خود مشکلاتی را برای بیمار به همراه دارد. مسئله افزایش دسترسی بیولوژیکی داروها در بدن امروزه بخش مهمی از فعالیت های تحقیقاتی در زمینه های پزشکی، مهن...

15 صفحه اول

بررسی افزایش حلالیت داروی سیمواستاتین با استفاده از روش پراکندگی جامد

سیمواستاتین با نام تجاری zocorدارویی است که به طور گسترده در درمان هایپرکلسترولمیا استفاده میشود. سیمواستاتین دارای میزان انحلال در آب ضعیفی است که سبب کاهش بهره درمانی آن می شود، رفتارحلالیت داروهای کی ازجنبه های چالش برانگیزدرتوسعه فرمولاسیون باقیمانده است. در این مطالعه پراکندگیهای جامد سیمواستاتین با استفاده از حاملهای مختلف شامل بتا سیکلودکسترین، مانیتول،pvpk30، peg 400,1000,4000,6000 ،c...

منابع من

با ذخیره ی این منبع در منابع من، دسترسی به آن را برای استفاده های بعدی آسان تر کنید

ذخیره در منابع من قبلا به منابع من ذحیره شده

{@ msg_add @}


نوع سند: پایان نامه

دانشگاه آزاد اسلامی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی - دانشکده علوم پایه

کلمات کلیدی

میزبانی شده توسط پلتفرم ابری doprax.com

copyright © 2015-2023