اثر خستگی عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی بر تعادل پویا در فوتبالیست های مرد

با توجه به رابطه بین خستگی عضلانی ناشی از فعالیت های ورزشی با تعادل پویا در فوتبالیست های مرد بود. 20 نفر از دانشجویان مرد فوتبالیست رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تربیت معلم تهران که هفته ای 3 بار در تمرینات تیم فوتبال دانشگاه شرکت داشتند با میانگین و انحراف استاندارد سنی 73/0+24/20 سال قد 28/4+27+170 سانتی متر و وزن 24/9+38/67 کیلو گرم بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی بطور داوطلبان ه در این تحقیق شرکت کردند. برای برآورد تعادل پویای آزمودنی ها پس از گرم کردن مختر (10-5 دقیقه کشش و دوی نرم) از تست ستاره (10-5 دقیقه کشش و دوی نرم) از تست تعادل ستاره (sebr) در هشت جهت استفاده شده به منظور ایجاد خستگی در عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی آزمودنی از دینامتومتر ایزوکینتیک بابودکس system4 استفاده گردید تعداد جلسات 4 جلسه بود که ترتیب آنها بر اساس محل و صفحه حرکتی به صورت تصادفی انتخاب می شد در هریک از جلسات خستگی دریکی از گروه های عضلانی پلانتار دورسی فلکسور و اورتوراینورتورهای مفصل مچ پا و فکسور اکستنسور و آبداکتور آداکتورهای مفصل ران انجام انقباضات مکرر تا رسیدن به 50 درصد گشتاور حداکثر اولیه با فاصله 72 ساعت و تا حد ممکن در شرایط مساوی اعمال شد. پس از اجرای برنامه خستگی پس آزمون sebt به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی آزمون t همیشه در سطح معنی داری p-0/05 و تحلیل واریاناس (طرح اندازگیی مکرر) استفاده شد. نتایج نشان داد که خستگی ایزوکینتیک عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی باعث کاهش معنی دار فاصله دستیابی در آزمون sebt می شود. ضمن اینکه اعمال برنامه خستگی در عضلات مفصل ران باعث کاهش بیشتر فاصله دستیابی آزمودنی ها نسبت به عضلات مج پا شد. با توجه به یافته های تحقیق خستگی عضلات پروگزیمال نسبت به دبستال اندام تحتانی در تعادل پویای فوتبالیست ها بیشتر اثر گذار است.