بررسی صلح و آشتی در شعر پارسی تا پایان سده‎ی ششم

صلح جزوی جدا نشدنی از نهاد بشر است، میل باطنی و فطری انسان خواهان برقراری صلح می‎باشد، چنانچه در تمامی ادیان آسمانی نیز _که همراه با سرشت انسانی است_به صلح و سازش توجه اساسی شده است. ولی انسان موجودی است هنجارگریز و ناسازگار با امور جاری زندگی و جنگ ناهنجاریست که از آغاز زندگی بشر بر این کره‎ی خاکی پا به پای انسان قدم برداشته است و خود را در تمامی عرصه‎های زندگی به گونه‎ای به نمایش می‎گذارد. در این پژوهش سعی شده است این دومقوله‎ی در تضاد دائم در آثار ادب پارسی را به عنوان یک روند اجتماعی و موضوعی که در زندگی ایرانیان جریان داشته، به رشته‎ی تحریر بکشد. کلمات کلیدی: صلح، آشتی، دوستی، مدارا، جنگ، دشمنی