قصه گویی و تحلیل گفتمان گفتاری کودکان دبستانی

پژوهش حاضر به بررسی تاثیر قصهگویی بر انسجام و پیوستگیِ قصهگویی دانشآموزان دبستانی میپردازد. انسجام و پیوستگی، هر دو، اجزای سازنده گفتمان گفتاری و نوشتاری هستند. درحالی که از انسجام به عنوان ابزارهای پیوندی معین و مشخصی نام برده میشود که پیوند دهنده جملههای یک متن است (هلیدی و حسن، ????: ?)، پیوستگی به ساختار کلی، طرح یا طرحوارهای که گزارهها را نظم میدهد اطلاق میشود (بامبرگ، ????). در پژوهش حاضر، تعداد 30 نفر از دانشآموزان پسر پایه سوم ابتدایی در یک دوره ? ماهه قصهگویی شرکت کردند. در ابتدا و انتهای این دوره از آنها خواسته شد تا به عنوان پیشآزمون و پسآزمون قصههای خود را بر اساس تصاویر نشان داده شده بگویند. سپس از معیار طبقهبندی انسجام هلیدی و حسن (????) که در برگیرنده ارجاع، جایگزینی، حذف، ابزارهای پیوند و انسجام واژگانی است برای سنجش انسجام، و از نظریه هماهنگی انسجامی حسن (????) به عنوان ابزاری برای سنجش پیوستگی قصهها استفاده شد. در پایان، قصههای هر یک از دانشآموزان بر اساس این مقیاسها مورد بررسی قرار گرفت و آماری از میزان استفاده آنها از این ابزارها ارائه گردید. از آمار بدست آمده برای مقایسه میزان انسجام و پیوستگی گفتمان گفتاری گروه آزمون و کنترل بهره گرفته شد. آنچه از یافتههای پژوهش به دست آمده است، مبین این است که گفتمان گفتاری دانشآموزان پایه سوم دبستان، از انسجام و پیوستگی بالایی برخوردار است و پس از دوره دو ماهه قصهگویی، تغییر محسوسی در انسجام و پیوستگی آنها دیده نمیشود.