تحلیل ریسک و تهیه برنامه تأمین آب منطقه ی ویژه اقتصادی ماهشهر در شرایط اضطراری (مطالعه موردی: بازیافت پساب تولیدی صنایع مستقر در منطقه ویژه)

تأسیسات آبی یکی از زیرساخت های اساسی هر کشور می باشند که در صورت عدم آمادگی و نبود برنامه های پیشگیرانه و پیش بینانه و آموزش مناسب پرسنل، هرگونه صدمات احتمالی در آن می تواند به گونه ای به بحران تبدیل و اثرات بهداشتی، سیاسی و اجتماعی در پی داشته باشد. از جمله اجزاء اصلی تأسیسات تأمین آب، سامانه-های انتقال و توزیع آب می باشند که در معرض بروز ریسک های کمی و کیفی ناشی از خطرات و تهدیدات طبیعی و انسان ساخت قرار دارند. عدم توجه به خطرات احتمالی و تعیین آسیب پذیری و ریسک در مراحل طراحی و بهره برداری و نگهداری تأسیسات، می تواند هزینه های جبران ناپذیری را بر بهره برداران از آب، تأسیسات جانبی و حتی محیط زیست منطقه تحمیل نماید. یکی از ابزار های مفید جهت ارزیابی آسیب پذیری اجزاء خطوط انتقال آب، مدیریت و تحلیل ریسک است. از طرف دیگر، بحران آب یکی از مسائل اساسی مناطق خشک و نیمه خشک مانند ایران است. این وضعیت در سال های اخیر به دلیل وقوع پدیده خشکسالی حادتر شده است. گسترش روز افزون نیازها و تقاضاها در جامعه برای دسترسی به منابع آب با کیفیت مناسب، افزایش چشمگیر هزینه های تأمین آب جدید و ضرورت کنترل آلودگی منابع آب با در نظر گرفتن محدودیت منابع آبی کشور، مدیریت منابع آب را از جنبه های مختلف با چالش های جدی روبرو ساخته است. لذا تأمین برنامه های لازم به منظور حصول توسعه پایدار و حفظ محیط زیست و کیفیت منابع آب کشور از ضروریات محسوب می گردد. کمینه سازی مصرف آب، نگه داشتن آب در چرخه از طریق بازیافت و استفاده مجدد و استفاده از آب های جایگزین، که به منابع آب غیر متعارف موسومند به جای منابع آب تازه از جمله راه حل هایی هستند که امروزه در دستور کار مدیران قرارگرفته است. در این پایان نامه ابتدا با استفاده از روش های مبتنی بر تحلیل سلسله مراتبی و سیستم استنتاج فازی به تحلیل ریسک در سامانه انتقال آب از تصفیه خانه کوت امیر اهواز تا منطقه ویژه اقتصادی ماهشهر پرداخته شده است. سپس با استفاده از روش ahp به بررسی منابع آب غیر متعارف به عنوان منابع جایگزین برای تأمین نیاز آبی منطقه ویژه اقتصادی ماهشهر در مواقع اضطراری پرداخته شده است. با توجه به اهمیت صنایع مستقر در منطقه ی مذکور و لزوم تأمین مستمر آب مصرفی آن، دسترسی به منابع جایگزین که بتواند پایداری کمی و کیفی تأمین آب در شرایط عادی و اضطراری را تضمین نماید، همواره از دغدغه های مدیریت منطقه ی ویژه بوده است. بهترین گزینه به عنوان منبع آب جایگزین، شاخه اصلی خور موسی انتخاب گردیده شد.