سیمای جامعه در ادبیات داستانی کودک و نوجوان (بر اساس آثار برگزیده: هوشنگ مرادی کرمانی، جعفر ابراهیمی (شاهد)، محمد رضا سرشار و احمد اکبرپور)

آثار ادبی هر قومی در حقیقت جلوه گاه مسایل اجتماعی آن قوم به شمار می رود و مهمترین نقش را در انتقال فرهنگ و دگرگونی آن دارد. تأثیر و تأثر ادبیات و جامعه از یکدیگر امری اجتناب ناپذیر است. از این رو شناخت قوانین و نهادهای اجتماعی، آداب و رسوم در حوزه ادبیات اهمّیّت فراوانی دارد. یکی از گسترده ترین بخش های ادبیات هر ملّتی ادبیات مربوط به کودکان و نوجوانان است که نقش مهمی در آماده سازی آن ها برای ورود به عرصه اجتماع ایفا می کند. در این نوشتار تلاش گردیده است تا به شیوه توصیفی و تحلیلی سیمای جامعه در ادبیات داستانی کودک و نوجوان با انتخاب آثاری از نام آوران این عرصه، ترسیم شود. برای دستیابی به این مهم به شیوه علمی، مبنای این پژوهش بر نظریه جامعه شناسی ادبیات لوسین گلدمن قرار داده شده و با پیروی از نظریه ساختارگرایی کارکردی پارسونز، نهادی های بنیادین جامعه در قالب: نهاد خانواده، نهاد آموزشی، نهاد سیاسی، نهاد اقتصادی و نهاد مذهبی ـ فرهنگی و با ارائه جدول های بسامدی مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه این تحقیق نشان می دهد که در پیکره ادبیات داستانی کودک و نوجوان همه نهادهای بنیادین موجود در جامعه واقعی، وجود دارد و اهمّیّت ویژه نهاد خانواده وجه اشتراک و مهمترین قسمت این آثار است.