تحلیل عوامل موثر بر میزان تفاوت سطح شهرگرایی در تهران (مطالعه موردی: منطقه3 و 19)

روند رو به رشد شهرنشینی و مهاجرت گسترده از شهرها و روستاهای دیگر به کلانشهر تهران و از سویی اثرگذاری متغیرهای هویت -مکانی، ازخودبیگانگی، سبک زندگی، بی تفاوتی، عقلانیت و کاهش پیوند عاطفی بر میزان سطح شهرگرایی در مطالعه حاضر این ضرورت را ایجاب می کند تا زمینه بررسی و تحلیل عوامل موثر بر میزان تفاوت سطح شهرگرایی در دو منطقه سه ونوزده تهران فراهم آید.در پژوهش حاضر به منظور تحلیل عوامل موثر بر میزان تفاوت سطح شهرگرایی در مناطق مطالعاتی، علاوه بر اطلاعات پرسشنامه ای مرتبط به 400 نفر از ساکنان دو منطقه که به صورت تصادفی انتخاب شدند، از دو رویکرد جبرگرایی و ترکیب گرایی نیز استفاده شد.از منظر دیدگاه جبرگرایی فرض بر این است که شهرنشینان شهرتهران دارای شیوه ی زندگی شهرگرایی هستند اما میزان شهرگرایی و تاثیرآن در همه ی افراد یکسان نیست و براساس دیدگاه ترکیب گرایی بسته به ویژگیهای اقتصادی، اجتماعی میزان شهرگرایی آنان متفاوت می باشد. یافته های پژوهش برحسب محاسبه ی ضریب همبستگی پیرسون، مبین وجود رابطه ی معنادار بین شهرگرایی با هویت مکانی، کاهش پیوند عاطفی، عقلانیت و سبک زندگی در منطقه3 و وجود رابطه ی معنادار بین شهرگرایی با ازخودبیگانگی، بی تفاوتی، کاهش پیوند عاطفی ، عقلانیت در منطقه 19 می باشد. نتایج حاصل از خروجی آزمونهای ، ، و همبستگی تفکیکی به منظور بررسی تاثیر عوامل اجتماعی و اقتصادی بر تفاوت شهرگرایی افراد، رابطه ی معنی دار سن، تحصیلات، مدت اقامت در تهران با متغیرشهرگرایی در منطقه 19و رابطه معنی دار سن، تحصیلات، مدت اقامت در تهران و میزان درآمد با متغیر شهرگرایی درمنطقه3 را تایید می نماید. مقایسه -نتایج آزمون همبستگی جزئی با همبستگی تفکیکی نشان میدهد، متغیرسن از بین عوامل اجتماعی و اقتصادی در هر دو منطقه بیشترین تاثیر را بر میزان شهرگرایی داشته و مدت اقامت درتهران در رتبه دوم میزان تاثیرگذاری بر متغیر شهرگرایی می باشد.