تک گویی و تک صدایی در درام ایرانی از مشرووطه تا امروز

از آنجا که رکن اساسی هر اثر نمایشی بر پایه ی گفتگو می باشد. و ویژگی گفتگو چند صدایی بودن است. فضایی که در آن همه ی صداها به صورت مساوی بازتابنده می شوند. چند صدایی یا دیالوژیسم یکی از مهم ترین نظریه های میخاییل باختین متفکر برجسته ی روسی است که تأثیر عمیقی بر مطالعات ادبی دهه های اخیر گذاشته است. به همین منظور در اغلب آثار نمایشی ایران (درام نویسی) این گفتگو میسر نشده و از اثر چند صدایی بودن به اثری تک صدایی تبدیل شده است. که صدای یک نفر بر سایر صداها غالب است. که زمینه های آن را باید در تاریخ، فرهنگ و جامعه شناسی ایران جست و جو کرد. و جامعه ی ایرانی که از روحیه ی تکثرگرایی برخوردار نیست و افراد اغلب می کوشند پیام خود را به دیگری ابلاغ کنند، گفتگو به امری محال تبدیل می شود. بنابراین پرسش اصلی این پژوهش برسی دلایل و ریشه های تک گویی در میان ایرانیان و تأثیر آن بر درام نویسی در ایران بر اساس نظریات میخاییل باختین می باشد.