ممنوعیت مطلق شکنجه در فقه و حقوق موضوعه ایران با توجه به موازین حقوق بشر

شکنجه یکی از شدیدترین جرایمی است که در دهه های اخیر هم در حقوق داخلی بسیاری از کشورها و هم در حقوق بین الملل( در دو سطح جهانی و منطقه ای ) مورد توجه قرار گرفته است و از طرفی، کرامت ومقام انسانی را خدشه دار می سازد؛ از این رو، « جرم حقوق بشری» به شمار می رود. نظام بین المللی به ویژه پس از جنگ جهانی دوم، در این راستا، یک رشته اسناد و معاهده های بین المللی با هدف ریشه کن کردن جرائم ضدبشری تدوین نموده است. در پرتوِ اسناد و معاهده های بین المللی و آموزه های اندیشمندان حقوقی، دولت ها نیز برنامه و استراتژی جدیدی را برای مقابله با شکنجه ترسیم نمودند. در حقوق جمهوری اسلامی ایران شکنجه، در بهترین وجه ممکن تقبیح و منع گردیده است. قانونگذار در اصل سی و هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی شکنجه را در ابعاد روحی و جسمی آن منع نموده است. در نظام حقوقی اسلام نیز شکنجه نهی گردیده و برای انجام آن کیفر تعیین شده است. سه نظام حقوقی اسلام، ایران و حقوق بین الملل در بسیاری موارد، دیدگاه مشترکی در مورد شکنجه ارائه داده اند که مهمترین آن عبارتند از تأکید بر کرامت انسان، اصل بی اعتباری داده های حاصل از شکنجه، تأکید بر پیگیری و مبارزه با شکنجه و جبران خسارت شکنجه دیده.