طنز از جمله انواع ادبی است که از دیرباز تا به حال توسط افراد مختلف و در رشته های مختلفی مانند ادبیات، فلسفه، روان شناسی، جامعه شناسی و زبان شناسی مورد بررسی قرارگرفته است. طنز مورد توجه مترجمان نیز واقع شده است، اما مسئله ای که ترجمه ی طنز را با مشکل مواجه می کند، عدم تطابق کامل مفاهیم زبانی و فرازبانی بین دو زبان مورد نظر می باشد؛ چرا که طنزپردازان اغلب از بازی های کلامی که دارای مفاهیم فرهنگی خاصی هستند، در طنز بهره می گیرند و این مسئله، محدودیت های فراوانی برای مترجمان ایجاد می کند. در اغلب پژوهش های انجام گرفته در ارتباط با مشکلات ترجمه طنز، ترجمه پژوهان با قاعده های کلی ترجمه به طنز نگریسته اند، در حالی که در این پژوهش، سعی بر آن شده است که ترجمه ی طنز بر اساس یکی از نظریه های مهم طنز تحت عنوان نظریه ناسازگاری یا عدم تجانس مورد بررسی قرار گیرد. راسکین (1985) از جمله پژوهشگرانی است که طنز را از نگاه معنی شناسی بررسی کرده و نظریه ناسازگاری یا تقابل دو موقعیت متضاد در یک متن را برای طنز و بخصوص لطیفه به کمال رسانده است. الگوی طنز سالز (1972) نیز با کمک قاعده های شناختی به حل ابهام های ایجاد شده از متن طنز در ذهن مخاطب اشاره می کند. این پژوهش، با در نظر گرفتن چارچوب نظری راسکین و نیز الگوی طنز سالز به بررسی تطبیقی مشکلات ترجمه ی طنز به ویژه لطیفه، که از برجسته ترین و پربسامدترین طنزها می باشد، در دو زبان فارسی و آلمانی پرداخته است.