عنوان پایان نامه: فرآیند طراحی خانه با تاکید بر شیوه ساخت شناسایی فرآیند طراحی در نسبت با فرآیند ساخت چکیده این پایان نامه به بررسی مفهوم فرآیند در زمینه های طراحی و ساخت می پردازد و به ویژه ارتباط میان این دو فعالیت را تحلیل می کند. در این پژوهش، مساله ی اصلی مورد پرسش چیستی و چگونگی این ارتباط مهم، در نسبت با طرف عمدتاً فرستنده ، یعنی فرآیند طراحی است. از این رو، در جستجو برای یافتن تبیین های یکپارچه ساز از مفهوم فرآیند، در پهنه های نظری، عملی و آموزش شناختی معماری جستجو شده است. در تناسب با منظور نظر، دامنه ی دید پژوهش در زمینه ی طراحی پژوهی ژرف و گسترده است و تا اندازه ای به زمینه ی مدیریت پروژه نیز کشیده می شود. فرضِ بنیادین روش شناختی پژوهش، ارتباطِ دوسویه ی طراحی و پژوهش بوده است. این فرض، از سویی سبب رهیافت ویژه ی این پژوهش، دیداری سازی اطلاعات و کوشش برای دستیابی به چارچوب های صورت بندی شده است؛ و از سوی دیگر نگاه روش مند به فرآیند طراحی را پیش کشیده است. همسانی این دو کنش خرد ورزانه از جنبه ی ماهیت مرکب سه گانه ی آن دو، مورد تاکید و آزمون قرار گرفته است؛ ماهیتی مرکب از سه دسته کنش های ذهنی، عینی و بیناذهنی در هر دو فعالیت. این سه گانه ی مرکب در طراحی با عنوان ذهن، رسانه و واقعیت معرفی شده است و به فراخور آن، سه گونه روش پژوهش، یعنی برهم نهش مقایسه ای مراجع، مفهوم پردازی های کاوشگرانه و بررسی های تفسیری و تجربی به کار گرفته شده اند. به ویژه، تفسیر دیداری اطلاعات در این پژوهش نقشی مرکزی در این پژوهش دارد و منجر به دستیابی به چندین نمودار، مدل و چارچوب گرافیکی شده است. در جستجو برای یافتن تبیین ها و مدل هایی پذیرفتنی و عقلایی از فرآیند طراحی، چندین چارچوب مفهومی، صورت بندی و مدل از فرآیند های طراحی و ساخت مورد بررسی، پیمایش و تفسیر قرار گرفته اند. به ترتیب، پس از معرفی ساختار، ادبیات و روش شناسی پژوهش در فصل یکم، در فصل دوم رشته ی طراحی پژوهی و پارادایم های آن معرفی شده و مقایسه ای براساس بنیان های نظری دو پارادایم انجام شده است؛ سپس بر مبنای این دو پارادایم و برهم نهش چندین مدل از فرآیند طراحی مدلی از فرآیند طراحی معرفی می گردد. در فصل سوم، فرآیند ساخت، طبع آن، چالش های میان طراحی و ساخت و رویکرد های مدیریت ساخت، به ویژه رویکرد "ساخت وساز ناب" بررسی می شوند. در فصل چهارم "فرآیند طراحی یکپارچه"، به عنوان الگویی برای همکاری گروهی در طراحی و ساخت معرفی می گردد و مدلی از آن با استناد به مدل های پیشین ارائه شده است. فصل پنجم ویژه ی میاندارهای طراحی و ساخت یا رسانه های طراحی است. در این فصل، نخست از دیدگاهی تئوریک جایگاه رسانه ها در فرآیند طراحی و ساخت یکپارچه بررسی شده و پس از آن، نقش عملی رسانه ها در فرآیند طراحی مشخص شده است. در فصل ششم، یک چارچوب مفهومی (ساختاری، رفتاری و کارکردی) برای ارزشیابی فرآورده های طراحی معرفی می گردد و براساس آن الگویی برای نظام بخشی به فرآیند طراحی معرفی می گردد. در انتهای این فصل جمع بندی و نتیجه گیریِ پژوهش ارائه شده است. فهرستی از مهم ترین یافته های این پژوهش چنین است: فرآیند طراحی، دربردارنده ی کنش مهمی به نام تفسیر دیداری یا بازنمایی است. فرآیند طراحی به سانِ مارپیچی پیش رونده، در میانه ی سه بعد ذهن، واقعیت و رسانه به پیش می رود. فرآیند ساخت، طبعی پِیرفتی (سکانسی) دارد و منطق عِلیت در آن حکم می کند. به این معنی که هر کاری در فرآیند ساخت، یک پیش نیاز دارد و کارهای گوناگون، به دنبالِ هم یا به موازاتِ یکدیگر پیش می روند. در فرآیند ساخت، جایی برای رفت و بازگشت نیست. فرآیند ساخت جای حلِ مساله نیست؛ بلکه جای پیاده سازی فیزیکی راه حل است. ریشه ی همه ی ناسازگاری های موجود در رابطه ی میانِ طراحی و ساخت؛ به تفاوتِ طبعِ مارپیچی و رفت وبازگشتی طراحی با طبع پیرفتی ساخت باز می گردد. رسانه های طراحی، و بازنمودهای رسانه ای فنی، نقش میاندارِ فرآیند های طراحی و ساخت را بر عهده دارند. رسانه های طراحی، امکانِ تفسیر های سازنده ی طراحی را فراهم می کنند. همان گونه که زبان امکان اندیشه را به وجود می آورد؛ زبانِ دیداری، امکانِ اندیشه ی طراحانه را فراهم می کنند. کنش های مدل سازی و شبیه سازی در فعالیت طراحی می توانند دو زمینه ی طراحی و ساخت را براساس ساخت وساز مجازی به یکدیگر پیوند بدهند. کلید واژگان: فرآیند طراحی، فرآیند ساخت، رسانه، بازنمایی، میاندار، یکپارچه سازی، ساخت و ساز ناب، ساخت پذیری

چکیده موضوع این پژوهش بازاندیشی تُهی های شهری در قالب یک تجربه شهری، به عنوان تعاملی در ایجاد محیط های مطلوب و در دسترس عموم، به منظور کارکردهای اجتماعی است. پروژه پارک پرورش فکری کودک و نوجوان، در همخوانی با معماری و شهرسازی و در قالب یک معماریِ اجتماعی، مفاهیم معماری منظر و شهرسازی با رویکرد منظر را باهم می آمیزد. این پارک مخاطب عام و خاص خود؛ یعنی خانواده ها، کودکان و نوجوانان را با توجه به مقیاس خود در سطح منطقه ای به خود جلب میکند. این پروژه، در قالب پارکِ موضوعی، فراهم آوردن فضایی جمعی برای گذران اوقات فراغت کودکان و نوجوانان در کنار اعضای خانواده و یا به تنهایی است. این پارک امکان ِ فعالیت آزادانه ، ارتباط با طبیعت، آشنایی با گیاهان و کارگاه های علمی در فضای باز را برای قشر کودک و نوجوان فرآهم می آورد. از دیگر سو، در این پروژه با رویکرد ترکیب معماری و معماری منظر منجر به شکل گیری فضاهایی سیال شده است. این فضاها همچون کارگاه موسیقی، ادبیات و تئاتر و ... در رشد و پرورش خلاقیت، فکر و بطور کلی اوقات فراغتی کارآمد را فراهم می آورد. معماری این مجموعه در یک عرصه با متنی کهنه( سازه بتنی قدیمی و رهاشده) را که از کارکرد و یا عملکرد بی بهره و یا تهی بود را باز زنده میسازد. بنابراین نیاز به پروژه هایی از این دست ، که با فراهم آوردن ترکیب فضای معماری، فضای شهری ومنظر برای مخاطب خود آزادی حرکت، فعالیت، انتخاب را در گذران اوقات فراغت برای ایشان به ارمغان می آورد و از سوی دیگر با تلفیق معماری، شهرسازی و منظر، تهی های شهری را به فضاهایی پویا و فعال برای اهداف آموزش کودک و نوجوان را در کنار خانواده هایشان امکان پذیر میکند.نیازی که بیش از پیش در شهری همچون تهران احساس میشود. هدف این پژوهش پرداختن به این نگاه نوین در ارتباط کودک و شهر، در قالب نظریات نوین شهرسازی معاصر یعنی شهرسازی با رویکرد معماری ِمنظر در بازاندیشی تهی های شهری در راستای توسعه پایدار اجتماعی، اقتصادی و زیستی است. توسعه پایدار شهرِی ، تهی شهری، شهرسازی منظر، اوقات فراغت، کودک و نوجوان

چکیده زمانی که از چیستی " هدف طراحی معماری " پرسش می شود ، جامع ترین پاسخ مبنی بر یافتن نمودی عینی و کالبدی فیزیکی از طراحی ، قرار می گیرد . این پاسخ ، سبب ساز پرسشی دیگر مبنی بر چگونگی دست یابی به چنین " فرآورده ی" از طراحی می گردد و لزوم و اهمیت تاکید و تکیه بر" فرآیند محوری طراحی"را مطرح می سازد . به اقتضای ماهیت دیجیتال عصر کنونی ، و نیز پیچیدگی های بسیاری که در فرم , عملکرد ، کنترل و مدیریت پروژه وبرخی موارد دیگر ، در پروژه های معاصر حاکم است ، قطعا لزوم وجود رویکردی متفاوت به مقوله ی طراحی در نسبت با گذشته مطرح می گردد . رویکردی که بتواند با " کلی نگری" به مسئله ی طراحی ومقتضیات آن ، " انسجام " لازم را در تمامی عوامل شکل دهنده و پیش برنده ی فرآیند طراحی ساخت فراهم آورد . چنین رویکردی به فرآیند طراحی که اصطلاحا رویکرد " پارامتریک " نامیده می شود ، توانای انسجام بخشی بین کلیه ی پارامتر های دخیل و کنترل کننده و حفظ کننده ی تاثیرگذاری ها ، تاثیر پذیری ها و تغییرات صورت گرفته در فرآیند طراحی می باشد . تلفیق چنین دیدگاهی پارامتریک با ویژگی های دیجیتال عصر حاضر ، مبتنی بر تمرکز بر جایگاه کامپیوتر در فرآیند طراحی و ساخت ، الگو مداری و قاعده مندی ناشی از محاسبه گری را در فرآیند طراحی سبب می شود . این نحوه ی برخورد ، فرآیند ساخت را به عنوان تابعی وابسته با دیگر توابع حاضر در طراحی در نظر می گیرد و بازه ای از تغییرات مقیاسی نمود های ساخت را در طی فرآیند طراحی ساخت سبب می شود . نکته در آن است که این تغییرات مقیاسی ، دیگر پارامترهای دخیل را تحت تاثیر قرار می دهد . به صورتی که تابع ساخت در طی چنین روند و فرآیندی هم جنبه ی "زایایی الگوهای طراحی" را فراهم می آورد و هم به صورت تابعی متغیر در" سنجش صحت فرآیند طراحی" عمل می کند . این نحوه ی رویکرد به مقوله ی ساخت که از وجود زبان خوانشی مشترک مبنی بر کد بندی های معین و واسط بین نرم افزارهای زایای طراحی وابزارهای ساخت دیجیتال مثل انواع برش های لیزر و پرینترهای سه بعدی حجمی، ناشی می شود ، می تواند از جنبه ی آزمون سنجی ها خارج شده و متناسب با مقیاس ها و تکنیک های مختلف به فرآورده ی نهایی فرآیند طراحی بدل شود . در واقع چنین جایگاهی از ساخت دیجیتال در فرآیند طراحی است که منجر به انسجام دو فرآیند چرخه ای طراحی و فرآیند پی رفتی والبته بدون امکان بازگشت ساخت در دنیای واقعی , می گردد . بیان موکد این نکته لازم است که در فرآیند طراحی معماری دیجیتال و پارامتریک کنونی ، فرآیند ساخت فقط متمرکز بر محصول طراحی نبوده ، بلکه مهم تر از آن ، قادر به تاثیر گذاری و شکل دهی فرآیند طراحی می گردد . در واقع چنین رویکردی است که " ساخت پذیر بودن " امر طراحی را تحقق می بخشد و دیدگاهی واقع گرایانه را در طی فرآیند طراحی تثبیت می کند . برگزیدن چنین روشی در آموزش معماری ، سبب می شود بسیاری از مسائلی که اغلب در دوران آموزش آکادمیک دانشجویان مجهول مانده و نادیده گرفته می شوند , مسائلی چون دیتیل ها ، تنوع و نحوه ی انتخاب متریال ها ، روش های مونتاژ و تکنیک های سرهم بندی ، امکان بروز و واکاوی یافته و ساخت در دنیای واقعی با تنوع حرکت در طیف مقیاس های مختلف را معنا بخشد . این چنین فرآیندی ناشی از برهم کنش و تعامل مستقیم طراحی ِ ساخت و متعاقبا ساخت ِ طراحی با در نظر گیری تمام پارامترهای دخیل ، نمونه ی کاملی از فرآیند طراحی یکپارچه را عرضه می دارد . لزوم و اهمیت داشتن چنین رویکردی به طراحی معماری چنان ضروری است که در اکثر سیستم های آموزشی آکادمیک ، حوزه ای تحت عنوان " طراحی ساخت دیجیتال " قرار گرفته که لزوم ساخت و انواع تکنیک ها و ابزارهای ساخت دیجیتال را در ضمن فرآیند طراحی نهادینه می سازد . اصطلاحات کلیدی : - پارامتریسیزم - طراحی یکپارچه - طراحی فرآیند محور - طراحی قاعده مند - طراحی ِ ساخت و ساخت ِ طراحی - ساخت و ساخت پذیری - ابزار و تکنیک های ساخت - طراحی ساخت دیجیتال

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

این رساله کوششی برای یافتن نقش رایانه در فرآیند طراحی معماری در ایران معاصر و در پی آن بهبود و ساما ندهی این نقش است. برای بررسی این نقش، پس از شناخت و معرفی ادبیات موضوع، با سیری در روش شناسی طراحی، به صور تبندی الگویی کارآمد برای فرآیند طراحی پرداخته شده است. سپس با بررسی عرصه ی معماری معاصر ایران، گسیختگی های این عرصه، میان نس لهای طراحان و میان حرفه و آموزش معماری، بررسی شده اند. بر اساس جنب ههای ذهن، واقعیت و رسانه در الگوی ارائه شده برای فرآیند طراحی، به توصیف نقش رایانه در میدان پژوهش پرداخته و ضرورت تحلیل این نقش شرح داده شده است. از "طراحی پژوهی" به عنوان رشته ی اصلی ادبیات موضوع در جهت این تحلیل ستفاده شده و دست آوردهای معاصر آن در الگویی با عنوان "پارادایم طراحی موقعیت مند" گرد آمده اند. بر اساس این پارادایم، "الگوی برهمکنش موقعیت مند طراح و رایانه" و "الگوی کسب مهارت طراحان" مطرح شده اند. این الگوها، در نقش پای ههایی برای پژوهش میدانی، اسنادی و پیمایش در میدان پژوهش استفاده شده و بررسی هایی در زمینه ی عامل های تاثیر گذار در عرصه ی معماری معاصر ایران انجام گرفت هاند. سپس با سنجش اطلاعات برآمده از بررسی ها و تفسیر آنها و در همخوانی با الگوی کسب مهارت طراحان، گونه های معماران معاصر ایرانی در نسبت با نقش رایانه در فرآیند طراحی، شناخته شده اند. با توصیف و تحلیل مناسبات میان این گونه ها، دو سطح برای معماری معاصر ایران در نسبت با عامل های موثر در میدان پژوهش شناسایی شده اند. براساس یافته ها و دستاوردهای برآمده از دانش طراحی پژوهی و صورت بندی های ارائه شده در بسط پارادایم طراحی موقعی تمند، راهکارهایی تجویزی برای بهبود این دو سطح پیشنهاد شد هاند؛ همچنین، بازشناسی نظام "شاگرد-استادی" در آموزش و مفهوم "ساختن" درحرفه، به عنوان تدبیرهای تجویزی اصلی برای تقویت عرصه ی معماری معاصر ایران شرح داده شده اند.