امروزه سامانه های نوین دارورسانی برای رفع معایب روشهای متداول مورد توجه قرار گرفته اند. یکی از این سامانه هیدروژل ها می باشند. این هیدروژل ها باید زیست سازگاری و زیست تجزیه پذیری داشته باشند. کیتوسان به عنوان یک پلیمر طبیعی و پلی اتیلن گلایکول به عنوان یک ماده مصنوعی که دارای این دو شرط می باشند، در این زمینه مورد توجه قرار گرفته اند. هدف از این پژوهش، تهیه هیدروژل حساس به دمای قابل بازگشت بر پایه کیتوسان پگله شده و بررسی اثر افزایش وزن مولکولی متوکسی پلی اتیلن گلایکول بر رفتار هیدروژل می باشد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که با پیوند زدن متوکسی پلی اتیلن گلایکول به کیتوسان، کیتوسان پگله در آب حل می شود. افزایش متوکسی پلی اتیلن گلایکول اولیه نسبت به کیتوسان، سبب افزایش متوکسی پلی اتیلن گلایکول پیوند خورده در محصول شد. این افزایش به نوبه خود موجب انحلال سریع تر و بالاتر کیتوسان در آب شد. نکته مهم برابر نبودن نسبت افزایش متوکسی پلی اتیلن گلایکول اولیه مصرفی با افزایش متوکسی پلی اتیلن گلایکول پیوند خورده در محصول بود. با افزایش وزن مولکولی متوکسی پلی اتیلن گلایکول میزان انحلال پذیری کمی کاهش یافت. برای تهیه هیدروژل باید میزان متوکسی پلی اتیلن گلایکول در محصول در یک محدوده معین باشد. در بالاتر از این محدوده با افزایش دما نیروهای برهمکنش آب گریز توانایی غلبه بر نیروهای آبدوست را نداشته و ژل تشکیل نمی گردد. با توجه به اینکه میزان متوکسی پلی اتیلن گلایکول در محصول از حد مشخصی کمتر بود، میزان انحلال کاهش یافته و غلظت محصول از حداقل غلظت بحرانی برای تشکیل ژل کمتر بوده و ژل تشکیل نگردید.

چکیده: در طول یک سده گذشته تحقیقات گسترده ای به منظور استفاده از مواد زیست سازگار در صنایع مختلف پزشکی، بسته بندی و... انجام گرفته است. کاربردهای موفقیت آمیز پلی لاکتیک اسید در پزشکی، توجه بسیاری را به این پلیمر معطوف نموده است. ماده ناشی از تخریب این پلیمر، لاکتیک اسید، محصول متابولیک تمام حیوانات و میکروارگانیسم ها است که در نهایت به آب و دی اکسید کربن تبدیل می شود. خواص مکانیکی پلی لاکتیک اسید با وزن مولکولی بالا، با دیگر ترموپلاستیک های تجاری مانند پلی استایرن و پلی اتیلن ترفتالات قابل مقایسه است. از محاسن این پلیمر تنظیم میزان سفتی، تخریب پذیری در طی دوره درمان و خواص رادیولسنت آن است. این موارد در کاربرد قطعه کاشتنی داخل گردنی، که به منظور درمان بیماری های ستون فقرات در ناحیه گردن استفاده می-شود، مورد توجه قرار می گیرد. در این پژوهش سعی بر تولید مونومر لاکتاید و پلیمر حاصل از آن، به منظور کاهش هزینه های مربوط به واردات آن ها است. پلیl-لاکتاید با وزن مولکولی بالا از مونومر لاکتاید به کمک فرآیند حلقه گشایی در حضور کاتالیست اکتات قلع تهیه گردید. مونومر لاکتاید تهیه شده به صورت 97% از نوع انانتیومر l دارد. ساختار مونومر و پلی-لاکتیک اسید، با کمک آزمون های nmr، ftir و dsc شناسایی و درصد خلوص نوری آن ها با کمک آزمون پلاریمتر تعیین شد. وزن مولکولی پلیمر ابتدا تخمین زده شد و پس از آن به کمک روش های nmr و گرانروی سنجی تعیین شد. همچنین به کمک آزمون رئومتر برشی، محدوده وزن مولکولی تایید گردید. با تغییرات شرایط دمایی و زمانی، میزان بهینه وزن مولکولی و درصد تبدیل پلیمر به دست آمد. طولانی کردن زمان واکنش، سبب افزایش وزن مولکولی و ازدیاد درصد تبدیل پلیمر شد. پلیمرشدن در دمای بالا موجب کاهش درصد تبدیل گردد. افزایش دما سبب کاهش خلوص نهایی پلیمر شد. مدول الاستیک پلیمر در دمای°c37، برای وزن مولکولی بهینه و بالاترین خلوص نوری به دست آمد. مدول الاستیک پلیمر سنتز شده در دمای بدن در محدوده مدول استخوان (gpa12-2/0) قرار داشت و خواص مورد نیاز برای قطعه گردنی را فراهم می آورد.

نانوذرات پروتئینی به دلیل ویژگی های منحصر به فرد نظیر زیست سازگار بودن و تجزیه پذیری در بدن، توجه پژوهشگران را برای تولید سامانه های دارورسانی به خود جلب کرده است. همچنین استفاده از ذرات مغناطیسی مانند اکسیدآهن و همراه سازی آن ها با حامل های پروتئینی دارو با کنترل توزیع آن ها در بدن و رسانش به موضع مورد نظر بااعمال یک میدان مغناطیسی خارجی، از کارآمدترین روش های رسانش هدفمند داروست. آلبومین سرم خون به دلیل دسترسی، فراوانی، تخلیص آسان، توانایی در برقراری پیوند با گستره وسیعی از انواع مولکول ها و همچنین استفاده از آن به عنوان یک حامل موثر دارو گزینه مناسبی برای داروسازی است. در این پژوهش ابتدا نانوذرات مگنتیت با روش هم رسوبی نمک های آهن دو و سه ظرفیتی در حضور آمونیاک تولید شده و سپس سطح آن ها توسط گلایسین اصلاح شد که توسط ft-ir مورد تأیید قرار گرفت. نتایج به دست آمده از طیف xrd با طیف بلورین ساختار مگنتیت مطابقت می کند. تصاویر sem، شکل کروی و اندازه ذره در حدود 55 نانومتر را برای این ذرات نشان می دهند. نانوذرات آلبومینی نیز به روش انحلال زدایی توسط عامل انحلال زدای اتانول تولید شدند. نانوذرات آلبومین مغناطیسی سپس با واکنش میان نانوذرات اکسیدآهن و نانوذرات آلبومین تولید شدند. برقراری پیوند بین نانوذرات پروتئینی و نانوذرات مغناطیسی توسط ft-ir مورد تأیید قرار گرفت و بررسی خواص مغناطیسی این سامانه تولید شده توسط vsm انجام شد. نتایج، رفتار ابرپارامغناطیسی را برای این سامانه نشان می دهد که آن را گزینه مناسبی برای استفاده به عنوان حامل دارو و استفاده از میدان مغناطیسی برای تمرکز آن در موضع خاصی از بدن می-کند.

توجه به سامانه های نوین دارو رسانی در صنایع همزمان با عرضه داروهای با منشا بیوتکنولوژی آغاز شد. سامانه های دارو رسانی تراپوستی در حال حاضر یک جایگزین مناسب برای سامانه های دارو رسانی خوراکی و تزریقی هستند. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر ترکیب فرمولبندی سامانه ریزامولسیونی دسموپرسین استات بر روی مقدار تجمعی داروی آزاد شده و شدت عبور پوستی دسموپرسین استات است. اجزای ریزامولسیون ها شامل: ترکیب تویین80 و اسپن80 به عنوان مواد فعال سطحی، 1- دکانول به عنوان کمک فعال سطحی و ایزوپروپیل مایریستات به عنوان فاز روغنی هستند. ابتدا محدوده ریزامولسیون ها توسط نمودار مثلثی تعیین شد. سپس با تعیین متغیرهای مستقل hlb بین 7 تا 9، s/cs بین 2:1 تا 5:1 و smix/oil بین 5:5 تا 7:3، فرمولبندی های مورد نیاز توسط نرم افزارdesign-expert7.0.0 مشخص گردید و پایداری آن ها بررسی شد. نتایج آزمون رهایش و عبور پوستی نشان داد که با کاهش s/cs و smix/oil مقدار تجمعی داروی آزاد شده و شدت عبور پوستی افزایش می یابد و با افزایش hlb میزان داروی آزاد شده کاهش و شدت عبور پوستی افزایش می یابد. ریزامولسیون بهینه ارایه شده توسط نرم افزار دارای 8= hlb، 1: 01/3 =s/cs و 54/4: 46/5= smix/oil است. سپس پایداری ترکیب بهینه، اندازه ذرات، مقدار داروی آزاد شده و شدت عبور پوستی آن اندازه گیری شد. آزمون عبور پوستی بر روی محلول دارو نشان داد که ریزامولسیون ها عبور پوستی را بین 57/1تا 45/4 نسبت به محلول دارو افزایش می دهند. در آخر پچ ریزامولسیونی با ترکیب بهینه تهیه شد، مقدار تجمعی داروی آزاد شده، داروی عبوری از پوست طی 48 ساعت و خواص چسبندگی آن اندازه گیری شد.

چکیده به دلیل پتانسیل بالای پروتئین ها و پپتیدها در درمان بیماری های مزمن، سامانه های رهایش کنترل شده ی بسیاری برای این نوع داروها مورد بررسی قرار گرفته است. از این میان سامانه های درجا ژل شونده به سبب زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری و فرایند سنتز ساده از جذابیت بسیار بالایی برخوردارند. هدف از این پژوهش دستیابی به یک سامانه ی رهایش آهسته است که در آن داروی انسولین بصورت کنترل شده رها می شود. برای این منظور کوپلیمر سه قطعه ای تزریق پذیر، زیست تخریب پذیر و پاسخگو به دمای plga-peg-plga با نسبت لاکتاید به گلایکولاید 1/3 و 1/5 سنتز شد. همچنین تاثیر وزن مولکولی peg (1000 و 1500) هم مورد مطالعه قرار گرفت. کوپلیمرهای تهیه شده، بوسیله ی آنالیزهای hnmr، cnmr، ftir، dsc و gpc مورد تحلیل قرار گرفتند. این کوپلیمرها در دمای اتاقدر آب حل می شوند و یک محلول سیال می آفرینند. اما در دمای بدن تبدیل به هیدروژل می گردند. آب گریزی آنها هم با افزایش نسبت مولی لاکتاید به گلایکولاید افزایش می یابد. نتایج بدست آمده نشان می دهند که plga-peg1500-plga با نسبت لاکتاید به گلایکولاید 3 به 1 پایه ی مناسبی جهت رهایش کنترل شده طولانی مدت انسولین می باشد.

مقدمه : سلول درمانی از روش های درمانی امیدوار کننده جهت درمان ضایعات نخاعی به شمار می رود . به دلیل وقوع مرگ سلولی پس از انتقال سلول ها به محل ضایعه ، کاربرد این روش محدود شده است. استفاده از ناقل های سلولی یکی از روش های مناسب جهت افزایش میزان حیات سلول های انتقال یافته به شمار می رود . از رایج ترین ناقل های سلولی هیدروژل پلی اتیلن گلیکول است . مهمترین عدم مزیت این پلیمر ، ناتوانی در برقراری ارتباط با سلول هایی است که در این محیط قرار می گیرند . در این مطالعه به منظور بر طرف نمودن این مشکل ، ملکول تناسین سی به هیدروژل پلی اتیلن گلیکول افزوده شد . مواد و روش ها : سلول های بنیادی عصبی مشتق از مغز استخوان در هیدروژل ترکیبی پلی اتیلن گلیکول و تناسین سی به مدت یک هفته کشت داده شدند . سپس میزان حیات ، تقسیم و تمایز سلولی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها : نتایج نشان دهنده آن است که پس از 7 روز کشت ، میزان حیات سلول های قرار گرفته در هیدروژل ترکیبی پلی اتیلن گلیکول و تناسین سی ، تفاوت معنا داری با میزان حیات سلولی در هیدروژل پلی اتیلن گلیکول دارد . همچنین نتایج rt-pcr و ایمونو سیتوشیمی به ترتیب بیان mrna ژنهای neurodو beta 4 و واکنش مثبت آنتی بادی های nf68 ,nf160 ,nf200 را در هیدروژل ترکیبی پلی اتیلن گلیکول و تناسین سی در مقایسه با محیط کشت دو بعدی نشان می دهد که نمایانگر عصب زایی در این محیط است. یافته ها نشان دادند که میزان تقسیم و حیات سلولی در محیط دو بعدی بطور معناداری از محیط سه بعدی بیشتر است . بحث : این هیدروژل از ناقل های سلولی مناسب جهت کشت سلول های بنیادی عصبی است که اثرات مفیدی در تمایز عصبی آنها دارد.

داروی پیریدوستیگمین بروماید یک عامل ممانعت کننده از فعالیت آنزیم استیل کولین استراز به صورت برگشت پذیر است که در درمان بیماری ضعف عضلانی شدید و پیشگیری از مسمومیت با سم سومان (نوعی سلاح شیمیایی) کاربرد دارد. حل شوندگی این دارو در آب بسیار زیاد است، به همین دلیل نیمه عمر کوتاهی در حدود یک تا دو ساعت دارد. قرص های معمولی این دارو در روز 5 تا 6 بار و قرص آهسته رهش آن نیز یک یا دو بار در روز باید مصرف شود. دفعات مصرف زیاد، با توجه به کاربرد آن در پیشگیری از مسمومیت با سومان در شرایط خاص، باعث شده تا پژوهشگران متعددی طراحی یک سامانه آهسته رهش با دوره مصرف بیش از یک روز را برای این دارو مورد بررسی قرار دهند، اما تا کنون موفق به تهیه چنین سامانه ای نشده اند. در این پژوهش نیز سعی شده است تا با استفاده از نانوذرات اودراجیت و هیدروژل حساس به دمای کیتوسان-گلیسرول فسفات سامانه آهسته رهش داروی پیریدوستیگمین بروماید طراحی و بررسی شود. نانوذرات اودراجیت به روش شبه امولسیون-نفوذ حلال تهیه شدند. اندازه نانوذرات اودراجیت به کمک روش طراحی ترکیب مرکزی بهینه شد و اندازه نانوذرات اودراجیت حاوی داروی تهیه شده در این پژوهش کمتر از 200 نانومتر به دست آمد. مطالعات رهایش در شرایط برون تنی نشان داد اگرچه میزان رهایش داروی پخش شده از هیدروژل کیتوسان-گلیسرول فسفات نسبتا سریع است (رهایش 100% دارو طی حدود 200 ساعت)، اما با محبوس کردن دارو در نانوذرات اودراجیت و بارگذاری آنها در بستر هیدروژل می توان به یک رهایش کاملا آهسته دست یافت (رهایش 10% دارو در مدت زمان شش روز).

در این پژوهش نانوذرات مزومتخلخل سیلیکا و عامل دارشده آ‏ن‏ها، با اندازه روزنه‏های متفاوت، تهیه شده و به عنوان سامانه‏ای برای رسانش پاداکساینده‏های طبیعی همانند گالیک‏اسید به کار رفت. ویژگی‏های ساختاری نانوذرات پیش و پس از بارگذاری پاداکساینده ها با استفاده از دستگاه‏های میکروسکوپ‏های الکترونی عبوری و روبشی، طیف‏سنجی فروسرخ‏ تبدیل فوریه، ایزوترم جذب نیتروژن، وزن‏سنجی‏گرمایی، زتا‏پتانسیل و پراش اشعه ایکس تعیین شد. رهایش پاداکساینده از نانوذرات بارگذاری‏شده در سیال‏های شبیه سازی شده معده، روده کوچک، روده بزرگ، مسیر خوراکی و فعالیت پاداکسایشی آن بررسی شد. اثر سمیت نانوذرات مزومتخلخل سیلیکا، عامل دار و بارگذاری‏شده آن ها با گالیک‏اسید با استفاده از آزمون‏های mtt، فلوسایتومتری و میکروسکوپ فلوئورسانس بررسی و ورود نانوذرات به درون سلول‏های caco-2با استفاده از میکروسکوپ الکترونی عبوری تأیید شد. زمان اختلاط مسیتیلن افزوده شده، در مقدار معین، عامل موثری در افزایش اندازه روزنه است. طی 2 و 5 ساعت اختلاط مسیتیلن، نانوذراتی با قطر روزنه، به ترتیب، 2/44 و 3/44 نانومتر به دست آمد که میزان بارگذاری گالیک اسید در آن‏ها، به ترتیب، 0/64% و 1%، با بازدهی بارگذاری، به ترتیب، 1/28% و 2%، بود و میزان بارگذاری در نانوذرات عامل‏دارشده آن‏ها، به ترتیب، 11/4% و 12%، با بازدهی بارگذاری، به ترتیب، 19% و 20% محاسبه شد. با افزایش اندازه روزنه، سرعت رهایش گالیک‏اسید از نانوذرات بارگذاری‏شده در سیال‏های شبیه سازی شده افزایش یافت. سرعت رهایش گالیک‏اسید و ال-آسکوربیک‏اسید از نانوذرات بدون عامل در سیال مشابه معده کندتر از سیال‏های مشابه روده کوچک، روده بزرگ و بدن بود. سرعت رهایش گالیک‏اسید از نانوذرات عامل دارشده در سیال‏های مشابه روده و بدن کندتر از سیال مشابه معده بود. فعالیت پاداکسایشی گالیک‏اسید رهاشده در محیط‏های شبیه‏سازی‏شده حفظ شده بود. نانوذرات مزومتخلخل سیلیکا و عامل‏دارشده آن‏ها، به ترتیب، تا غلظت 500 و 20 میکروگرم بر میلی‏لیتر روی سلول‏های caco-2 تأثیر سمی نداشتند. نانوذرات بارگذاری‏شده با گالیک‏اسید قابلیت حیات سلول‏های caco-2 را کاهش دادند. سامانه منتخب حمل پاداکساینده در این پژوهش قادر به حفظ گالیک اسید و خاصیت پاداکسایندگی آن بود. شواهد نمایانگر آن بود که نانوذرات مزومتخلخل سیلیکا، عامل دارشده و بارگذاری شده آن‏ها زیست سازگار و زیست دسترس‏پذیر هستند و در هسته، هستک، میان یاخته، و آبدانک دیده شدند.

در سالهای اخیر هیدروژل در جا تشکیل شوندهی کیتوسان/گلیسرل فسفات به دلیل زیست تخریب پذیر بودن، زیست سازگاری و حساسیت به دما توجه زیادی را به خود جلب کرده است. این سامانهی در جا ژل شونده، محلول قابل تزریقی است که پس از تجویز به بدن به راحتی در بافت هدف قرار گرفته و شکل جامد به خود میگیرد. از آن جا که انسولین وزن مولکولی بالایی دارد، این هیدروژل گزینهی مناسبی برای دستیابی به سامانهی آهسته رهش آن است. انسولین و گلیسرول فسفات در غلظتهای مختلف در محلول کیتوسان بارگذاری شدند و رهایش برونتنی انسولین بررسی شد. نتایج نشان دادند که با افزایش غلظت گلیسرول فسفات و انسولین بارگذاری شده، رهایش انسولین از هیدروژل کیتوسان/گلیسرول فسفات کاهش مییابد. غلظت مناسب برای آزمایشهای درونتنی به منظور کنترل قند خون موشهای دیابتی انتخاب شد. پس از تزریق gp نمک زیرپوستی سامانه، نتایج به دست آمده نشان دادند که هیدروژل کیتوسان/گلیسرول فسفات حاوی انسولین، قادر است برای 5 روز قند خون موشهای دیابتی را کنترل کند.

هیدروژل¬های درجا تشکیل شونده به دلیل شکل گیری در شرایط متعارف بدن، رفع نیاز به جراحی و امکان رهایش نسبتا طولانی مدت و تقریباً یکنواخت گزینه ای بسیار مناسب برای دارورسانی هستند. یکی از روش¬های تهیه هیدروژل تزریقی، ژل شدن آنزیمی است که عملکرد اختصاصی آنزیم ها یکی از مزیت¬های این روش است. پلی ساکاریدها به دلیل آب¬دوستی، زیست تخریب پذیری و زیست سازگاری مناسب و پتانسیل بالا برای اصلاح خواص با توجه به داشتن گروه های عاملی فعال، گزینه امیدبخشی برای تهیه سامانه¬های نوین هستند. در این مطالعه هیدروژل تزریقی از کتیرا، یکی از پلی¬ساکاریدهای فراوان در ایران، پس از عامل¬دارسازی با تیرامین و ارزیابی با آزمونh nmr ، به روش آنزیمی با استفاده از هرس¬ردیش¬پراکسیداز در حضور پراکسیدهیدروژن تهیه شد. نتایج آزمایشگاهی نشان داد که زمان ژل شدن بسته به غلظت پلیمر و نسبت آنزیم به تیرامین از 5 تا 45 ثانیه متغیر است. افزون بر این، تورم هیدروژل و رهایش آلبومین سرم گاوی از آن وابسته به غلظت پراکسید هیدروژن و پلیمر است، به گونه¬ای که با افزایش غلظت پراکسیدهیدروژن و پلیمر، تورم هیدروژل و رهایش دارو از آن کاهش یافت. نتایج بررسی شکل ظاهری هیدروژل با میکروسکوپ الکترونی نشان داد که میانگین اندازه حفرات از 120 به 160 میکرومتر تغییر یافت. رهایش دارو از سامانه مورد مطالعه در این پژوهش از مدل هیگوچی و نفوذ فیک تبعیت کرد. با استفاده از ژلاتین ویژگی¬های تورم و آزادسازی دارو از شبکه پلیمری حاصل از آمیزه کتیرا و ژلاتین اصلاح شد. در این سامانه، آلبومین سرم گاوی نسبت به انسولین رهایش ناگهانی کمتر (6/6 % ) و در کل نیز رهایش آهسته¬تر در محیط بافر فسفات در 4/7 ph=نشان داد.

در سال های اخیر هیدروژل های تزریقی حساس به دما در دارورسانی و دیگر کاربردهای زیست پزشکی به طور گسترده ای مورد توجه قرار گرفته اند. در این پژوهش، هیدروژل حساس به دمای کیتوسان/ ژلاتین/ گلیسرول فسفات (c/g/gp) به عنوان سامانه ی تزریقی داروی مترونیدازول برای مهار بیماری های پریودنتال تهیه و رفتار آن مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج بررسی های حساسیت دمایی و خواص مکانیکی هیدروژل c/g/gp نشان داد که اضافه کردن ژلاتین به محلول کیتوسان/ گلیسرول فسفات (c/gp)، زمان ژل شدن هیدروژل را در دمای c? 37 به طور قابل ملاحظه ای کاهش و استحکام ژل را افزایش می دهد. در این میان، هیدروژل حاوی 5/0 درصد ژلاتین به دلیل زمان ژل شدن مناسب (90 ثانیه)، استحکام مکانیکی بالا و قابلیت تزریق پذیری با سوزن شماره ی 21، به عنوان یک سامانه ی هدف انتخاب شد و مورد بررسی های بیشتر قرار گرفت. برمبنای نتایج مطالعات رهایش در شرایط برون تنی، این سامانه در ابتدا با یک رهایش ناگهانی اولیه، حدود 13% از داروی بارگذاری شده را در طی یک ساعت اولیه آزاد کرد و در ادامه با کاهش شیب رهایش دارو، در حدود 67% مترونیدازول بارگذاری شده در طی یک هفته از هیدروژل آزاد شد. همچنین، مقادیر غلظت های آزاد شده ی مترونیدازول در محیط رهایش بافر فسفات نشان داد که سامانه ی c/g/gp می تواند سبب ایجاد رهایش پایدار مترونیدازول در مقادیر لازم به منظور حذف باکتری های بیماری زا شده و این غلظت ها را برای مدت زمان کافی حفظ کند. نتایج ارزیابی سمیت سلولی نشان داد هیدروژل c/g/gp به عنوان حامل دارو اثر سمی ندارد و زیست سازگار است. کلمات کلیدی: بیماری پریودنتال، هیدوژل حساس به دما، ژلاتین، کیتوسان، گلیسرول فسفات، مترونیدازول.

کاندیدا آلبیکنس یک قارچ آندوژن است که به شکل سلول¬های مخمری و رشته¬ای رشد می¬کند و عامل عفونت¬های فرصت طلب می¬باشد. با توجه به عوارض جانبی ناشی از مصرف خوراکی فلوکونازول از قبیل التهاب مجاری گوارشی و عوارض کبدی که جامعه درگیر آن می¬باشد، می¬توان رویکرد جدیدی در استعمال این دارو اتخاذ کرد. در تداوم عفونت¬ها به نظر می¬رسد مقاومت به فلوکونازول و مقاومت متقاطع نسبت به سایر آزول¬ها، از جمله موارد گسترش عفونت است. هدف از انجام این مطالعه طراحی و تهیه یک سیستم جهت انتقال موضعی دارو بوده است. در این مطالعه فیلم¬های ترکیبی پلی وینیل الکل و کیتوزان با نسبت¬های مختلف حاوی فلوکونازول از نظر تحویل موضعی دارو در مدل موشی مورد ارزیابی قرار گرفتند. فیلم¬ها از نظر تورم پذیری، میزان انتقال بخار آب، میزان تبلور، سازگاری زیستی و خاصیت ضدمیکروبی ارزیابی شدند. برای سنجش رهایش دارو در شرایط in vitro از روش uv-vis اسپکتروفوتومتر استفاده گردید. همچنین برای ارزیابی اثر درمانی فیلم¬ها، کاندیدیازیس جلدی در موش¬های balb/c به عنوان یک مدل در نظر گرفته شد. به منظور ایجاد کاندیدیازیس جلدی در موش از سوسپانسیون کاندیدایی به غلظت cfu/ml 106×1 استفاده گردید. در این مطالعه 48 سر موش در 8 گروه 6 تایی شامل: 1. گروه درمان شده با فیلم (1:0) 2. گروه درمان شده یا فیلم (3:1)3. گروه درمان شده با فیلم (1:1) 4. گروه درمان شده با فیلم (3:1) 5. گروه درمان شده با فیلم (0:1) 6. گروه درمان شده با محلول فلوکونازول 2/0% 7. گروه غیر عفونی بدون درمان 8. گروه عفونی بدون درمان بودند. ارزیابی میزان عفونت به وسیله روش هیستوپاتولوژیکی صورت گرفت. برای ارزیابی هیستوپاتولوژیک، در پایان دوره درمان (روز سوم درمان) پوست تمام موش¬ها در موضع غفونت بریده شد و پس از طی مراحل آماده سازی با روش¬های h&e و pas رنگ آمیزی و مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد افزایش غلظت کیتوزان و کاهش غلظت پلی وینیل الکل باعث افزایش تورم پذیری فیلم¬ها می-شود و در مقابل تغییر نسبت پلیمرها تأثیری بر میزان انتقال بخار آب نداشت. آزمون پراش اشعه ایکس نشان داد کیتوزان از ساختار شبه آمورف تشکیل شده و در مقابل پلی وینیل الکل دارای یک ساختار کریستالی خاص است. همچنین میزان رهایش فلوکونازول با افزایش غلظت کیتوزان افزایش یافت به طوری که فیلم کیتوزان خالص(1:0) 93% دارو را در مدت 6 ساعت آزاد کرد. از ارزیابی هیستوپاتولوژیکی موش¬ها چنین می¬توان نتیجه گرفت که درمان کاندیدیازیس جلدی توسط فیلم¬های تهیه شده به مدت سه روز موفقیت آمیز بوده است.

پچ اکسلونِ حاوی داروی ریواستیگمین، تاکنون تنها سامانه ی تراپوستی تجاری برای بهبود علائم این بیماری است. از مهم ترین محدودیت های این سامانه، رهایش کوتاه مدت آن (یک روز) است. هدف از این پژوهش علاوه بر بومی سازی مراحل تهیه ی سامانه ی تراپوستی حاوی ریواستیگمین، افزایش زمان رهایش دارو و نیز آسان سازی مراحل تهیه ی سامانه است. نانوذرات کیتوسان با استفاده از روش ژل شدن یونی تهیه شدند. بهینه سازی بازدهی تهیه و اندازه ی نانوذرات کیتوسان با نرم افزار طراحی آزمایش انجام شد که در نهایت مقادیر بهینه ی غلظت کیتوسان و tpp جهت دست یابی به بیشترین بازدهی تهیه و کوچک‏ترین اندازه ی نانوذرات در بازه ی تعیین شده ی متغیرها، با اندازه ی نانوذرات 6/45 نانومتر و بازدهی تهیه 64%، به ترتیب 25/1 و 6/0 میلی گرم بر میلی لیتر پیش بینی شد. بارگذاری داروی ریواستیگمین در این نانوذرات نیز با در نظر گرفتن عوامل مختلف بررسی شد. تحت شرایط مورد بررسی، بارگذاری بسیار پایین (کم تر از 10%) و نانوذرات برای مراحل بعدی غیر قابل استفاده بودند. به همین دلیل میکروذرات کیتوسان با درصد داروهای مختلف (7، 29 و 42 درصد)، که در نتیجه ی افزایش نسبت دارو به پلیمر در محلول اولیه (10، 50 و 100 درصد) حاصل شد، تهیه شدند. اندازه ی هر سه دسته از میکروذرات بین 1 تا 5 میکرومتر اندازه گیری شد. بررسی رهایش برون تنی دارو از میکروذرات نشان داد میکروذرات حاوی 29 درصد دارو در مقایسه با دو گروه، رهایش مناسب تری را ارئه می دهند. سامانه ی تراپوستی حاوی این میکروذرات با درصدهای مختلف میکروذره به جرم خشک چسب (5، 10 و 15 درصد) تهیه و خواص چسبندگی آن ها بررسی شد. افزایش درصد میکروذرات در چسب، تا 15 درصد، خواص چسبندگی را کمتر از 10% کاهش داد، اما از بازه ی مطلوب آن خارج نکرد. بنابراین سامانه ی حاوی 15 درصد میکروذره برای مقایسه ی رهایش و چسبندگی سامانه ی حاوی میکروذرات با سامانه ی حاوی همین مقدار دارو و بدون حضور میکروذرات انتخاب شد که در نتیجه، رهایش دارو از سامانه ی حاوی میکروذرات مناسب تر بود اما چسبندگی سامانه ی بدون میکروذرات بیش تر بود. در نهایت، با وجود بارگذاری پایین دارو در نانوذرات کیتوسان، برای تکمیل پژوهش، نانوذرات نشان دار شده ی کیتوسان با استفاده از fitc، در شرایط بهینه ی به دست آمده، تهیه و خروج آن ها از پچ بررسی شد. اندازه ی متوسط این نانوذرات 70 نانومتر به دست آمد اما نانوذرات در شرایط آزمایش از پچ آکریلیکی خارج نشدند.

در سال های اخیر هیدروژل های تزریقی حساس به دما در دارورسانی و دیگر کاربردهای زیست پزشکی به طور گسترده ای مورد توجه قرار گرفته اند. در این پژوهش، از هیدروژل حساس به دمای کیتوسان/گلیسرول فسفات به عنوان حاملی برای ریزذرات hpmc حاوی داروی ونکومایسین هیدروکلراید استفاده شده است. ریزذرات hpmc با هدف رسیدن به اندازه ذرات کوچک و شکل سطحی مناسب، با استفاده از دستگاه خشک کن پاششی تهیه شدند. ریزذرات تهیه شده از نظر رهایش دارو نیز با هم مقایسه شدند. هیدروژل حساس به دمای کیتوسان/ گلیسرول فسفات/ هیدروکسی پروپیل متیل سلولز (c/gp/hpmc) به عنوان سامانه ی تزریقی داروی ونکومایسین هیدروکلراید برای درمان عفونت های استخوانی تهیه و رفتار آن مورد مطالعه قرار گرفت.

در این پژوهش، کارایی الیاف الکتروریسی شده‏ی پلی‏کاپرولاکتون همراه با ذرات کیتوسان بارگذاری‏شده با دگزامتازون برای انتقال دگزامتازون به جای تزریق مستقیم آن در محیط کشت تمایزی مطالعه شد. از میکروذرات کیتوسان تهیه شده به روش خشک کردن پاششی در ادامه پژوهش استفاده شد. میکروذرات کیتوسان پس از بارگذاری دارو همراه با پلیمر پلی‏کاپرولاکتون الکتروریسی شدند. مطالعه میزان آب دوستی داربست‏ها نشان داد که حضور کیتوسان درون الیاف، زاویه تماس را کاهش می‏دهد. مقایسه رهایش دارو از الیاف پلی‏کاپرولاکتون و الیاف پلی کاپرولاکتون حاوی ذرات کیتوسان در دو نسبت جرمی دارو در یک دوره‏‏ی 14 روزه انجام شد که حذف رهایش انفجاری دگزامتازون را در الیاف همراه با میکروذرات نشان داد. کشت سلول‏های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان روی پنج گروه داربست مورد بررسی، نشان‏دهنده افزایش فعالیت آلکالین فسفاتازی در روزهای 7 و 14 در الیاف همراه با میکروذرات حاوی دگزامتازون بود. در مجموع نتایج این پژوهش نشان می‏دهد که الیاف ترکیبی پلی‏کاپرولاکتون و ذرات کیتوسان حاوی دگزامتازون می‏تواند به عنوان یک داربست زیست‏فعال برای مهندسی بافت استخوان استفاده شود.

امروزه مواد مزومتخلخل دارای هندسه منظم به دلیل توانایی و کارایی گسترده‏شان توجه بسیاری از دانشمندان و پژوهشگران را به خود جلب نموده است. در سال‏های اخیر استفاده از مزومتخلخل سیلیکا در زمینه دارویی و پزشکی به دو دلیل: توانایی بازسازی بافت استخوان و توانایی های حمل دارو بررسی شده است. اصلاح سطح نانوذرات مزومتخلخل سیلیکا به منظور بهبود خواص فیزیکی و شیمیایی آن ها انجام می‏شود. در این پژوهش، نانوذرات مزومتخلخل سیلیکا(msn) به دو صورت: عامل دار شده با آمینو پروپیل‏تری ‏اتوکسی ‏ارتوسیلان(ap-msn) و پوشش داده شده با کیتوسان(cs-msn) ، تهیه و به عنوان سامانه‏ای برای رسانش پاداکساینده‏ی طبیعی گالیک‏اسید به کار رفتند