با گسترش حوزه تاثیر رسانه های جمعی و به ویژه ورود رادیو و تلویزیون به عرصه پیکارهای رسانه ای، لزوم تعریف شکلی از اداره رسانه ها که منافع عمومی را در بر بگیرد در اکثر جوامع مورد تاکید قرار گرفت. به همین دلیل نسل اول رسانه های دیداری شنیداری با نام رسانه های عمومی شناخته شدند اما پیدایش فناوری های جدید، شکل گیری روش های نوین اطلاع رسانی در کنار کاهش هزینه های تولید رسانه ای و استقرار مکانیسم های اقتصاد لیبرال منجر به ورود رسانه های بازار و درنتیجه حذف یا تضعیف رسانه های عمومی در جوامع مختلف شد. اما بحران اعتماد ملی، سست شدن بنیان های اجتماعی، ورود سیستم های رسانه ای متجاوز(ماهواره ها) و محیط نئولیبرالی به وجود آمده از این تغییرات که با هر موضوع ملی خصومت دارد موجب مقاومت فرهنگی کشورهای مختلف در برابر آن شد. هم اکنون یک جریان روبه رشد جهانی بر اساس نظریه حوزه عمومی که مبنای الگوی توسعه مشارکتی و مدیریت مشارکتی می باشد، در حمایت دوباره از رسانه خدمت عمومی شکل گرفته است. یونسکو برای سامان دهی به این فضا و ایجاد مشارکتی بین المللی در این خصوص الگوی رسانه عمومی( psb) را ارائه داده است که یازده ویژگی اصلی الگو شامل این موارد است: 1- جامعیت 2- متمایز بودن 3- تنوع و گوناگونی 4- اطلاع رسانی بدون جهت گیری 5- روشنگری و آموزش 6- ایجاد آگاهی 7- همبستگی اجتماعی 8- شهروندمداری و مشارکت شهروندی 9- مسئولیت پذیری و پاسخگو بودن 10- معتبر بودن 11- استقلال سردبیری . در تحقیق حاضر با بهره گیری از روش شناسی دلفی که از بهترین روش های شناخته شده برای آینده پژوهی و تصمیم سازی است و ایجاد گفتگوی غیر مستقیم میان 21 نفر از سه گروه خبرگان، متخصصان(اساتید) و مدیران ، قابلیت ها و محدویت های به کارگیری این الگو در صداوسیما مورد بررسی قرار گرفته است نتایج تحقیق نشان می دهد که صدا وسیما رویکرد بهره گیری از ویژگی های الگو را داشته است اما برای اثر بخشی تلاش های انجام شده در این راستا می بایست سازوکارهای سیستمی مناسبی براساس مدیریت مشارکت ایجاد نمود. همچنین نتایج تحقیق بیانگر آن است که برای توسعه همگون سازمان بر اساس مبانی الگو، استقرار معماری سازمانی ضرورت دارد و حوزه عمومی عمومی ها برای ایجاد ارتباط میان بخش های برنامه ریزی و تولید سازمان باید شکل بگیرد.