چکیده. هدف از این آزمایش تعیین ترکیبات شیمیایی، پلی ساکاریدهای غیرنشاسته ای(nsp) و انرژی قابل سوخت و ساز پنج واریته گندم، شامل الوند، زرین، سبلان، سرداری و آذر2 در شرایط حضور و عدم حضور آنزیم (مولتی آنزیم کربوهیدراز کِمین) بود. ترکیبات شیمیایی به روشهای استاندارد و مقادیر nsp واریته های دانه گندم به روش آنزیمی- شیمیایی انجلیست با استفاده از اسپکتوفتومتر تعیین شد. انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری تصحیح شده برای نقطه صفر تعادل ازت (amen) 5 واریته گندم در 10 جیره غذایی حاوی 62% انواع واریته های گندم با دو سطح آنزیم (صفر و 2/0 گرم در کیلوگرم) به روش جیره کامل (complete diet) با استفاده از 60 قطعه جوجه گوشتی نر با میانگین وزنی 32/3±751 گرم و با ترتیب فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سن 21 الی31 روزگی تعیین شد. همچنین انرژی قابل سوخت و ساز حقیقی تصحیح شده برای نقطه صفر تعادل ازت (tmen) پنج واریته گندم در قالب طرح کاملاً تصادفی به روش تغذیه دقیق سیبالد با استفاده از 20 خروس گوشتی با میانگین وزنی 2/132±3324 گرم در سن 5 ماهگی تعیین شد. نتایج حاصل از تجزیه ترکیبات شیمیایی نشان داد میانگین مقادیر ماده خشک، پروتئین خام، عصاره اتری، ndf، adf و خاکستر خام در دانه های گندم مورد مطالعه به ترتیب برابر92/6±08/90، 51/1±43/14، 16/0±52/2، 52/1±51/18، 58/0±15/4، 22/0±88/1، ،بود. دامنه تغییرات پروتئین خام در بین واریته های گندم در مقایسه با سایر ترکیبات شیمیایی بیشترین مقدار بود، بطوری که میزان پروتئین خام از سطح 54/13 % در واریته سرداری تا سطح 87/16 درصد در واریته زرین تغییر یافت.نتایج حاصل از تجزیهnsp واریته های دانه گندم نشان داد که دامنه تغییرات مقادیرnsp کل از 44/ 9 تا 96/11 درصد، nsp نامحلول از 10/7 تا40/9 درصد و nsp محلول از 95/1 تا15/3 درصد بود. بالاترین میزان nsp کل(96/11%) و nsp نامحلول (40/9%) در واریته آذر2 و بالاترین مقدار nsp محلول(15/3%) در واریته الوند یافت شد. کمترین میزان nsp کل (44/9%)، nsp محلول (95/1%) در واریته سبلان و کمترین میزان nsp نامحلول (94/6%) در واریته زرین حاصل شد. مقادیر amen دانه های گندم تحت تاثیر واریته قرار نگرفت و در شرایط بدون آنزیم بین 25/3120 تا 29/3191 کیلوکالری در کیلوگرم تغییر کرد. بالاترین میزان amen در واریته زرین و کمترین آن در واریته سبلان مشاهده شد و میانگین مقدار amen در عدم حضور آنزیم برابر 37/23 ±07/3150 کیلوکالری در کیلوگرم بود. مقادیر amen بطور معنی داری تحت تاثیر افزودن آنزیم قرار گرفت(01/0> p) و بین 85/3445 تا 36/3590 کیلوکالری در کیلوگرم تغییر یافت. میانگین مقدار amen در شرایط حضور آنزیم برابر4/37 ±83/3517 کیلوکالری در کیلوگرم بود. افزودن آنزیم به جیره ها بطور متوسط سبب افزایش 45/11 درصدی amen واریته های گندم گردید(01/0> p). میزان tmen واریته های گندم در محدوده 32/3562 کیلوکالری در کیلوگرم در واریته سبلان تا 64/3741 کیلوکالری در کیلوگرم در واریته زرین متغیر بود و اختلاف معنی داری بین واریته های گندم از نظر مقادیر tmen مشاهده شد (01/0> p). amen و tmen دارای همبستگی منفی معنی داری (05/0>p) با مقادیر خاکسترخام، الیاف نامحلول در شوینده اسیدی، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و همچنین دارای همبستگی مثبت معنی داری(05/0>p) با انرژی خام بودند. همبستگی بالایی بین amen و افزایش وزن جوجه ها حاصل شد (03/0> p90/0r2=).

: به منظور بررسی اثر عصاره آویشن کوهی و آنتی بیوتیک محرک رشد فلاومایسین بر عملکرد رشد، فراسنجه های لیپیدی خون، قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی و اوزان نسبی برخی از اندام های جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 360 قطعه جوجه گوشتی یک روزه از سویه تجاری راس 308 برای مدت 35 روز روی بستر انجام شد. آزمایش در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با ترتیب فاکتوریل 3×2 با چهار تکرار و شانزده پرنده در هر تکرار صورت گرفت. فاکتور اول شامل دو سطح جیره حاوی گندم و جیره حاوی ذرت و فاکتور دوم شامل سه سطح: بدون ماده افزودنی، عصاره آویشن به مقدار 1/0 درصد و آنتی بیوتیک فلاومایسین به مقدار 1/0 درصد جیره بودند. نتایج حاصل نشان داد که طی دوره 35 روزه آزمایش، جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی ذرت دارای مصرف خوراک (0001/0>p)، افزایش وزن (01/0p<) و ضریب تبدیل غذایی (0001/0>p) بالاتری نسبت به جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی گندم بودند. افزودن آنتی بیوتیک در مقایسه با حالت عدم استفاده از افزودنی به مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی یکسان و افزایش وزن بیشتر (05/0>p) جوجه های تغذیه شده منجر شد. تاثیر عصاره بر افزایش وزن معنی دار نبود ولی موجب کاهش معنی دار مصرف خوراک (01/0p<) و بهبود ضریب تبدیل غذایی (05/0p<)جوجه ها شد.اثر متقابل نوع غله و نوع افزودنی در این دوره معنی دار نبود. هیچ یک از افزودنی ها بر ph شیرابه های گوارشی جوجه های تغذیه شده با جیره ذرت اثر معنی دار نداشته اما عصاره آویشن در جیره های حاوی گندم بدون تاثیر معنی داری روی ph محتویات سنگدان و ایلئوم، موجب افزایش ph شیرابه سکوم (001/0>p) شد. آنتی بیوتیک نیز کاهش معنی دار (01/0p<) ph شیرابه ایلئوم جوجه های 21 روزه را در بر داشت. وزن نسبی گوشت سینه، افزایش معنی داری (05/0p<) در جوجه های دریافت کننده افزودنی نشان داد. همچنین افزودن آنتی بیوتیک به جیره حاوی ذرت موجب افزایش وزن نسبی ران ها، شد(05/0p<). چربی حفره بطنی، کلسترول کل، تری گلیسرید و کلسترول hdl سرم خون جوجه ها، تحت تاثیر تیمار های آزمایشی قرار نگرفت. قابلیت هضم ایلئومی ماده خشک، ماده آلی و انرژی خام جیره حاوی ذرت بیشتر از جیره حاوی گندم بود (05/0(p< . افزودنی ها موجب افزایش قابیت هضم ایلئومی ماده خشک، ماده آلی و انرژی خام در جیره گندم شدند(05/0(p<. در پایان استفاده از عصاره آویشن کوهی نتوانست عملکرد رشدی مشابه آنتی بیوتیک نشان دهد ولی موجب استفاده بهتر از خوراک مصرفی در جوجه ها گردید.

. نتایج نشان داد که اثر تغذیه روغن ماهی و روغن ماهی + روغن سویا بر حجم، تحرک، تحرک پیشرونده، غلظت اسپرم، تعداد کل اسپرم، درصد اسپرم زنده و اسپرم با موفولوژی طبیعی معنی دار بود. در حالی که، اثرتغذیه روغن سویا بر حجم، تحرک، حرکت پیش رونده، اسپرم زنده، غلظت اسپرم و تعدادکل اسپرم به ازای هر انزال در مقایسه با شاهد معنی دار نبود، همچنین سبب کاهش معنی داری دراسپرم با مورفولوژی طبیعی شد. تغذیه روغن ماهی و روغن ماهی+سویا به طور معنی داری مقدار اسید دوکوزاهگزانوئیک را در ترکیب اسیدچرب اسپرم افزایش داد. تغذیه منبع اسید چرب سری n-6 (روغن سویا) هر چند سبب تغییر ترکیب اسید چرب اسپرم گردید ولی بر برخی از ویژگی های منی در فصل غیر تولید مثلی تاثیری نداشت. بنابراین، نتایج پیشنهاد می نماید تغذیه روغن ماهی و روغن ماهی+ سویا سبب بهبود کیفیت و کمیت منی در فصل غیر تولید مثلی می شود و احتمالاً این اثر را از طریق نسبت 3/n-6 n- در لیپید آن اعمال می کند.

مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر ایزوفلاون های سویا بر عملکرد رشد، قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی، پارامترهای خونی، زیست فراهمی کلسیم و ویژگی های لاشه در جوجه های گوشتی طراحی گردید. برای این منظور، از 240 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 استفاده شد که بصورت تصادفی به 4 تیمار و 3 تکرار (20 قطعه در هر تکرار) اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: جیره بدون افزودنی (شاهد)، جیره شاهد + 25 میلی گرم در کیلوگرم ایزوفلاون سویا، جیره شاهد + 50 میلی گرم در کیلوگرم ایزوفلاون سویا و جیره شاهد + 100 میلی گرم در کیلوگرم ایزوفلاون سویا که طی یک دوره آزمایشی 42 روزه به پرندگان تغذیه شدند. در سن 21 روزگی، دو قطعه پرنده (یک نر و یک ماده) بصورت تصادفی از هر تکرار انتخاب و با گاز دی اکسیدکربن کشتار شد تا قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی، زیست فراهمی کلسیم و ویژگی های لاشه مورد بررسی قرار گیرد. مطابق نتایج، استفاده از ایزوفلاون در همه سطوح، بدون تاثیر معنی دار بر مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی جوجه ها را در دوره پرورش بطور معنی داری بهبود بخشید (001/0> p) و مصرف سطوح 50 و 100 میلی گرم در کیلوگرم ایزوفلاون بهترین ضریب تبدیل خوراک را نشان داد. مکمل کردن سطوح 50 و 100 میلی گرم در کیلوگرم ایزوفلاون قابلیت هضم ایلئومی چربی و ماده خشک را بطور معنی داری افزایش داد (01/0> p). قابلیت هضم ایلئومی انرژی فقط تحت تاثیر سطح 50 میلی گرم در کیلوگرم ایزوفلاون افزایش نشان داد (01/0> p). غلظت کلسترول کل، تری-گلیسیرید، ldl-کلسترول و vldl-کلسترول با افزودن همه سطوح ایزوفلاون به جیره کاهش معنی داری نشان داد (001/0> p). در حالیکه، hdl-کلسترول به وسیله تیمارهای آزمایشی افزایش یافت (0001/0> p). استفاده از همه سطوح ایزوفلاون باعث افزایش درصد کلسیم استخوان درشت نی (01/0> p) شد و این اثر با افزایش سطح ایزوفلاون رابطه مستقیمی داشت. درصد فسفر استخوان درشت نی مانند کلسیم تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی افزایش یافت (001/0> p). مکمل کردن جیره با هر کدام از سطوح 25، 50 و 100 میلی گرم ایزوفلاون در هر کیلوگرم جیره سبب افزایش نسبت ارتفاع ویلی به عمق کریپت و سطح ویلی شد (001/0> p) و بیشترین سطح به تیمار 50 میلی گرم ایزوفلاون در هر کیلوگرم جیره تعلق داشت. همچنین، سطوح افزایشی ایزوفلاون مصرفی موجب کاهش عمق کریپت شد (05/0> p). در بین اوزان اندام های گوارشی مطالعه شده، فقط وزن نسبی پانکراس به دلیل اضافه کردن 25 و 50 میلی گرم ایزوفلاون در هر کیلوگرم جیره کاهش یافت (01/0> p). سطوح 25، 50 و 100 میلی گرم ایزوفلاون در هر کیلوگرم جیره موجب کاهش ph شیرابه سنگدان و سکوم شد (001/0> p). نتایج حاضر حاکی از آن است که ایزوفلاون های سویا با بهبود وضعیت سلامتی مخاط روده جوجه های گوشتی موجب افزایش هضم و جذب مواد مغذی و در پی آن افزایش عملکرد رشد آن ها می شود. کاهش سطح ldl-کلسترول و افزایش سطح hdl-کلسترول سرم نیز در اثر مصرف این ترکیبات مشاهده شد. با توجه به یافته های این پژوهش سطح 50 میلی-گرم در کیلوگرم ایزوفلاون سویا در جیره توصیه می شود.

1- به منظور بررسی اثر نانوذرات‎نقره در جیره های حاوی ذرت و سورگوم بر ریخت سنجی روده، قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی این آزمایش به صورت فاکتوریل 2×2 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به مدت 42 روز و با استفاده از 320 قطعه جوجه یک‎روزه گوشتی (مخلوط دو جنس) اجرا شد. عامل اول؛ غله پایه جیره در دو سطح ذرت و سورگوم و عامل دوم؛ 0 یا ppm4 نانوذرات نقره با چهار تکرار و بیست پرنده در هر تکرار مورد مطالعه قرار گرفت. در پایان دوره آزمایشی، جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی سورگوم عملکرد یکسانی را با جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی ذرت نشان دادند. پارامترهای عملکرد رشد تحت تأثیر نانوذرات نقره و اثر متقابل نانوذرات نقره وغله پایه جیره قرار نگرفت.وزن نسبی پیش معده، سنگدان، پانکراس، طحال، کیسه صفرا و کبد جوجه ها در اثر تیمارهای آزمایشی تغییری نیافت اما افزودن نانوذرات‎نقره استفاده از جیره حاوی سورگوم وزن نسبی بورس فابریسیوس جوجه ها را افزایش وچربی حفره بطنی آن‎ها را کاهش داد (01/0>p). قابلیت هضم ایلئومی ماده خشک، ماده آلی، خاکستر مربوط به جیره بر پایه ذرت از جیره بر پایه سورگوم بیشتر بود (01/0>p). استفاده از نانوذرات‎نقره تنها موجب افزایش معنی دار قابلیت هضم ایلئومی انرژی شد (05/0>p). ph شیرابه سکوم در جوجه های تغذیه شده با سورگوم به‎طور معنی داری افزایش داشت (01/0>p). افزودن نانوذرات نقره به جیره موجب افزایش معنی دار مالون‎دی آلدئید و گلوتاتیون پراکسیداز خون جوجه‎های تغذیه شده گردید (05/0>p) همچنین استفاده از سورگوم در جیره به‎طور معنی داری میزان مالون دی آلدئید را در گوشت ران و سینه جوجه های تغذیه شده کاهش داد (0001/0>p). افزودن نانوذرات نقره به جیره حاوی سورگوم ارتفاع و عرض ویلی ژژنوم جوجه هارا افزایش و عمق کریپت آن‎ها را کاهش داد (05/0>p). نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که استفاده از نانوذرات نقره در جیره نتوانست بهبود عملکرد رشد جوجه‎های تغذیه شده را موجب گردد. به‎علاوه سورگوم به‎خوبی می تواند جایگزین ذرت جیره جوجه‎های گوشتی شده و قوام گوشت تولیدی را افزایش دهد.

مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر ایزوفلاون¬های سویا بر عملکرد رشد، کیفیت لاشه، قابلیت هضم مواد مغذی، مورفولوژی روده و کلسترول سرم خون در جوجه های گوشتی طراحی و اجرا شد. برای این منظور، از 256 قطعه جوجه گوشتی یک¬روزه سویه راس 308 استفاده شد که به صورت تصادفی به 4 تیمار و 4 تکرار (16 قطعه در هر تکرار) اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی که عبارت بودند از: جیره شاهد بدون افزودنی (پایه)، جیره شاهد + 30،60 و 90 میلی¬گرم در کیلوگرم ایزوفلاون سویا طی یک دوره آزمایشی 42 روزه به پرندگان تغذیه شدند. مطابق نتایج، طی دوره¬ آزمایشی استفاده از سطح 30 میلی¬گرم در کیلوگرم ایزوفلاون موجب افزایش معنی¬دار مصرف خوراک (001/0>p) و سطوح 30 و 60 میلی¬گرم در کیلوگرم آن به طور معنی¬داری موجب بهبود افزایش وزن (001/0>p) و ضریب تبدیل غذایی (01/0>p) شد. استفاده از سطوح افزایشی ایزوفلاون سویا به طور خطی موجب کاهش معنی¬دار کلسترول کل، تری¬گلیسیرید، کلسترول ldl ، کلسترول vldl و همچنین افزایش کلسترول hdl شد (001/0> p). سطح تری¬گلیسیرید (01/0> p) و کلسترول vldl (01/0> p) سرم خون جنس نر کمتر و سطح کلسترول hdl (05/0> p) سرم خون آن بیشتر از جنس ماده بود. استفاده از بالاترین سطح ایزوفلاون موجب افزایش معنی¬دار وزن نسبی ران¬ها و سینه (05/0>p) و کاهش معنی¬دار وزن¬نسبی چربی حفره بطنی جوجه¬ها شد (01/0>p). وزن نسبی چربی حفره بطنی (01/0>p)، بورس فابریسیوس (001/0>p) و طحال (05/0>p) در جنس نر کمتر از جنس ماده بود. مکمل کردن جیره با سطح90 میلی¬گرم در کیلوگرم ایزوفلاون سویا باعث افزایش معنی¬دار ارتفاع ویلی نسبت به تیمار شاهد شد (01/0> p). ارتفاع ویلی ژژنوم، در جنس نر به طور معنی¬داری بیشتر از جنس ماده بود (05/0> p). استفاده از همه سطوح ایزوفلاون سویا در جیره غذایی جوجه¬های آزمایشی موجب کاهش معنی¬دار میزان مالون¬دی¬آلدئید گوشت سینه و ران¬ها شد (001/0> p). استفاده از سطوح 30 و 60 میلی¬گرم در کیلوگرم ایزوفلاون سویا در جیره جوجه¬های گوشتی قابلیت هضم ماده آلی و ماده خشک را به طور معنی¬داری افزایش داد (01/0>p). استفاده از هر سه سطح 30، 60 و 90 میلی¬گرم در کیلوگرم ایزوفلاون در جیره جوجه¬های گوشتی قابلیت هضم خاکستر را به طور معنی¬داری افزایش داد (001/0>p). هیچ اثر متقابلی بین ایزوفلاون و جنس جوجه¬های گوشتی بر صفات مورد بررسی دیده نشد. مطابق این پژوهش می¬توان نتیجه گرفت که استفاده از 30 میلی¬گرم در کیلوگرم ایزوفلاون سویا در جیره طیور می¬تواند اثرات مفیدی بر پارامترهای مطالعه شده داشته باشد.

این تحقیق به منظور بررسی تأثیر خیساندن دانه سورگوم و اثر آنزیم فیتاز جیره بر عملکرد رشد، مورفولوژی روده کوچک، قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی و خاکستر استخوان درشت نی جوجه های گوشتی، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با ترتیب آزمایش های فاکتوریل 2×2 در 4 تکرار و به مدت 42 روز اجرا شد. فاکتور اول فرآوری سورگوم در دو سطح عدم فرآوری و خیساندن و فاکتور دوم آنزیم فیتاز در دو سطح عدم استفاده و استفاده در جیره بودند. مطابق یافته ها، طی دوره آزمایشی مصرف خوراک جوجه ها تحت تأثیر آنزیم فیتاز (001/0p<) و مخصوصاً در جیره حاوی سورگوم خیسانده شده (01/0p<) افزایش نشان داد. افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی جوجه ها نیز در اثر افزودن آنزیم فیتاز بهبود یافت (001/0p<). خیساندن سورگوم هم بدون تأثیر بر مصرف خوراک موجب افزایش وزن و کاهش ضریب تبدیل غذایی جوجه های تغذیه شده گردید (01/0p<). خیساندن سورگوم افزایش معنی دارph شیرابه گوارشی سنگدان را در پی داشت (05/0p<). قابلیت هضم چربی در اثر افزودن آنزیم فیتاز (05/0p<) و خیساندن سورگوم (001/0p<) افزایش یافت. بیشترین بهبود در قابلیت هضم چربی در اثر افزودن آنزیم فیتاز به جیره حاوی سورگوم خیسانده شده مشاهده شد (01/0p<). خیساندن سورگوم افزایش وزن نسبی چربی حفره شکمی و کاهش وزن نسبی طحال جوجه ها را موجب شد (05/0p<). چربی حفره شکمی در اثر آنزیم فیتاز کاهش نشان داد (05/0p<). افزودن آنزیم فیتاز به جیره حاوی سورگوم فرآوری نشده کاهش و به جیره حاوی سورگوم خیسانده شده افزایش وزن نسبی پانکراس جوجه های تغذیه شده را موجب گردید (01/0p<). افزودن فیتاز به جیره به افزایش عمق کریپت ژژنوم (05/0p<) و خیساندن سورگوم به کاهش عمق کریپت ژژنوم (05/0p<) و افزایش نسبت ارتفاع ویلی به عمق کریپت (05/0p<) منجر شد. ارتفاع (001/0p<) و سطح (01/0p<) ویلی های ژژنومی جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی سورگوم خیسانده شده در اثر مکمل آنزیم فیتاز افزایش نشان داد. فیتاز مصرفی افزایش درصد خاکستر استخوان درشت نی (001/0p<) جوجه های تغذیه شده با هر دو جیره حاوی سورگوم فرآوری نشده و خیسانده شده (01/0p<) را به دنبال داشت. خیساندن سورگوم با افزایش قابلیت هضم چربی و نسبت ارتفاع ویلی به عمق کریپت بهبود عملکرد رشد جوجه ها را نشان داد. فیتاز مصرفی نیز با کاهش ذخیره چربی، افزایش قابلیت هضم چربی و افزایش محتوی خاک

مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر میوه گیاه ماریتیغال بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی، پارامترهای خونی، مورفولوژی روده کوچک و کیفیت گوشت در جوجه های گوشتی طراحی گردید.

به منظور بررسی اثر نانوذرات نقره و ویتامین e جیره بر قابلیت هضم مواد مغذی، ریخت سنجی روده و قوام گوشت جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 256 قطعه جوجه یک روزه گوشتی سویه راس (308) در قالب یک طرح کاملا" تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار اجراء شد. جیره های آزمایشی عبارت بودند از شاهد فاقد افزودنی، حاوی10 قسمت در میلیون نانوذرات نقره، حاوی 36 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین e و حاوی مخلوط 10 قسمت در میلیون نانوذرات نقره و 36 میلی گرم در کیلوگرم ویتامین e.نتایج حاصل از این مطالعه اثر سوء نانوذرات نقره بر عملکرد رشد جوجه ها و اثر آنتی اکسیدانی آن را نشان داد. به علاوه اثر همکوشی این ترکیب با ویتامین e بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی و ریخت سنجی روده مشاهده شد.

چکیده: مطالعه حاضر در قالب دو آزمایش به طور همزمان با هدف بررسی تاثیر عمل آوری میوه گیاه خارمریم و همچنین تتراکلرید کربن به همراه میوه این گیاه بر عملکرد رشد، برخی فراسنجه های خونی، غلظت سرمی برخی از آنزیم های کبدی، موفولوژی روده کوچک، ساختار بافتی کبد و سیستم ایمنی طراحی گردید. برای این منظور در آزمایش اول از 256 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 استفاده شد که در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به 4 تیمار با 4 تکرار و 16پرنده در هر تکرار اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی شامل مقادیر صفر (شاهد)، 4/0 درصد میوه خارمریم بدون اعمال حرارت،4/0درصد میوه خارمریم حرارت دیده و 8/0 درصد میوه خارمریم حرارت دیده بوده و طی یک دوره 42 روزه به پرندگان تغذیه شدند. در آزمایش دوم تعداد 45 قطعه جوجه خروس سویه تجاری راس 308 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به مدت سه هفته به 4 تیمار در 4 تکرار اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: جیره پایه (شاهد)، جیره های حاوی 4/0 یا 8/0 درصد میوه خارمریم و تتراکلرید کربن (یک میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن پرنده) و جیره پایه به همراه تتراکلرید کربن. مطابق نتایج، در آزمایش اول افزودن 4/0 درصد میوه خارمریم حرارت دیده موجب کاهش وزن (01/0p<) و افزایش ضریب تبدیل غذایی (001/0p<) جوجه ها طی دوره آغازین شد. طی دیگر دوره های آزمایشی و کل دوره هیچ یک از فراسنجه های عملکرد رشد تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت. افزودن 4/0 درصد خارمریم موجب افزایش معنی دار غلظت پروتئین تام (01/0>p) و کاهش معنی دار تری گلیسیرید (05/0>p) سرم شد. فعالیت آنزیم کبدی آسپارتات آمینوترانسفراز (ast) تحت تاثیر سطوح مختلف خارمریم کاهش یافت (001/0p<). استفاده از تمام سطوح مختلف میوه خارمریم تیتر آنتی بادی علیه srbc و غلظت سرمی igg را افزایش داد (05/0>p) ولی بر غلظت igm تاثیری نداشت. در آزمایش دوم، عملکرد رشد جوجه ها تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. تتراکلرید کربن به طور معنی داری پروتئین کل سرم خون را کاهش و کلسترول کل آن را افزایش داد (01/0>p). استفاده از میوه خار مریم به جیره موجب تعدیل این تغییرات شد. فعالیت آنزیم های کبدی آسپارتات آمینو ترانسفراز و آلانین آمینو ترانسفراز (alt) تحت تاثیر تتراکلریدکربن افزایش معنی داری نشان داد (01/0>p). تتراکلرید کربن باعث تخریب بافت کبد شد درحالی که میوه خارمریم توام با تتراکلرید کربن باعث کاهش تخریب سلول های کبدی شد. استفاده از تتراکلرید در جیره باعث کاهش ارتفاع ویلی و عمق کریپت ژژنوم جوجه ها شد (001/0p<). نتایج این مطالعه نشان داد که حرارت دادن میوه خارمریم تیمار مناسبی برای این میوه نیست. همچنین با اینکه میوه خار مریم نتوانست تأثیر مثبتی بر عملکرد رشد جوجه ها داشته باشد اما موجب بهبود سیستم ایمنی جوجه ها شد و اثرات مخرب تتراکلرید کربن را تعدیل نمود.