زیبایی شناسی، همواره برای انسان ارزشمند و لذّت بخش بوده است. یکی از حوزه های زیبایی-شناسی، ادبیات است. زیباشناسی در ادبیات عبارت است از کشف گونه های ادبی و ارتباط لفظ با معنا از طریق بررسی های زبانی و از مباحث اصلی آن، بررسی جلوه های بلاغی در کلام است که موضوع این پژوهش می باشد. بدون شک نهج البلاغه به جهت برخورداری از واژگان غنی، تناسب لفظ با معنا و اسلوب های گوناگون بلاغی، نمونه ی برجسته ی بلاغت در ادبیات عربی است. اگر چه، کتاب، پایان نامه و مقالات فراوانی در زمینه ی نهج البلاغه نوشته شده است، امّا در اغلب این آثار،تنها، به محتوا پرداخته شده است. در این پژوهش سعی شده است، پنج خطبه ی اول نهج البلاغه به عنوان نمونه ای از این مجموعه ی نفیس، بر اساس قواعد علوم بلاغت در سه محور: معانی، بیان و بدیع مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد تا گامی هر چند کوچک در جهت کشف جلوه های ادبی این کتاب برداشته شود، هدف دیگر این پژوهش کمک به درک صحیح مفاهیم این کتاب و نیز معرفی آن به عنوان مصداق عینی بلاغت جهت استفاده ی علاقمندان به مباحث ادبی است.