در مطالعه حاضر بی دردی ناشی از پرامین همراه با مرفین و یا بدون آن در موش های تحمل یافته نسبت به اثر ضد دردی مرفین و یا تحمل نیافته مورد بررسی قرار گرفته است . تزریق زیرجلدی دوزهای (0/5, 1, 3 mg/kg) مرفین سولفات منجر به بروز بی دردی وابسته به دوزی در فازهای اولیه و ثانویه تست فرمالین می گردد. از طرف دیگر تحویز ایمی پرامین (10 mg/kg) اثر بی دردی مرفین در فاز ثانویه را تشدید می نماید. کاربرد ایمنی پرامین به صورت داخل صفاقی (2, 4, 8 mg/kg) در هر دو فاز تست فرمالین ایجاد بی دردی می نماید، اگر چه تجویز مرفین (1/5 mg/kg) منجر به تشدید اثر بی دردی ایمی پرامین در هیچ یک از دو فاز تست فرمالین نمی گردد. تجویز زیرجلدی انتاگونیست رسپتورهای اپیوئیدی، نالوکسان (2 mg/kg) موجب کاهش اثر بی دردی ناشی از تزریق ایمی پرامین (2, 5, 8 mg/kg) مرفین (1/5 mg/kg) و یا تجویز توام مرفین و ایمی پرامین می گردد. در مرحله بعد تجویز مرفین سولفات (50 mg/kg) در روز، به مدت سه روز به صورت زیرجلدی منجر به بروز تحمل می گردد. در روز چهارم، بی دردی ناشی از مرفین سولفات (3, 6, 9 mg/kg) با دوز (10, 20, 40 mg/kg) مورد مطالعه قرار گرفت و مشاهده شد که نسبت به اثر بی دردی مرفین تحمل ایجاد شده است اما بی دردی ناشی از ایمی پرامین تغییری نکرده است . ایمی پرامین در مرحله expression تحمل به مرفین، قبل از تجویز مرفین سولفات (3, 6, 9 mg/kg) با دوز (10 mg/kg) مورد استفاده قرار گرفت . ایمی پرامین به تنهایی ایجاد بی دردی نموده، اما تاثیری بر بی دردی ناشی از دوزهای مرفین در حیوانات تحمل یافته نداشت . در مرحله ایجاد تحمل، 30 دقیقه بعد از تزریق مرفین (50 mg/kg) در روزهای اول و دوم یا دوم و سوم در طول دوره تحمل تجوبز ایمی پرامین (10 mg/kg) منجر به کاهش تحمل نسبت به اثر بی دردی مرفین گردید. بنابراین می توان نتیجه گرفت که اثر بی دردی ناشی از طریق سیستم های مونوآمینرژیک و اپیوئیدرزیک اعمال می شود.