عملکرد و اهداف اصلی یک ساختار حفاظتی، افزایش امکان حفظ افراد و تجهیزات در برابر حمله و انفجار است. انفجار یک بمب یا سلاح انفجاری موجب ایجاد شوک و موج انفجار، فشار و مکش انفجار، ضربه، حرکت زمین و احیانا حرارت یا گازهای شیمیایی می شود. تمامی این اثرات با افزایش فاصله از محل انفجار، کاهش می یابند.استحکامات و ساختارهای سخت از یک سازه حفاظتی، سیستمهای حیاتی و سیستمهای غیرحیاتی مربوط به زمان صلح تشکیل شده اند. تنها ضرورت و معیار سیستمهای غیرحیاتی آنستکه از کار افتادگی و انهدام آنها، عملکرد سیستمهای بحرانی را مختل نکند. ملاحظات طراحی یک ساختار حفاظتی مقاوم در برابر حملات هوایی شامل سه مورد اساسی هستند:1- طراحی مقاوم سازه ها در برابر شوک و انفجار2- عایق سازی محتویات سازه در برابر اثرات ضربه و شوک3- حفاظت محتویات سازه در مقابل اثرات حرارت و گازهای شیمیاییتاکید اصلی این مطالعه(پایان نامه) بر دو مورد نخست، بویژه مورد اول است. اثرات مربوط به انفجار شامل فشار اضافی، فشار دینامیکی، و شوک زمین هستند. چنانچه صدمات وارد به افراد و یا آسیب تجهیزات موجب اختلال در عملکرد کلی شو، نقش حفاظتی سازه کامل نیست. به این منظور به جای افزایش مقاومت سازه در برابر بارگذاری انفجار و ضربه، درجه حفاظتی یک سیستم حاوی تجهیزات حساس در برابر ضربه را می توان با تمهیداتی نظیر ضربه گیر، تقویت نمود. معیارهای حفاظت افراد و تجهیزات بایستی ضرورتهای عملکردی افراد را در نظر بگیرند. جلوگیری از صدمه دیدگی تجهیزات و آسیب دیدگی افراد و آسیب فیزیکی مواد و تجهیزات، در برخی حالات تنها معیار حاکم بر ساختار حفاظتی است، با اینحال در بسیاری موارد ضرورتهای طراحی ایجاب می کند که سیستم پس از حمله، فعال و قابل عملکرد باقی بماند. به عنوان نمونه، در مورد محل سکونت افراد، عملکرد سیستمهای حیاتی ضرورت دارد و محافظت از تجهیرات و امکانات شامل حفظ عملکرد تاسیسات صنعتی و سیستمهای ارتباطی، و یا قابلیت تامین سیستم های اضطراری برای فعالیتهای پس از حمله، میشود.قابلیت دوام ‏‎(survivability)‎‏و سختی ‏‎(hardness)‎‏ دو ویژگی عمده ساختارهای مقاوم در برابر انفجار هستند. قابلیت دوام یک ساختار یا سیستم را با افزایش سختی، میتوان زیاد کرد. تامین سختی یک ساختار همیشه از طریق سخت تر کردن عناصر آن میسر نیست.