گردشگری از جمله صنعت های رو به رشد در جهان است که میزان ارزش افزوده و درآمد حاصل از آن، نقشی عمده در تولید ناخالص ملی و برخورداری شهروندان از معیشت پایدار دارد. چنان که امروزه التفات به مراتب و شکل گیری گردشگری در انواع مختلف آن از گردشگری روستایی گرفته تا گردشگری سلامت، مورد توجه بیشتر کشورهای در حال توسعه قرار گرفته است. بسیاری از کشورها این صنعت پویا را به عنوان منبع اصلی درآمد، اشتغال، رشد بخش خصوصی و توسعه ساختار زیربنایی می دانند. برای کشورهای صادرکننده نفت،درآمدهای حاصل از فروش نفت، منبع بسیار مهمی از درآمدهای مالی و ارزی دولت ها را تشکیل می دهد. وابستگی این درآمدها به قیمت نفت در بازار جهانی و تغییرات قیمت نفت را می توان دلیلی بر بروز نااطمینانی و بی ثباتی در سیاست گذاریهای اقتصادی دانست. از این رو، به منظور تنو ع بخشیدن به منابع رشد اقتصادی و درآمدهای ارزی و هم چنین ایجاد فرصت های جدید شغلی دراین کشورها توسعه صنعت گردشگری از اهمیت فراوانی برخوردار است. هدف این تحقیق بررسی رابطه بین گردشگری و رشد اقتصادی برای کشورهای منتخب عضو اوپک می باشد. برای بررسی این رابطه از داده های سری زمانی این کشورها از سال 1995 تا 2010 استفاده شده است. به دلیل استفاده از داده های مقاطع مختلف در طول زمان، برای تجزیه و تحلیل داده ها، روش داده های تابلویی مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که درآمدهای گردشگری رابطه مثبت ومعناداری با رشد اقتصادی (درآمد سرانه واقعی ) در کشورهای منتخب عضو اوپک دارد و یک درصد افزایش در درآمدهای ناشی از گردشگری منجر به افزایش 15/0 درصدی در متوسط درآمدهای سرانه واقعی برای کشورهای منتخب عضو اوپک خواهد شد. همچنین نتایج تحقیق نشان دهنده رابطه مثبت میان درآمدهای ناشی از گردشگری و درآمدهای نفتی برای کشورهای مورد مطالعه است.

موضوعات اجتماعی و سیاسی از دیرباز مورد توجه شعرای ادب فارسی بوده است. درعصر مشروطه با توجه به تحولاتی که درجامعه شکل گرفت، زمینه برای شکل گیری انقلاب ادبی فراهم گردید. از میان شعرای این دوره اشرف الدین حسینی (نسیم شمال)، عارف قزوینی و میرزاده عشقی با پرداختن به نیازهای روز جامعه، ایستادگی در برابر استبداد، حمایت از طبقات فرودست جامعه به گونه ای در برانگیختن مردم برای مقاومت در برابر استبداد و استعمار موثر بودند. این پژوهش به شیوه ی توصیفی- تحلیلی به انتقادهای اجتماعی و مبارزه سیاسی شعرای یاد شده می پردازد. بر اساس نتایج این پژوهش از بین شعرای مذکور سیداشرف الدین حسینی به لحاظ صراحت لهجه نسبت به دو شاعر دیگر ممتاز است و خواسته های به حق مردم را در دوره مشروطه بازتاب داده است. و به ویژه با تکیه بر اعتقادات مذهبی و توصیف طبقات محروم جامعه به بیان دردهای اجتماعی پرداخته است.