زمینه و اهداف: مالتیپل اسکلروزیس از دسته بیمار های خود ایمنی مزمن سیستم عصبی مرکزی با اتیولوژی ناشناخته است. در بیماری مالتیپل اسکلروزیس به دلایل نامشخصی سیستم ایمنی بر علیه برخی از اجزاء پروتئینی سلول های عصبی از جمله میلین تحریک شده و منجر به ضایعات بافتی می گردد. در بیماری مالتیپل اسکلروزیس (ms) میلین رشته های عصبی تخریب می شوند. از لحاظ بافت شناسی مشخصه ی برجسته ی مالتیپل اسکلروزیس (ms) ایجاد پلاک های متعدد در سیستم اعصاب مرکزی (cns) است. علائم و نشانه های مالتیپل اسکلروزیس (ms) بسته به اینکه پلاک ها کجا تشکیل شوند، بسیار متنوع است. مکانیسم های بروز بیماری مالتیپل اسکلروزیس (ms) هنوز بطور کامل شناخته نشده است ولی تحقیقات انجام شده بیانگر این است که این بیماری اساس ایمونوپاتولوژیک دارد و عوامل ژنتیکی و محیطی نیز در بروز آن موثر می باشند. استرس اکسیداتیو و به دنبال آن آپوپتوز از دیگر عواملی هستند که در پاتوژنز بیماری مالتیپل اسکلروزیس (ms) مطرح شده اند. استرس اکسیداتیو عامل اصلی دژنراسیون در تعدادی از بیماری های نورودژنراتیو مانند ایسکمی، پارکینسون، آلزایمر و مالتیپل اسکلروزیس می باشد. استرس اکسیداتیو ناشی از یک عدم تعادل بین تولید گونه های باز فعال اکسیژن (ros) و توانایی سیستم زیستی برای سم زدایی این واسطه های فعال می باشد. استرس اکسیداتیو سبب القای آسیب اکسیداتیو در هیپوکمپ و آسیب سلول های هرمی می شود. هیپوکمپ بالغین یک مرکز حیاتی برای فرآیندهای یادگیری و حافظه می باشد که به شدت نسبت به بیماری های نورولوژیک نظیر ms آسیب پذیر می باشد. قشر مغز، آمیگدال و بخصوص هیپوکمپ نقش اساسی در تشکیل و ذخیره سازی حافظه ی فضایی دارند. یادگیری و حافظه ی فضایی از رفتارهای پیچیده ی مغزی محسوب می شوند. در مقیاس های مورفولوژیک رمیلیناسیون در بسیاری از مدل های حیوانی و نیز در سیستم عصبی انسان بخوبی نشان داده شده است. استرس اکسایشی یکی از گذرگاه های مهمی است که منجر به مرگ سلولی نورونی القاء شده توسط no می گردد. نیتریک اکسید رادیکالی آزاد با پیچیدگی بیوشیمیایی قابل توجه است که درگیریش در مالتیپل اسکروزیس به اثبات رسیده است با این حال میزان مشارکت no در ms هنوز مشخص نشده است. این وضعیت بخشی به علت نقش های مخالفی است که no به مدت طولانی به عنوان عامل اصلی التهاب شدید در cns در نظر گرفته می شد اما یافته ها نشان دادند که no از یک طرف عمل پیش التهابی دارد و از طرفی دیگر به کنترل فرایند های پاسخ ایمنی کمک می کند و نقش ضد التهابی دارد. no می تواند به عنوان فعال کننده مرگ سلولی یا بازدارنده مرگ سلولی عمل کند که این وضعیت وابسته به محیط بیولوژیکی یعنی حضور یا عدم حضور سیگنالهای بازدارنده یا تحریکی است. با توجه به نقش های متضاد no، هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات تحریک یا مهار سیستم نیتریک اکساید در حافظه فضایی موش های صحرائی نر طی بیماری مالتیپل اسکلروزیس (ms) با تکیه بر استرس اکسیداتیو می باشد. مواد و روش ها: 56 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با محدوده وزنی (50±250) گرم به صورت تصادفی در 8 گروه 7 تایی شامل گروه کنترل، شاهد،l-arginine (?g/rat1/15)، l-name (?g/rat 3/15)، eb (?l/rat 3)+ l-arginine (?g/rat 1/15)، eb (?l/rat3(+ l-name (?g/rat 3/15)، eb (?l/rat 3) و گروه دریافت کننده توامl-arginine (?g/rat1/15) +l-name (?g/rat 3/15) + (?l/rat 3).eb القای مدل ms با تزریق مستقیم اتیدیوم بروماید %01/0 به ناحیه ca1 هیپوکامپ انجام گرفت. گروه های تیمار شده یک هفته بعد از القای ms، اثرات تحریک یا مهار سیستم no مورد بررسی قرار گرفت. بعد از دوره تیمار، از حیوانات تمامی گروه ها آزمون ماز آبی موریس به عمل آمد. در پایان، نمونه برداری از ناحیه هیپوکامپ انجام گردید و میزان پارامتر های استرس اکسیداتیو در این ناحیه شامل mda و آنزیم های آنتی اکسیدانی شامل gpx, sod, cat سنجش گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصله به روش آنالیز واریانس یک طرفه انجام گردید. یافته ها: تجویز eb به عنوان القا کننده بیماری ms سبب تخریب حافظه فضایی شد. تجویز l- arginine علاوه برافزایش میزان یاد گیری و حافظه در رت های سالم باعث بهبود حافظه فضایی در رت های مبتلا به ms گردید (05/0p<). تجویز l-name میزان یاد گیری و حافظه فضایی را در رت های سالم و مدل ms کاهش داد (05/0p<). بحث: no به عنوان یک مولکول دووجهی زمانی که با مسیر هایی التهابی همراه نباشد به عنوان یک آنتی اکسیدان عمل می کند. no با کاهش پارامترهای استرس اکسیداتیو و عوامل آنتی اکسیدانی ناشی از تزریق اتیدیوم بروماید (به عنوان القا کننده مدل ms) باعث بهبود حافظه فضایی در رت های مدل ms می گردد. علاوه بر این no با فعال سازی مسیر پیامبر های داخل سلول سبب تقویت حافظه در رت های سالم نیز می شود.

زمینه و هدف: دیابت یکی از ریسک فاکتورهای اصلی بیماری ایسکمیک قلبی می باشد. تروگزروتین (txr)، به عنوان یک بیوفلاونوئید طبیعی دارای ویژگی های بیولوژیکی آنتی اکسیداتیو و ضدالتهاب می باشد. هدف مطالعه حاضر، بررسی تداخل بیماری دیابت نوع یک با تاثیر محافظتی تروگزروتین بر استرس اکسیداتیو ناشی از آسیب ایسکمی-رپرفیوژن میوکارد موش صحرایی است. روش کار: رت های نر با نژاد ویستار (270-250گرم) به 4 گروه کنترل، کنترل+txr، دیابت و دیابت+txr تقسیم شدند. جهت ایجاد دیابت مزمن (10هفته) از روش تزریق داخل صفاقی mg/kg50 داروی استرپتوزوتوسین به صورت تک دوز استفاده شد. 6 هفته بعد از القای دیابت، گروه های دریافت کننده ی trx از طریق گاواژ به مدت 4 هفته با txr،mg/kg)150) تیمار شدند. قلب رت ها ایزوله شده و سریعاً در روی دستگاه لانگندروف، 30دقیقه ایسکمی ناحیه ای و 60 دقیقه رپرفیوژن تجربه کردند. سطوح لاکتات دهیدروژناز (ldh)ومیزان کراتین کیناز (ck) از مایع کرونری، سطوح پراکسیداسیون لیپیدی (mda) و آنزیم های سوپراکسیددیسموتاز (sod) و گلوتاتیون پراکسیداز (gpx) از سوپرناتانت بطن چپ با استفاده از کیت های اختصاصی و روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری گردید. نتایج: سطوح gpx و sod در گروه دیابتی بطور معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت. تروگزروتین این آنزیم ها را در گروه دیابتی افزایش داد و به مقادیر طبیعی نزدیک نمود (p<0.05). سطوح mda در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت و تروگزروتین توانست سطوح mda را در گروه دیابتی کاهش دهد (p<0.05). تروگزروتین در گروه دیابتی باعث کاهش ldh شد. دیابت باعث آزاد شدن مقادیر زیادی ck نسبت به گروه کنترل گردید. تجویز txr باعث کاهش سطح این آنزیم در گروه دیابتی دریافت کننده ی دارو شد (p<0.05). نتیجه گیری: تروگزروتین با جلوگیری از تشدید استرس اکسیداتیو و احتمالاً فعال سازی سیستم دفاعی آنتی اکسیداتیو شدت آسیب ایسکمی- رپرفیوژن میوکارد را به ویژه در حیوانات دیابتی کاهش داده و می تواند اثرات محافظتی در آسیب قلبی ناشی از ایسکمی و رپرفیوژن داشته باشد.

زمینه و هدف : ورزش اختیاری به عنوان یک فاکتور فیزیولوژیک باعث بهبود حافظه، یادگیری و افزایش پلاستیسیتی سیناپس می گردد. ورزش باعث تغییر در سطح رونویسی تعدادی از ژن های شناخته شده در ارتباط با فعالیت نورونی، ساختمان سیناپسی و ساخت نوروترانسمیترهایی می شود که در پردازش حافظه، مهم هستند. اثر مثبت ورزش بر حافظه با افزایش نوروژنز در شکنج دندانه دار هیپوکمپ مرتبط می باشد. در این پایان نامه اثر ورزش اجباری متوسط منظم کوتاه مدت و بلند مدت بر روی حافظه ی رت های نر بالغ و ارتباط آن با بیماری مالتیپل اسکلروزیس در مقایسه با رت های نر بالغ سالم، بررسی گردید. مواد و روش ها : به این منظور 56 سر رت نر با وزن 250 گرم از نژاد ویستار، به طور تصادفی انتخاب شدند و در 8 گروه 7 تایی، قرار گرفتند. 1- گروه کنترل سالم، 2- گروه بیمارms ( جراحی و کانول گذاری و سم اتیدیوم بروماید به صورت محلول 01/0 % اتیدیوم بروماید در سالین 9/0 % استریل، در حجم 3 میکرولیتر و با سرعت 1 میکرولیتر در دقیقه به صورت دو طرفه به تشکیلات هیپوکامپ (ناحیه) ca1تزریق شد)، 3- گروه شاهد (تزریق سالین 9/0 درصد rat// )، 4- گروه ورزش کوتاه مدت، 5- گروه ms + ورزش کوتاه مدت، 6- گروه ورزش بلند مدت، 7- گروه ms + ورزش بلند مدت، 8- گروه ورزش بلند مدت + القاء ms + ورزش کوتاه مدت ( جهت بررسی اثر پیشگیری کنندگی ورزش بر بیماری ام.اس). جهت ارزیابی اثر دمیلیناسیون القاء شده توسط اتیدیوم بروماید و تاثیر ورزش بر حافظه ی فضایی رت ها از روش ماز آبی موریس استفاده شد. نتایج : نتایج نشان داد ورزش کوتاه مدت و بلند مدت، هر دو به طور معنی داری حافظه ی فضایی در مدل تجربی ms را بهبود بخشیدند (p<0.05). همچنین در رت های سالم ورزش بلند مدت، به طور معنی داری حافظه فضایی را بهبود بخشد (p<0.05)؛ ولی ورزش کوتاه مدت با وجود تاثیر مثبت بر حافظه، نتوانست به طور معنی داری حافظه فضایی را بهبود بخشد. بحث: کاهش حافظه ی ایجاد شده طی بیماری مالتیپل اسکلروزیس توسط ورزش بهبود یافت. احتمالا ورزش با 1- افزایش ترشحbdnf وngf و تاثیر بر نوروژنژ، 2- فعال سازی آنزیم های آنتی اکسیدان و افزایش دفاع آنتی اکسیدانی، 3- افزایش بیان ژن های هیپوکمپ و تاثیر بر زایش نورونی، 4- افزایش جریان خون و اکسیژن رسانی به هیپوکمپ، 5 - افزایش فعالیت الکتریکی نورون های هیپوکمپی و با 6- تغییرنوروترانسمیترها وگیرنده های آن ها و تاثیر بر افزایش ارتباطات نورونی، در هیپوکامپ، حافظه فضایی در موش های صحرائی نر مبتلا به ms را به طور معنی داری بهبود می بخشد.

زمینه و اهداف: دمیلیناسیون توسط اتیدیوم بروماید (eb) یکی از روش هایی است که به طور معمول برای القای مدل های تجربی ms استفاده می شود. مطالعات فارماکولوژیکی نشان داده اند تیمار با استروژن الیگودندروسیت ها را از مسمومیت سلولی محافظت کرده و تشکیل فرآیند الیگودندروسیتی را سرعت می بخشد. استروژن پراکسیداسیون لیپیدی را که از طریق پپتید β آمیلوئید و فروس سولفات القا شده است مهار می کند و از طریق این پروسه نقش درمانی در بهبود بیماری های نورودژنراتیو دارد. با توجه به اثرات حفاظتی استروژن، هدف از این پروژه بررسی تاثیر استروژن بر رفتار های شبه اضطراب و پارامترهای استرس اکسیداتیو بعد از القای دمیلیناسیون در قشر مخچه توسط اتیدیوم بروماید است. مواد و روشها: القای ms با تزریق مستقیم گلیوتوکسین اتیدیوم بروماید (0/01٪) به قشر مخچه انجام گرفت. گروه های تیمار یک هفته پس از القای ms استروژن را به صورت ریزتزریق و به مدت 3 روز و با دو دوز1 μl µg/ 2 و1 μl µg/ 4 دریافت نمودند. پس از اتمام دوره تیمار، از حیوانات تمامی گروه ها آزمون ماز مرتفع بعلاوه شکل به عمل آمد. در این مطالعه از 42 سر رت نر نژاد ویستار استفاده شد برای بررسی فرایند اضطراب در طی روزهای آزمایش، درصد زمان سپری شده در بازوی باز %open arm time: oat%))، درصد ورود به بازوی بازopen arm entires: oae) %)، میزان فعالیت حرکتیlocomotor activity)) و پارامتر های استرس اکسیداتیو پس از پایان دوره ازمایشات سنجیده شد. یافته ها: مدت زمان سپری شده در بازوی باز توسط رتهای گروه روغن کنجد نسبت به بقیه رتها معنی دار بود (p<0/05)،در حالیکه تفاوت معنی داری در اندکس درصد ورود به بازوی باز مشاهده نشد .اندکس فعالیت حرکتی در گروه استروژن دوز 4 نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری را نشان داد(p<0.05) . بر اساس نتایج حاصل از آنالیز داده های پروکسیداسیون لیپیدی، مقادیر tbars بین گروه اتیدیوم بروماید نسبت به رتهای گروه کنترل معنی دار بود(p<0/01).میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیدازو سوپر اکسید دیسموتاز در رتهای گروه روغن کنجد و استروژن دوز 2 و 4 معنی دار بود(p<0/01).میزان فعالیت کاتالازو گلوتاتیون در گروه استروژن دور 2 و 4 و گروه شاهد معنی دار بود(p<0/05). بحث و نتیجه گیری:در این تحقیق اثر استروژن بر روی اضطراب و پارامترهای استرس اکسیداتیو بررسی شد.مشاهدات نشان داد که تزریق استروژن با دوز 4میکرو گرم مدت زمان حضور در بازوی باز و میزان فعالیت حرکتی را افزایش میدهد و یا به عبارت دیگر میزان اضطراب را کاهش میدهد.این مشاهدات نشان داد که ریز تزریق کوتاه مدت استروژن می تواند از طریق کاهش بار اکسیداتیو ، اضطراب را در مدل های تجربی ms به طور معنی داری بهبود بخشد.

زمینه و هدف: بیماری دیابت شیرین یکی از بیماری¬های شایع و شناخته شده¬ای است که با کاهش یا فقدان انسولین ترشح شده از سلول¬های بتای جزایر لانگرهانس پانکراس مشخص می¬شود. این بیماری یکی از مشکلات اساسی بهداشت جهانی است که باعث عوارض و مرگ و میر قابل توجهی می¬شود. این بیماری را می¬توان با تغذیه و ورزش کنترل کرد، اما بیشتر بیماران نیاز به داروهای خوراکی کاهش دهنده¬ی قند خون برای کنترل سطح قند خون دارند. اخیرا برای مقاصد گوناگون از جمله درمان یا کاهش اثرات سوء برخی از بیماری¬ها مثل دیابت، گیاهان دارویی مورد استفاده قرار گرفته¬اند و پژوهش¬های گسترده¬ای در حال انجام می¬باشد. در حال حاضر، با توجه به مشکلات تهیه و تزریق انسولین و داروهای پایین آورنده قند خون و همچنین با در نظر گرفتن عوارض جانبی داروهای صناعی توجه محققین به سوی استفاده از گیاهان دارویی جلب شده است. کبد یکی از اندام¬هایی است که در دیابت شیرین از جنبه¬های مختلف، عملکرد آن تحت تاثیر قرار می¬گیرد. این عضو اعمال بسیار متنوعی دارد که همگی توسط هپاتوسیت¬ها انجام می¬شود، از جمله متابولیسم لیپیدها، کربوهیدرات¬ها، خنثی سازی سموم و داروها. از گیاهان دارویی گوناگون می¬توان در روند درمان و بهبود برخی از بیماری¬ها استفاده نمود. یکی از این گیاهان روزا کنینا (rosa canina) می¬باشد. این گیاه از خانواده rosaceae، جنس rosa، گونه canina می¬باشد. این گیاه در قسمت¬های وسیعی از ایران به ویژه در مناطق شمال غرب یافت می¬شود. مطالعات انجام شده بر روی ترکیبات فتوشیمیایی روزا کنینا نشان داده که میوه¬ی روزا حاوی آنتی¬اکسیدانهایی مثل ویتامینe,c و کاروتنوئیدها می¬باشد. نقش ویتامین c به عنوان یک آنتی¬اکسیدان در دیابت شیرین شناخته شده است. هدف از این¬ مطالعه بررسی اثر عصاره روزا کنینا بر روی کاهش اثرات سوء و بهبود علائم دیابت در رابطه با هیستوفیزیولوژی، مقادیر فاکتور¬های بیوشیمیایی سرم و آنزیم¬های کبد در رت¬های نر می¬باشد. مواد وروش¬ها: در این بررسی از 32رت نر بالغ از نژاد ویستار با وزن 220-200 گرم استفاه شد. ایجاد دیابت به روش تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (60 mg/kg) انجام گرفت. مدت زمان آزمایش، 4 هفته در نظر گرفته شد. در پایان دوره، موش¬ها معدوم شده و سرم آنها جهت بررسی غلظت گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول، و آنزیم¬های کبدی جمع آوری گردید. همچنین نمونه-برداری بافتی از کبد به انجام رسید. تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصله به روش آنالیز واریانس یک طرفه انجام شد. یافته¬ها: نتایج این بررسی نشان داد که تیمار با عصاره الکلی روزاکنینا غلظت گلوکز، کلسترول و تری گلیسرید را در مدل¬های تجربی دیابتی بهبود بخشید. از یافته¬های دیگر این رساله کاهش آنزیم¬های کبدی در گروه¬های تحت درمان با عصاره نسبت به گروه دیابتی می¬باشد که نشان دهنده-ی اثرات حفاظتی عصاره الکلی rosa canina بر روی بافت کبد از صدمات ناشی از دیابت می باشد. در آسیب شناسی بافتی کبد از گروه کنترل سالم، بافت کبد کاملا سالم و طبیعی بود، در گروه موش¬های دیابتی تغییر چربی کاملا مشخصی در نواحی مرکز لوبولی ایجاد شده بود، در بافت کبد گروه¬های دیابتی تیمار با عصاره روزا کنینا، تغییر پاتولوژیک قابل توجهی مشاهده نشد،کبد در این گروه نسبت به گروه دیابتی نسبتا سالم بود. نتیجه¬گیری: در زمینه اثرات سودمند مصرف خوراکی روزا کنینا قبلاً مشخص شده که این گیاه پاک¬کنندگی رادیکال های آزاد، محافظ سلول در برابر آسیب¬های شیمیایی، کاهنده پراکسیداسیون لیپیدی و محافظ کبدی در برابر انواع استرس¬ها است، که علت اصلی آن سطوح بالای مواد آنتی-اکسیدانت می باشد. به همین خاطر احتمال دارد مصرف این گیاه اثرات حفاظتی بر بافت¬های بدن اعمال نموده و در جهت کاهش استرس اکسیداتیو عمل ¬کند. بنابراین می¬توان نتیجه¬گیری نمود که تجویز خوراکی عصاره الکلی روزا کنینا از طریق کاهش بار اکسیداتیو عوارض ناشی از دیابت را بهبود می¬بخشد. روزا کنینا به عنوان ضد التهاب و آنتی¬اکسیدانت همچنین به عنوان عوامل پاک-سازی ros عمل می¬کند. در نتیجه ویژگی ضد¬التهابی و آنتی¬اکسیدانی روزا کنینا در بهبود آسیب کبدی مهم هستند.

دیابت یک بیماری مزمن و شایع است که تعداد مبتلایان به این بیماری به میزان نگران¬کننده¬ای رو به افزایش است. دیابت به گروهی از اختلالات متابولیکی اطلاق می¬شود که وجه مشترک آن¬ها هایپرگلیسمی (افزایش قند خون) است. افزایش قند خون موجب عوارض عروقی و غیرعروقی می¬شود. سمیت حاصل از شرایط هایپرگلایسمی در بافت¬های مختلف بدن ازجمله بافت تناسلی نر، افزایش واسطه¬های التهابی همچون سایتوکاین¬ پیش التهابی ?tnf- را به دنبال دارد. ?tnf- اولین سایتوکاین ترشحی موضعی در مسیر التهاب مزمن است و اثر مقاومتی آن در مسیر سیگنالینگ انسولین شناخته شده است. مقادیر طبیعی پروتئین tnf-? از نظر فیزیولوژی نقش موثری را در هموستاز بافت بیضه پستانداران ایفاء می¬کند. اگر چه در غلظت¬های بالا، این پروتئین سمی بوده و ممکن است سبب آسیب بافت¬های مختلف ازجمله بافت بیضه گردد. به طوری که غلظت سرمی این پروتئین در افراد دیابتی دو یا سه برابر حد طبیعی گزارش می¬شود. در تحقیق حاضر، مطالعات بافتی ?tnf- می¬تواند منشأ این افزایش را مشخص نماید. هم چنین قرارگیری در معرض گلوکوتوکسین¬ها می¬تواند موجب افزایش نفوذپذیری اندوتلیال و بیان غیر¬عادی فاکتورهای رشد عروقی ¬شود. وجود هیپوکسی حاصل از آسیب¬های عروقی صرف¬ نظر از مسیر التهابی، می¬تواند زمینه ساز اصلی آپوپتوز و نکروز سلول¬های اسپرماتوژنز باشد. همچنین انجام ورزش منظم می¬تواند با کاهش عوامل اکسیداتیو و ایجاد هیپوگلیسمی از عوارض التهابی و غیر التهابی دیابت در بافت بیضه بکاهد. مواد و روش: در این تحقیق شصت سر رت نر بالغ از نژاد ویستار با محدوده وزنی 50 ±250 گرم در شش گروه ده¬تایی دسته¬بندی ¬شدند. القای دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین به مقدار mg/kg 60 ایجاد شد. انجام تمرینات ورزش اجباری تردمیل در دو گروه سالم و دیابتی با مدت زمان¬های دو هفته و هشت هفته، روزانه یک ساعت و با سرعت m/min 22 بود. در پایان دوره، پس از خارج نمودن بیضه¬ها، بافت سمت چپ را هموژنیزه کرده و طبق دستورالعمل کیت¬الایزا (مخصوصtnf-? رت) میزان پروتئین tnf-? مورد ارزیابی قرارگرفت. بافت سمت راست با رنگ¬آمیزی هماتوکسین ائوزین موردمطالعه هیستومتری با میکروسکوپ نوری قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده¬های حاصل به روش آنالیز واریانس یک طرفه انجام شد. یافته¬ها: در تمامی گروه¬ها مقادیر tnf-? تغییرات معنی¬داری را در بافت بیضه رت¬ها نشان نداد، همچنین در گروه¬های سالم اثر سوء ورزش از لحاظ مقادیر tnf-? ملاحظه نگردید. در ادامه این پژوهش جهت اطلاع از تغییرات بافتی، شمارش سلولی بافت بیضه از قبیل تعداد سلول¬های اسپرماتوگونی، سرتولی و اسپرماتوسیت اولیه مورد مطالعه قرار گرفتند. در گروه های دیابتی نسبت به گروه کنترل تغییرات معنی¬داری مشاهده شد. همچنین با تیمار ورزش کوتاه¬ مدت و بلند مدت در گروه های دیابتی و سالم تفاوت معنی¬داری از نظر تعداد این سلول¬ها نسبت به گروه های دیابتی ساکن و کنترل مشاهده گردید. تغییرات مورفومتریک مربوط به قطر و ضخامت عروق بافت بیضه در بین گروه های دیابتی با تیمار ورزش نسبت به گروه کنترل نیز معنی دار گزارش شد. در حالی که مطالعه ضخامت و قطر لوله¬های سمی¬نفروس در بین گروه های ورزشی نسبت به گروه کنترل ساکن معنی¬دار نبودند. بحث: ایجاد دیابت نوع یک به مدت هشت هفته در رت¬های نر نژاد ویستار در مقادیر tnf-? در بافت بیضه گروه های مورد مطالعه تغییر معنی¬داری را نشان نداد، به نظر می¬رسد این مدت از ابتلا به دیابت تغییرات قابل سنجش از طریق واسطه¬های التهابی ایجاد نمی¬نماید و احتمالاً تغییرات بافتی نیاز به زمان بیشتری از ابتلا به دیابت داشته باشد تا بروز نماید. از سویی در این پژوهش سعی بر آن شده است که با انجام ورزش منظم توسط رت¬ها مقادیر قند خون کاهش یابد، با این پیش فرض که به دنبال چنین کاهشی مقادیر واسطه¬های التهابی نیز کاهش خواهند یافت. درحالی که نتایج نشان داد تمرینات ورزشی منظم، تغییرات معنی¬داری در مقادیر tnf-? در رت¬های دیابتی و سالم ایجاد نکرد. ورزش نیز اثر التهابی مخربی در این بازه زمانی ایجاد ننموده است. داده¬های این رساله ممکن است آغازی باشد بر این دیدگاه تازه که تغییرات عروقی (کوچک و بزرگ) اهمیت بیشتری نسبت به سایر عوارض داشته باشند. همچنین می¬توان بر این یافته¬ها چنین استناد نمود که عدم تغییر در مقادیر tnf-? در گروه¬های مورد آزمایش و عدم حضور نشانه¬های التهاب در لامهای بافتی احتمال صحت این نظریه را افزایش می¬دهد.

کوکائین یک محرک روانی اعتیاد آور است، که اثرات روانی و ذهنی مثل سرخوشی شدید، روان پریشی حاد، حملات صرع گونه مثل دیسفوریا، اضطراب و افسردگی را در افراد بوجود می آورد. کوکائین اثرات متفاوتی بر سیستم های نوروترانسمیتری می گذارد. در حقیقت کوکائین به جایگاه انتقال دهنده های مونوآمین (سرتونین، دوپامین و نورآدرنالین) چسبیده و مانع بازجذب آنها به نورون پیش سیناپسی می¬شود. دوپامین یک انتقال¬دهنده عصبی مهم مغز به شمار می¬رود، که رفتارهای انگیزشی را برای پاداش¬های طبیعی و مواد مخدر تعدیل می¬کند. اثرات لذت¬بخش مواد مخدر بیشتر به علت افزایش غلظت سیناپسی دوپامین در هسته اکومبنس می-باشد. مدار عصبی دخیل در جستجوی مواد شامل کمپلکس آمیگدال بازولترال، قشر پیش لیمبیکی و هسته اکومبنس می باشد. شواهد نشان می¬دهند شبکه هیپوکامپی نقش مهمی را در انواع مختلف حافظه بازی می¬کند. به طوری که ارائه یک پاداش غیرمنتظره، شلیک قوی نورون¬های دوپامینی را به همراه دارد. از میان انتقال¬دهنده¬های عصبی هیپوکامپ، دوپامین نقش مهمی را در فعالیت¬های عصبی مرتبط با پاداش بر عهده دارد. از آنجا که هیپوکامپ از لحاظ عملکردی و آناتومی با سیستم دوپامینی مغز میانی ارتباط دارد، ارسال¬های دوپامینی را از vta دریافت می¬کند. گزارشات دیگر نشان می¬دهند که در افراد معتاد، به دلیل کاهش گیرنده¬های d3 و d2 در جسم مخطط، فعالیت مناطق مغزی مثل قشر سینگولای قدامی و قشر اربیتو فرونتال کاهش می¬یابد. بررسی¬ها نشان می¬دهند مکانیسم¬های مربوط به حافظه و پدیده¬های وابسته به آن، به فعال شدن گیرنده¬های d1 وابسته می باشد. یک نقش مهم دوپامین در شکل¬پذیری سیناپسی و حافظه از نقش آن در تقویت طولانی مدت سیناپسی (ltp) و تضعیف طولانی مدت سیناپسی (ltd) استنباط می¬شود. مکانیسم¬های هدفی که طی سمیت کوکائین یا شرایط اکسیداتیو رخ می¬دهند شامل افزایش در ترشح دوپامین است. افزایش این نوروترانسمیترها (به ویژه دوپامین) در شکاف سیناپسی سبب افزایش سطح گونه های باز فعال اکسیژن (ros) می¬شود. ویتامین c به عنوان یک سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی سبب کاهش استرس اکسیداتیو و در نتیجه بهبود عملکردهای شناختی در افراد می شود. مطالعات نشان می¬دهند جنین¬هایی که در داخل رحم با کمبود ویتامین c مواجه شده اند، دچار اختلالات یادگیری و نورودژنراتیو می¬شوند. همچنین در مطالعات دیگر مشخص شده که ترکیبات آنتی¬اکسیدانی مثل ویتامین c مصونیت نوزادان را در برابر این اختلالات افزایش می دهد. مشخص شده که ویتامین های c و e به عنوان یک عامل مهم در سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی مخصوصاً در سلول های مغزی محسوب می شود. استرس اکسیداتیو بعنوان اختلال در سیگنالینگ ردوکس تعریف می شود و می تواند سبب سوء عملکرد در اندام هایی مثل مغز، قلب، کبد و کلیه و طحال گردد. استرس اکسیداتیو سبب بالا رفتن پروکسیداسیون لیپید، اکسیداسیون پروتئین، تخریب dna و چندین سوء عملکرد آنزیمی در اثر افزایش سطح اکسیژن واکنش پذیر (ros) می شود. ros می تواند از طریق اختلال غیرمستقیم در تولید atp میتوکندریایی سبب افزایش یون 〖ca〗^(2+) در سیتوزول، در نتیجه فعال شدن پروتئازها، نوکلئازها و لیپازها شود. همچنین ros یک عامل مهم در پیری سلول های مغز به شمار می رود با توجه به تاثیر کراک-کوکائین روی استرس اکسیداتیو و نقش محوری سیستم دوپامینرژیک در فرایند حافظه، هدف پژوهش حاضر بررسی میزان و نحوه تاثیر کراک-کوکائین و اثرات آنتی اکسیدانی ویتامین c روی حافظه فضایی در رت¬های نر می باشد. مواد و روش ها: در این پژوهش از موش‏های صحرایی در محدوده وزنی 200 تا 250 گرم استفاده شد که به طور تصادفی در 9 گروه 6 تایی شامل: گروه کنترل، گروه شاهد (سالین)، گروه دریافت کننده دوز mg/kg 5 کراک-کوکائین، گروه دریافت کننده دوز mg/kg 15 کراک-کوکائین، گروه دریافت کننده دوز mg/kg 40 کراک-کوکائین، گروه ویتامین c با دوز mg/kg 50، گروه دریافت کننده دوز mg/kg 5 کراک-کوکائین به همراه ویتامین c، گروه دریافت کننده دوز mg/kg 15 کراک-کوکائین به همراه ویتامین c، گروه دریافت کننده دوز mg/kg 40 کراک-کوکائین به همراه ویتامین c تقسیم شدند. بعد از انجام تزریق طی 5 روز با استفاده از تست ماز آبی موریس حافظه فضایی موش های نر بررسی شد. در روز آخر پس از استخراج بافت مغزی از تمام رت ها، نمونه ها جهت تهیه محلول هموژن و سنجش آنزیم های استرس اکسیداتیو (cat،mda ، sod و prox) مورد استفاده قرار گرفت. تزریق دوز پایین کراک-کوکائین کاهش معناداری در حافظه فضایی نشان نداد، اما دوزهای بالای کراک-کوکائین سبب کاهش حافظه فضایی در موش های صحرایی نر شد. همچنین تیمار ویتامین c به همراه دوزهای کراک-کوکائین سبب تخفیف حافظه فضایی کاهش یافته توسط کراک-کوکائین شد. براساس نتایج حاصل از آنالیز داده های فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی، میزان فعالیت آنزیم cat بین گروه کراک-کوکائین mg/kg 5 با گروه سالین، همچنین بین گروه کراک-کوکائین mg/kg 5 با گروه ویتامین c اختلاف معنی داری در سطح ( p<0/05) نشان داد. علاوه بر این بر اساس نتایج حاصل از آنالیز داده های فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی، هیچ اختلاف معنی داری در میزان فعالیت آنزیم های mda ، sod و prox در بین گروه های آزمایش مشاهده نشد. کراک-کوکائین با افزایش استرس اکسیداتیو در نواحی مختلف مغزی، و همچنین با تاثیر بر روی سیستم دوپامینرژیک و کاهش گیرنده های دوپامینی سبب کاهش حافظه فضایی می شود. از طرفی تیمار با آنتی¬اکسیدان¬هایی مثل ویتامین c با کاهش استرس اکسیداتیو ناشی از کراک-کوکائین، سبب بهبود حافظه فضایی در موش های صحرایی نر می شود. که به نظر می رسد ویتامین c از طریق کاهش تشکیل ros القا شده توسط کراک-کوکائین سبب بهبود حافظه فضایی در موش های صحرایی نر می شود.

چکیده ندارد.