امروزه استفاده از نانو حاملین معدنی به عنوان حاملین دارو بسیار مورد توجه قرار گرفته است.در واقع این بستر ها با دارا بودن حفراتی در درون لایه های خود می توانند به عنوان بستری مناسب برای پایدارسازی دارو به کار روند.اما استفاده از این بستر ها به عنوان حامل و پایدارکننده داروهای پروتئینی از جمله انسولین برای اولین بار در این پروژه مورد بررسی قرار گرفت، و برای اولین بار پایدار سازی این دارو در محیط بستر معدنی از طریق پیوند هیدروژنی این دارو با بستر مورد نظر انجام پذیرفت.همچنین در ادامه کار با انتخاب گلوکز فسفات به عنوان محرکی برای رهش تدریجی داروی انسولین از بستر های مورد نظر به بررسی نحوه آزادسازی انسولین از این حاملین و نحوه جایگیری گلوکز فسفات در داخل حفرات لایه های بستر پرداخته شد. در کل هدف ما از انجام این پروژه ایجاد یک بستر معدنی دو منظوره برای بیمار دیابتی بود تا علاوه بر آزادسازی تدریجی انسولین از بستر معدنی مورد نظر گلوکز فسفات در حفرات خالی داروی خارج شده قرار بگیرد و این عامل می تواند علاوه بر سرعت بخشی به درمان فرد دیابتی با کنترل رهش داروی انسولین ، به عنوان عاملی هدفدار در درمان بیمار دیابتی مورد استفاده قرار بگیرد.شایان ذکر است علاوه بر بستر های معدنی مورد نظر (ldhو بنتونیت) نانو حاملین مورد نظر با پلیمر های maa، کیتوسان و سدیم آلژینات به صورت کوپلیمر در آمده ، اصلاح گردیدند تا در نهایت اثرات این پلیمر ها در اصلاح بستر های مورد نظر و بارگیری و رهش داروی انسولین مورد بررسی قرار گیرد