در حقوق، آنچه ایجاد کننده ی رابطه ی پدر- فرزندی و مادر – فرزندی است، وجود نسب مشروع بین پدر و مادر و فرزند است. وجود چنین رابطه ای بین پدر و مادر و فرزند است که سبب می شود چنین فرزندی، قانونی و مشروع شناخته شود. چنین رابطه ای در حقوق پدیدآورنده ی حق و تکلیف بر دو طرف این رابطه ی حقوقی می باشد. فرزندی که بین پدر و مادر با او تنها یک رابطه ی خونی وجود دارد را فرزند طبیعی گویند. چنین فرزندی از نظر حقوقی به پدر و مادر خود ملحق نشده و حق و تکلیف به واسطه ی رابطه ی حقوقی پدر – فرزندی یا مادر – فرزندی بین آنها ایجاد نمی گردد. شرایط تحقق نسب مشروع در حقوق ایران به گونه ای مبهم بیان شده است. نتیجه ی چنین امری، اشکال در تشخیص فرزند طبیعی از فرزند قانونی و مشروع است. جدای از تردید در تشخیص فرزند طبیعی از قانونی، وضعیت حقوقی فرزند طبیعی در حقوق ایران نیز با ابهام مواجه بوده است. در سال 1376 ه ش با صدور رای وحدت رویه ی دیوان عالی کشور درباره ی وضعیت حقوقی فرزند طبیعی تا حدودی رفع ابهام شده است. اما با این حال در تشخیص فرزند طبیعی از فرزند قانونی، مشکل همچنان بر جای خود استوار است. در این پایان نامه، برآنیم که با شناخت فرزند طبیعی از فرزند قانونی، وضعیت حقوقی او را در نظام حقوقی ایران مورد بررسی و کنکاش قرار دهیم.