با افزایش روزافزون جمعیت جهان، نیاز به تولید بیشتر مواد غذایی و همچنین افزایش بهره وری، استفاده از منابعی چون فاضلاب، هم بعنوان تیمار آبی و هم بعنوان ماده آلی، در اشکال مختلف (پساب و لجن فاضلاب) در اراضی کشاورزی اهمیت یافته است. یکی از مهمترین مشکلات این مواد غلظت زیاد فلزات سنگین در آن ها است که باید یا قبل از استفاده و یا پس از استفاده در اراضی تصفیه شوند. یکی از بهترین روش های پالایش این فلزات استفاده از روش های بیولوژیکی نظیر تجمع زیستی(استفاده از بیومس میکروبی زنده) و جذب زیستی(استفاده از بیومس میکروبی غیرزنده) است. بدین منظور باید از میکروارگانیسم هایی استفاده شود که مقاومت زیادی به غلظت زیاد فلزات سنگین داشته باشند و توانایی پالایش این فلزات را نیز داشته باشند. در مطالعه حاضر باکتری های مقاوم از خاکی که آلوده به فلزات سنگین بودند استخراج و شناسایی شدند. اکتینومیست بعنوان مقاوم ترین باکتری به غلظت های زیاد کادمیوم و نیکل برای انجام آزمایشات تجمع زیستی و جذب زیستی در محیط محلول و تجمع زیستی در محیط خاک انتخاب شد. تاثیر عواملی چون مقدار بیومس و غلظت آلاینده نیز بررسی شد. نتایج نشان دادند که در غلظت های کم فلزات در محیط محلول (50 و ppm 100) روش تجمع زیستی کارایی بهتری دارد اما در غلظت های بیشتر (200 و ppm 400) به دلیل کاهش مقاومت باکتری ها روش جذب زیستی عملکرد بهتری دارد. مقدار بیومس تاثیر معنی داری بر روی هر دو روش زیست پالایی گذاشت بطوریکه کمترین و بیشترین مقدار تجمع زیستی و جذب زیستی در تمام سطوح آلودگی بترتیب در مقدار بیومس1 و mg/l 5 صورت گرفت. غلظت فلزات سنگین نیز تاثیر معنی داری بر روی هر دو روش زیست پالایی گذاشت بطوریکه کمترین و بیشترین مقدار تجمع زیستی و جذب زیستی در تمام مقادیر بیومس بترتیب در سطح آلودگی 100 و ppm 400 صورت گرفت. آزمایشات تجمع زیستی در خاک نشان دادند که باکتری های تلقیح شده به خاک آلوده به فلزات باعث افزایش غلظت این فلزات در محلول خاک شده اند که با توجه به این امر می توان با استفاده از گیاهان سوپرجاذب این فلزات را از خاک خارج کرد.