پژوهش حاضر به آن دسته از کارگردانانی می پردازد که بیشترین گرایش اجرایی آنان در به صحنه بردن نمایشنامه های خودشان بوده وضمن بررسی علل این گرایش با تکیه بر برخی از اجراهای حمید امجد ، علی رضا نادری و محمد یعقوبی در مقام مقایسه شیوه های این سه نویسنده – کارگردان درعرصه ی نمایشنامه نویسی-کارگردانی، کارنامه ی آنان را مورد نقد وبررسی قرار خواهد داد. رویکرد متفاوت این سه نویسنده – کارگردان در کنار مشترکاتی که می توان در آثار آنها سراغ گرفت و تداوم نوعی نگاه مشخص به مقوله ی تحریر و اجرای نمایشنامه و تلاش برای دست یابی به زبانی خاص که در عین حال مبین دیدگاه های آنها نیز باشد از دلایل انتخاب این سه نویسنده – کارگردان است . از این رو پس از مقدمه ای راجع به گرایشات مشابه در تاتر ایران و جهان، در فصل اول به بررسی مولفه های نمایشی در آثار حمید امجد ، در فصل دوم به بررسی ویژگیهای آثار علیرضا نادری ، در فصل سوم به مختصات آثار محمد یعقوبی پرداخته می شود. فصل چهارم به قیاس آثار این سه نویسنده-کارگردان می پردازد تا ضمن قیاس به تفاوتها و مشترکات آثار آنان پرداخته شود. در پایان نتیجه گیری حاصله به همراه پیوستی ازکارنامه ی اجرایی آنان به ضمیمه خواهد آمد . این پژوهش می کوشد تا با توجه کمبود آثارتحلیلی درباره ی تاتر معاصر ایران به بررسی بخشی از این تاریخچه بپردازد و در عین دارا بودن نگاهی تحلیلی، علل توفیق آثار سه نویسنده-کارگردان مورد مطالعه در این پژوهش را موردنقد وبررسی قراردهد.