چکیده پیش زمینه و هدف: هر رشته ورزشی آسیب های خاص خود را به همراه دارد که تا حدودی برخواسته از ماهیت و شرایط آن رشته هستند. اقداماتی را می توان جهت کاهش آسیب ها انجام داد، اما اجتناب کامل از آنها تا حدودی غیر ممکن است. به گمان برخی افراد، ورزش های ایروبیک و ایروبیک استپ فاقد آسیب هستند. ولی بر خلاف این تصور، این ورزش-ها مستثنی نیستند و آنها نیز ممکن است منجر به آسیب های خاص خودشان شوند. در این تحقیق، ماهیت و میزان شیوع آسیب های جسمانی ورزشکاران ایرانی رشته های ایروبیک و ایروبیک استپ مورد مطالعه قرار گرفته است. روش شناسی: تحقیق یک پیمایش بود که با استقاده از مصاحبه ساختارمند با استفاده از پرسشنامه استاندارد آسیب-شناسی ورزش ایروبیک انجام گرفت. این پرسشنامه برای اندازه گیری ماهیت و میزان آسیب های ورزشکاران نخبه این ورزش تولید و بکار رفته است. جامعه آماری تحقیق عبارت بودند از تمامی ورزشکاران ایروبیک و ایروبیک استپ شرکت کننده در مسابقات لیگ های برتر، دسته یک، دسته دو، و دسته سه کشور در سال 1388. در نتیجه، حجم جامعه تحقیق در هر رشته حدود 200 نفر و روی هم رفته حدود 400 ورزشکار بود. نمونه گیری به صورت خوشه ای در دسترس انجام شد. از میان جامعه آماری، 122 نفر (82 نفر ایروبیک استپ و 40 نفر ایروبیک) انتخاب شدند. نتایج: آمار بدست آمده در مورد ماهیت و میزان شیوع آسیب در دو ورزش ایروبیک و ایروبیک استپ آن قدر مشابه بود که اساسا می توان این دو ورزش را یکی به حساب آورد. از بین ورزشکاران ایروبیک و ایروبیک استپ 66 درصد آنان در طول یک سال اخیر از یک تا سه آسیب جدی (نیازمند مراقبت پزشکی) رنج برده بودند. تعداد آسیب ورزش های ایروبیک و ایروبیک استپ تحقیق حاضر برابر 97/0 آسیب در هر 1000 ساعت تمرین بود. بیشترین میزان آسیب دیدگی به ترتیب در زانو (28%)، مچ پا (25%)، ساق پا (19%)، و کمر (15%) بود. این نواحی اکثرا از آسیب های مزمن (44%)، اسپرین (20%)، استرین (14%)، و اسپاسم عضلانی (10%) رنج می بردند. از بین حرکات متنوع این دو ورزش ، پرش ها و جابجایی ها (به ترتیب 36 و 21 درصد) بیشترین سهم را در ایجاد آسیب داشته اند. بحث و نتیجه گیری: در حال حاضر، میزان آسیب قهرمانان ایروبیک و ایروبیک استپ پایین و قابل قبول است، ولی احتمالا با افزایش سطح مسابقات و فشار تمرین بالا می رود. کمبودهای تمرینی مشهود فعلی عبارت بودند از: اضافه وزن، بیش تمرینی یا پرکاری اندام، تکنیک اشتباه، نامناسب بودن زمین، کفش و استپ، برنامه اشتباه تمرینی، ،گرم نکردن کافی، و عدم توجه به آمادگی جسمانی ورزشکار. در صورت فراهم نمودن تمهیدات جهت مقابله با این کمبودها می توان با آسودگی و ایمنی بیشتر نسبت به توسعه این ورزش های نوپا در کشور اقدام نمود. مطالعه مقدماتی حاضر یک آگاهی و شناخت کلی در مورد میزان شیوع و ماهیت آسیب ورزشکاران ایروبیک و ایروبیک استپ ایجاد نمود که نیاز به تداوم و تکمیل دارد. واژه های کلیدی: آسیب ورزشی، ورزش ایروبیک، و ورزش ایروبیک استپ.

هدف از این پژوهش بررسی نقش واسطه ای تعهد سازمانی در رابطه بین اخلاق حرفه ای و بهره وری سازمانی اعضاءهیات علمی دانشگاه دولتی اراک بوده و روش پژوهش از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری عبارت از کلیه اعضای هیأت علمی که مشتمل بر 128نفر مرد بوده است که حجم نمونه مورد بررسی در این تحقیق 120 نفر مرد می باشد. روش نمونه گیری در این پژوهش تصادفی ساده می باشد.ابزار اندازه گیری در این تحقیق پرسشنامه بهره وری، پرسشنامه تعهد سازمانی آلن و می یر(1990) و پرسشنامه اخلاق حرفه ای که توسط مرزبان (1389)تنظیم شده می باشد. نتایج نشان داد که بین اخلاق حرفه ای و بهره وری سازمانی اعضای هیات علمی رابطه معنی داری وجود دارد همچنین بین اخلاق حرفه ای و تعهد سازمانی اعضاء هیات علمی رابطه معنی داری وجود دارد.اخلاق حرفه ای به نحو مثبت و معنادار بهره وری سازمانی را پیش بینی نموده است، بدین معنا که با افزایش اخلاق حرفه ای، بهره وری سازمانی بیشتر می شود. همچنین اخلاق حرفه ای نتوانست به طور معنادار تعهد عاطفی، تعهد هنجاری، تعهد مستمر را پیش بینی نماید. همچنین هیچ یک از ابعاد تعهد سازمانی به صورت معنادار پیش بینی کننده ی بهره وری سازمانی نمی باشد. در کل می توان چنین نتیجه گرفت که 13/. از تغییرات بهره وری سازمانی بوسیله اخلاق حرفه ای و تعهد سازمانی قابل پیش بینی می باشد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه ویژگی های شخصیت و سبک زندگی در بین افراد موفق و ناموفق در جست وجوی کار بوده است. در این پژوهش از جامعه افراد موفق و ناموفق در جستجوی کار تعداد 168 نفر به صورت نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شدند. از این عده 84 نفر در گروه افراد موفق در جست وجوی کار (42 نفر مرد و42 نفر زن) و 84 نفر نیز در گروه افراد ناموفق در جستجوی کار(42 نفر مرد و42 نفر زن) قرار گرفتند. ابزارهای به کاررفته در این پژوهش، پرسشنامه «سبک زندگی» (basis-a) و پرسشنامه ویژگی شخصیتی (neo) بودند. برای بررسی داده ها از تحلیل واریانس دوطرفه و تحلیل تمایز استفاده گردید. نتایج تحقیق نشان داده از بین مولفه های سبک زندگی در بین افراد موفق و ناموفق در جست وجوی کار در خرده مقیاس مستحق بودن تفاوت معنی داری وجود دارد. هم چنین از بین مولفه های شخصیت در دو گروه افراد موفق و ناموفق در جست وجوی کار در سه خرده مقیاس باوجدان بودن، باز بودن به تجربه وثبات عاطفی تفاوت معنی داری مشاهده شد و مولفه های سبک زندگی و ویژگی های شخصیتی می توانند باهم به میزان 65 درصد افراد جست و جو کننده کار را پیش بینی کنند. درنتیجه با توجه به اینکه در این پژوهش نشان داده شد بین مولفه های سبک زندگی و ویژگی های شخصیتی در بین افراد موفق و ناموفق در جستجوی کار تفاوت وجود دارد، لذا به مشاوران شغلی پیشنهاد می شود که نسبت به سبک زندگی و ویژگی شخصیتی افراد موفق و ناموفق در جستجوی کار توجه ویژه ای داشته باشند.