داستان از قدیمی ترین قالب های هنری است که پیشینه ی بسیار کهنی دارد و انسان ها آن را به صورت گوناگونی برای هم بازگو کرده اند. داستان ، شامل رمان، داستان بلند، داستان کوتاه و غیره می باشد . داستان کوتاه قطعه ای تخیلی است که حادثه ی واحدی را، خواه مادی باشد خواه معنوی، مورد بحث قرار دهد.این قطعه ی تخیلی باید بدرخشد، خواننده را به هیجان بیاورد یا در او اثر گذارد. هر داستانی در برگیرنده ی عناصری است و شخصیت، یکی از عناصر مهم و جدایی ناپذیر داستان به شمار می رود، شخصیت ها روند داستان را به پیش می برند و رفتار و کنش آن ها، نقش اساسی در داستان دارد. با توجه به اهمیت این مسأله، در این تحقیق سعی شده است، دو مقوله شخصیت و شخصیت پردازی در 21 مجموعه داستانی یوسف سباعی، نویسنده و داستان نویس معاصر مصری مورد بررسی قرار گیرد. نگارنده در این پژوهش با روش تحلیلی(توصیفی) و با استقرای تام در تمامی داستان های کوتاه نویسنده، شخصیت های داستانی وی را مورد بررسی قرار داده است.نتیجه این پژوهش بیانگر این است که نویسنده، شخصیت های داستانی خود را با توجه به مضمون داستان ها انتخاب کرده است هم چنین از نگاه جنسیتی، مردان، قهرمان اصلی داستان بوده و زنان بر خلاف گرایش غالب داستان ها (مکتب رمانتیسم) در جایگاه بعدی قرار دارند. هم چنین نویسنده از هر دو شیوه ی مستقیم و غیر مستقیم برای شخصیت پردازی استفاده نموده است ولی استفاده از شخصیت پردازی مستقیم بیشتر از غیر مستقیم می باشد.

چکیده داستان از قدیمی ترین قالب های هنری است که پیشینه ی بسیار کهنی دارد و انسان ها آن را به صورت گوناگونی برای هم بازگو کرده اند. داستان ، شامل رمان، داستان بلند، داستان کوتاه و غیره می باشد . داستان کوتاه قطعه ای تخیلی است که حادثه ی واحدی را، خواه مادی باشد خواه معنوی، مورد بحث قرار دهد.این قطعه ی تخیلی باید بدرخشد، خواننده را به هیجان بیاورد یا در او اثر گذارد. هر داستانی در برگیرنده ی عناصری است و شخصیت، یکی از عناصر مهم و جدایی ناپذیر داستان به شمار می رود، شخصیت ها روند داستان را به پیش می برند و رفتار و کنش آن ها، نقش اساسی در داستان دارد. با توجه به اهمیت این مسأله، در این تحقیق سعی شده است، دو مقوله شخصیت و شخصیت پردازی در 21 مجموعه داستانی یوسف سباعی، نویسنده و داستان نویس معاصر مصری مورد بررسی قرار گیرد. نگارنده در این پژوهش با روش تحلیلی(توصیفی) و با استقرای تام در تمامی داستان های کوتاه نویسنده، شخصیت های داستانی وی را مورد بررسی قرار داده است.نتیجه این پژوهش بیانگر این است که نویسنده، شخصیت های داستانی خود را با توجه به مضمون داستان ها انتخاب کرده است هم چنین از نگاه جنسیتی، مردان، قهرمان اصلی داستان بوده و زنان بر خلاف گرایش غالب داستان ها (مکتب رمانتیسم) در جایگاه بعدی قرار دارند. هم چنین نویسنده از هر دو شیوه ی مستقیم و غیر مستقیم برای شخصیت پردازی استفاده نموده است ولی استفاده از شخصیت پردازی مستقیم بیشتر از غیر مستقیم می باشد. واژگان کلیدی: شخصیت، شخصیت پردازی، داستان کوتاه، یوسف سباعی

نظامی گنجوی، داستان سرای بزرگ گنجه، در قرن ششم با به نظم درآوردن داستان های کهن ایرانی و عربی از جمله خسرو و شیرین توانست با ایجاد مضمون های تازه و بدیع، در قالب استعاره ها و تشبیه های زیبا و دل انگیز، به جایگاه خاصّی در ادبیات غنایی دست پیدا کند. به طوری که تا قرن های متمادی، همواره شاعران بی شماری به تقلید از آثار این استاد بزرگ پرداختند. خسرو و شیرین، از جمله داستان های ایرانی مربوط به اواخر دوره ی ساسانی است که، در کتاب هایی مانند: المحاسن و الاضداد جاحظ، غُررالسیر ثعالبی، تاریخ بلعمی و شاهنامه ی فردوسی ذکر شده است. هاتفی جامی، شاعر قرن نهم از جمله معدود شاعرانی است که در تقلید و نظیره گویی از داستان شیرین وخسرو نظامی بسیار موفّق بوده است. پژوهش حاضر در کنار معرفی دو شاعر، به مقایسه ی تطبیقی دو منظومه، جهت گیری های تازه ی هاتفی در داستان، برخی مختصّات و عناصر داستانی در دو منظومه، تفاوت ها و شباهت های دو منظومه از لحاظ فرم، محتوا و مضمون، و نیز به بررسی و تطبیق دو منظومه از دیدگاه دو علم بیان و بدیع می پردازد.