ژاک لکان (????-????) پس از فروید، تاثیرگذارترین چهره در روانکاوی محسوب می شود؛ متفکری که در دهه های پایانی قرن بیستم تاثیر بسیار زیادی بر نظریه ی انتقادی و نظریه ی ادبی به جا گذاشته است. در این جستار تلاش شده است تا ضمن تبیین مفاهیم بنیادی لکان، سیزده نمایشنامه ی شاخص ایرانی دهه ی ????، در چارچوب اندیشه های این روانکاو فرانسوی مورد تحلیل و بررسی قرار گیرند. دلیل انتخاب چنین موضوعی این است که در ایران نقد روانکاوانه عمدتا بر آثار داستانی و سینمایی صورت گرفته و اغلب متکی به اندیشه های فروید بوده است. از این رو پرداختن به نمایشنامه های ایرانی از منظر لکان چه از لحاظ انتخاب متون و چه از لحاظ رویکرد نظری حائز اهمیت می باشد. خوانش سیزده نمایشنامه ایرانی بر مبنای مفاهیمی چون مرحله ی آینه ای، امر نمادین، امر واقع، میل و ژویی سانس توانسته است برخی از پیچیدگی های پنهان و لایه های ضمنی معنایی آنها را برای مخاطب آشکار سازد.