بررسی و تامل بر مسئله سنت و مدرنیته یک امر مهم در فرهنگ ایران است. دوربین عکاسی خود یکی از مظاهر مدرنیته می باشد که در دوران قاجار به ایران وارد شده است.ارتباط با دنیای غرب تاثیر فروانی بر تصاویر به جای مانده از دوران قاجار داشته است. ورود به دنیای جدید و متفاوت مدرن غرب، روشنفکری، تجدد و ... همگی آنها به وضوح در تصاویر هنرمندان ایرانی دیده می شود. استفاده از لوازم جدید وارداتی غرب برای نشان دادن هویتی مدرن و روشنفکر در این تصاویر بسیار مشهود است. بر این اساس شاید بتوان گفت در تصاویر دوران اولیه زیبایی شناسی خاصی بر تصاویر حکم فرما نبوده است، عکس ها بیشتر راویان آن دوران و افرادی که در آن دوران زندگی می کردند، هستند. کم کم با بهره گیری و ساخت فضاهای آتلیه مانند ، کادر بندی و چیدمان در تصاویر مطرح می گردد. با این رویه در عکاسی در دوران پهلوی اول نیز رو به رو هستیم. اما در دوران پهلوی دوم، تاسیس دانشگاه های هنر، اعزام افراد بیشتر برای ادامه تحصیل، فارغ التحصیلانی که به بطن اجتماع وارد شده اند، چاپ مجلات متعدد، تغییر در ابزار آلات عکاسی و سبک تر شدن آنها، همه و همه عواملی است که هنرمندان دوران پهلوی دوم را از دوران پهلوی اول متمایز می کند. این عوامل از ویژگی های مهم و تاثیر گذار در هنر عکاسی بودند. به هنرمندان هدف، خلاقیت، بهره گیری هرچه بیشتر و بهتر از این فن را می دهد و عکاسی را به عنوان یک هنر مستقل در می آورد. در نتیجه پیشرفت تکنولوژی و تغییرات غرب، سبک شدن و قابل حمل شدن دوربین ها، این ابزار وارد زتدگی مردم شده و دوربین به وسیله ای برای ثبت زندگی مردم تبدیل شده است. بعد از انقلاب نیز با بازگشت به سنت در آثار هنرمندان رو به رو هستیم. جامعه ما در عمق جامعه ای است سنتی که به موازات دنیای مدرن قدم بر می دارد و حرکت می کند. استفاده از عناصر سنتی در آثار برخی از هنرمندان، نشان دادن و اشاره به همین تضاد است. جامعه ما هرگز همچون جوامع غربی مدرنیته را درک نکرده است، ما آن را قبول کرده ایم و با آن هم طراز شده ایم. بهره گیری از این عناصر سنتی یادآوری گذشته، بازگشت به سنت و اشاره به تضادهای مصالحت آمیز حاکم بر فرهنگ و اجتماع است. هر چند که در 2 دهه اخیر به خصوص در دهه 80 شاهد کلیشه ای شدن این تضاد ها هستیم.

در دهه های اخیر به علت فعالیت های بشر، آلودگی محیط زیست به شدت افزایش پیدا کرده است. بنابراین، بررسی عوامل موثر بر آلاینده های محیط زیست می تواند در برنامه ریزی برای کنترل و مدیریت آلاینده ها موثر واقع شود. از این رو هدف این مطالعه، بررسی عوامل موثر بر انتشار دی اکسید کربن به عنوان شاخص آلودگی در کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی، طی دوره ی 1996-2007 است. در این مطالعه، نظریه زیست محیطی کوزنتس با توجه به رابطه ی بین انتشار و درآمد سرانه مورد بررسی قرار گرفت. این مدل بر این فرض استوار است که در مراحل اولیه رشد اقتصادی، آلودگی افزایش می یابد، امّا بعد از رسیدن به یک حداکثر، کاهش می یابد. بدین معنی که ارتباط میان سطح درآمد و میزان آلودگی محیط زیست به صورت شکل u معکوس است. در این پژوهش علاوه بر مطالعه اثرات رشد اقتصادی، مصرف انرژی، تجارت، و توسعه انسانی به بررسی نقش کیفیت نهادها بر انتشار دی اکسید کربن پرداخته شده است و از میانگین ساده ی شاخص های اثر بخشی دولت، کیفیت مقررات، حاکمیت قانون، کنترل فساد، حق اظهارنظر و پاسخگویی، ثبات سیاسی و عدم خشونت برای اندازه گیری کیفیت نهادها استفاده شده است. مدل انتخابی با استفاده از داده های پانل دیتا و تخمین زن های اثرات ثابت و گشتاور های تعمیم یافته (gmm)، برآورد شده است. برای تخمین مدل در داده های پانل دیتا ابتدا دو آزمون f لیمر و هاسمن انجام می شود. با توجه به نتایج آزمون f لیمر، مدل پانل دیتا و بر اساس آزمون هاسمن مدل اثرات ثابت انتخاب شده است. آزمون ضریب لاگرانژ نشان می دهد که مدل دارای وا ریانس نا همسانی است، بنابراین برای رفع واریانس ناهمسانی از روش حداقل مربعات تعمیم یافته (gls) استفاده شده است. برآورد مدل لگاریتمی با روش gls نشان می دهد، رشد اقتصادی، مصرف انرژی، تجارت، توسعه انسانی و کیفیت نهادها از عوامل تأثیرگذار بر میزان انتشار دی اکسیدکربن است، امّا مجذور تولید ناخالص داخلی اثر معنادار بر آلودگی محیط زیست ندارد. به عبارت دیگر فرضیه ی زیست محیطی کوزنتس در ارتباط با انتشار دی اکسیدکربن در کشورهای مورد بررسی برقرار نیست. مصرف انرژی، توسعه انسانی و تجارت اثر مثبت بر آلودگی دارند، اثر مثبت تجارت بر آلودگی، فرضیه پناهگاه آلودگی در این کشورها را تأیید می کند. کیفیت نهادها بر آلودگی اثر منفی دارد، به نحوی که با بهبود کیفیت نهادها آلودگی محیط زیست در سطح کشورها کاهش می یابد. هم چنین نتایج مدل لگاریتمی به روش گشتاورهای تعمیم یافته، نتایج به دست آمده از روش حداقل مربعات تعمیم یافته را تأیید می کند.

رنگ آمیزی گراف یکی از معروفترین و پرکاربردترین مباحث در نظریه گراف است. رنگ آمیزی گراف ابتدا در سال 1880 با حدس چهارنگ مطرح شد. این حدس بیان می کرد که هر نقشه را می توان با چهار رنگ، رنگ آمیزی کرد. چندین رنگ آمیزی گراف وجود دارد که رنگ آمیزی رأسی یا یالی گراف بیشترین توجه را به خود جلب کرده اند. در فصل اول این پایان نامه ابتدا مقدماتی از نظریه گراف، که در طول پایان نامه مورد نیاز است، بیان می گردد. در فصل دوم که شامل چهار بخش است به تعاریف و مفاهیم مربوط به رنگ آمیزی گراف می پردازیم. بخش اول رنگ آمیزی رأسی را معرفی می کنیم. در بخش دوم که پایه این پایان نامه می باشد، رنگ آمیزی یالی را تعریف کرده و قضایا مربوط به آن که در فصل سوم مورد استفاده قرار می گیرد را اثبات می کنیم. در بخش سوم، رنگ آمیزی تام گراف را معرفی می کنیم و در واقع این رنگ آمیزی اجتماع دو رنگ آمیزی رأسی و یالی می باشد. در بخش آخر، تنها چند تعریف از دیگر رنگ آمیزی های گراف را مطرح می کنیم. در فصل سوم کلاس بندی گراف را تعریف می کنیم و در این رابطه چندین گراف را تعریف و کلاس آن ها را بیان می کنیم.

آگاهی از پیشینه فرهنگی وسنتی اقوام ایران زمین یکی ازراههای شناخت فرهنگ ملی است. هریک از اقوام ساکن ایران بخشی از فرهنگ ایران را شکل می دهند و درباروری وغنای تمدن ایران نقشی ماندگار از خود بر جای نهاده اند. بخش عمده ای از میراث مادی ومعنوی متوجه «موسیقی وآلات موسیقی» است. موسیقی برای این مردمان سراسر جهان جزیی جدایی ناپذیر از زندگی است و این «فرهنگ شفاهی» سهم بزرگی از فرهنگ ایران زمین را به خود اختصاص می دهد و اهمیت آن در زنده و جاری بودن آن است. موسیقی امروزه در ایران همراه با اهداف متعددی است. از آن نمونه می توان به ساز دف اشاره کرد که به عنوان یک ساز مقدس هنوز در شهرهایی از ایران دارای ارزش بسیار بالایی است و سالیان زیادی است که همراه با نواختن این ساز حالات خاصی در سرتاسر این مراسم به وجود می آید. وجود این مراسم در قومیتهای ایرانی همراه با ساز دف و سازهای کوبه ای دیگر در جهت رسیدن به حالات عرفانی و رسیدن به وجود لایتناهی بوده است. در کنار زیبایی شناسی موسیقی و احساسات موجود در نوازنده ساز دف و شنوندگان مراسم هایی موصوف به تصوف تفاوت های عمده دارد و عرفان فاصله زیادی است که امروزه با پیشرفتهای تکنولوژی و تغییراتی که در این ساز و سبک های نوازندگان سازهای کوبه ای ایجاد شده است. دف از کلمه عربی "تف" به معنای کوبیدن و زدن مشتق شده که این لفظ به زبان سومری دوب تلفظ شده و بعدها در زبان عربی به دف برگشته است. در نقوش برجسته ایلامی از آثار به جا مانده از ایران باستان تصویر نوازنده ای دیده می شود که سازی شبیه دف در دست دارد همین طور می توان این ساز را در تصاویر شکارگاه طاق بستان مشاهده کرد. هم اکنون نیز دف از ارکان مویسقی مذهبی و عرفانی شناخته می شود و حضور همیشگی نام دف در دیوانهای شعرا در سده های مختلف گویای اهمیت این ساز است. . با ذکر این مطلب که این ساز در کشور ایران به تکامل رسیده است ولی کشورهای مختلف از آن استفاده می کند و با توجه به این مورد که هنوز این ساز در مناطقی از ایران ساز مقدسی است و دارای حرمت زیادی است ، این ساز که گوشه ای از فرهنگ ایرانی و موسیقی ایرانی بالاخص در مناطق خاص در ایران مثل کردستان، کرمانشاه، جنوب ایران به زنده نگه داشتن ساز دف و همین طور سازهای مرتبط با آن کمک خواهد کرد. در تصوف، دف به عنوان مرحله ای برای رفتن به سماء و خلسه و نهایتا وصال به حق می گردد و به همین دلیل هر گاه دفی به هنگام نواختن پاره می شود صوفیان آن را شهید اطلاق می کنند. نوازنده در هنگام کف گرفتن دف به صورت دستها در حالت نیایش به سوی بالا با توجه به تاثیر روانی از طریق کوشش ها و به وجود آمدن نوعی خلسه "هیپتوتیکی" حالت تسلیم و تضرع به درگاه معبود خود در خود در می یابد. و این حالتها در هیچ کدام از آلات موسیقی تا به این حد نهفته نیست .نواختن ساز دف در مراسم های عرفانی و آیینی از موارد حائز اهمیت در بسیاری از اقشار جامعه و قومیت های مختلف ایرانی محسوب می شود .آداب و رسوم و مناسک مذهبی و فعالیتهای فرهنگی جوامع، میراث معنوی اند که نقش آموزش نیز دارند و منجر به انتقال فرهنگی و بین فرهنگی می شوند. اینها فرآیند های تقلیدی می باشند که سبب می شوند مردم تنها به یک فرهنگ متعلق نباشند بلکه در سنتهای فرهنگی مختلف متحد شوند. سنت یک جامعه فرهنگی که توسط یک گروه یا افرادی بیان شود و همان قدر که هویت اجتماعی و فرهنگی را منعکس می کند، منعکس کننده انتظارات یک جامعه نیز می باشد. میراث فرهنگی ما همان نوازندگانی هستند که آن موسیقی را در ذهن و حافظه خود جای داده اند، که در درجه اول نگهداری از این آثار ثبت و ضبط آنها و شناساندن آن به دیگران است. ثبت این اسناد کمکی است به زنده نگهداشتن میراث بومی و قومی یک منطقه که اگر کسی خواست به میراث گذشته اش رجوع کند، اسناد و مدارکش موجود باشد. با توجه به موارد ذکر شده بیان موضوعیت ساز دف به عنوان یکی از ارزشمندترین مراحل عرفان و یا مراسم های ویژه اعم از رسیدن به خدا، آرامش روح وروان ، درمان بعضی از بیماریهایی که از دید بعضی از قوم های ایرانی فقط از طریق مراسم مخصوص قابل درمان است، برنامه هایی اعم از مراسم شادی و عزا به شیوه های مرتبط با فرهنگ آن منطقه که ساز دف لازمه آن محسوب می شود. قابل بررسی است و باید برای رسیدن به نتیجه کامل برای نگهداری این ارزش غیر ملموس پنهان در ساز دف و صدایی که از دستان نوازنده آن شنیده می شود تلاش کرد و در حفظ این ارزشها با قدمتی طولانی کوشید.

نقاشی از دیرباز، زینت بخش بسیاری از بناهای قبل از دوران اسلامی و همچنین بعد از آن بوده. در شهرستان قاینات نیز عناصر تزیینی، جزئی از آثار تاریخی بوده است. از نقوش استفاده شده می توان به نقوش گیاهی اشاره کرد. با وجود گسست های تاریخی و نفوذ فرهنگ های بیگانه، تحولات هنر ایران از پیوستگی و تداوم نسبی برخوردار بوده و وجوه اشتراکات صوری و مضمونی فراوانی در نقاشی ایرانی و دیگر آثار تاریخی دوره های مختلف مشاهده می شود. هنرمند ایرانی در فضایی نمادین به آفرینش می پردازد، بر این اساس، گاهی به شیوه ی کاملا مجرد و انتزاعی، گاه ملهم از واقعیت و پاره ای از اوقات با اغراق در ویژگی های واقعی، نقوش خاصی را با عملکردهای متفاوت به ظهور رسانده است. در چنین شرایطی نوع تزیینات و نقوش با چیدمان های متفاوت در آثار تاریخی شهرستان قاینات، می تواند پیوند و ارتباط با معانی و مفاهیم نامحسوس را فراهم آورد. با بررسی تحلیلی و شناسایی خاستگاه نقوش گیاهی در آثار تاریخی شهرستان قاینات و مطالعه ی تطبیقی کاربرد نقوش گیاهی در نقاشی های ایرانی، چنین نتیجه گیری شده است که ابداع و استفاده از نقوش و عناصر نمادین و تزیینی در دوره ها و در هنرهای مختلف، صورت مستقلی نداشته، بلکه هر کدام از طرح ها و نقش ها، سیر تحول تکاملی اشکال و نقوش طبیعی را بازنمایی می کند که همه ی انواع هنرهای ایرانی را در برمی گیرد. در دوران اسلامی، طرح ها و نقوش به صورت درشت و ضخیم عهد ساسانی مشاهده نمی شوند و از جنبه های تمثیلی به تدریج خارج شده و به صورت تزیینی تظاهر یافته است. عواملی از قبیل مکان و ماده و اجرا در شخصیت بخشودن به اثر نهایی، نقش تعیین کننده دارند. نقوش گیاهی علیرغم گوناگونی محیط و سایر مسائل ناحیه ای و غیره، شخصیت واحد و هستی یکپارچه ای را بخود گرفت. اختلافات اقلیمی، ناحیه ای و سرزمینی در کلیات هنرهای تزیینی، تعیین کننده نگردید.