هدف این پژوهش، بررسی وضعیت اهمالکاری تحصیلی در دانشجویان دانشگاه فردوسی و رابطه آن با آشنایی با راهبردهای یادگیری و مهارت های حل مسأله می باشد. بدین منظور نمونه ای به حجم 600 نفر از دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد با روش نمونه گیری سهمیه ای غیر احتمالاتی انتخاب شدند. پرسشنامه های اهمالکاری سولومون و راثبلوم (1984)، حل مسأله هپنر (1982) و پرسشنامه مهارت های یادگیری کرمی (1384) توسط آزمودنی ها تکمیل شد. تحلیل نتایج حاصل از اجرای همبستگی پیرسون نشان داد که اهمالکاری تحصیلی با کمبود آشنایی با مهارت های حل مسأله همبستگی مثبت و معنی دار دارد. همچنین مولفه های میزان آشنایی با راهبردهای یادگیری و معدل تحصیلی با اهمالکاری همبستگی منفی معنی دار دارند. از طریق رگرسیون چندگانه مشخص شد که کمبود آشنایی با مهارت های حل مسأله و راهبردهای یادگیری پیش بینی کننده های مناسبی برای اهمالکاری تحصیلی می توانند باشند. همچنین میانگین نمرات اهمالکاری تحصیلی در دو گروه جنسیتی و در چهار مجموعه دانشگاهی تفاوت معنی داری را نشان داد. درنمونه مورد بررسی مردان درمقیاس اهمالکاری نمرات بالاتری کسب کردند. همچنین نتایج پس از اجرای آزمون توکی نشان می دهد که در میزان میانگین اهمالکاری تحصیلی بین مجموعه های آموزشی علوم انسانی، فنی و مهندسی و کشاورزی تفاوت معنی دار وجود داشت. بدین معنا که گروه انسانی نسبت به گروه فنی و کشاورزی میزان اهمالکاری تحصیلی کمتری را نشان دادند و گروه کشاورزی هم نسبت به گروه فنی، میانگین اهمالکاری کمتری را گزارش دادند. میانگین اهمالکاری تحصیلی در مجموعه آموزشی علوم پایه با مجموعه های آموزشی دیگر تفاوت معناداری نشان نداد. به منظور بررسی میزان شیوع اهمالکاری تحصیلی، بنا برنمرات گزارش شده در مقیاس اهمالکاری تحصیلی سولومون و راثبلوم (1984)، افراد در سه گروه به قرار زیر دسته بندی شدند: افرادی با اهمالکاری بسیار خفیف با کسب پائین ترین سطح نمرات در مقیاس مورد نظر، یعنی از 21 تا 49، افرادی با میزان اهمالکاری متوسط بانمراتی از 49تا77 و افرادی با نمرات 77 تا105 در گروه افرادی دارای اهمالکاری شدید قرار داده شدند. مجموع درصد فراوانی نمرات متوسط تا شدید ـ یعنی افرادی که رفتارهای اهمالکاری راگزارش کرده اند ـ برابر با 72/5درصد می باشد.