در این پژوهش تاثیر عدم اطمینان های خاص بر بکارگیری روشهای پیشرفته بودجه بندی سرمایه ای توسط شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران مورد بررسی قرار گرفته است. هدف بررسی این موضوع است که تحت چه شرایطی روشهای بودجه بندی سرمایه ای در بین شرکت ها متفاوت است و چه چیز حاکم بر این تفاوتهاست. تاکید این مطالعه بر چهار عنصر شناسایی عدم اطمینان، تحلیل عدم اطمینان، تعدیلات ناشی از عدم اطمینان و قواعد انتخاب بودجه بندی سرمایه ای در فرایند تصمیم گیری بودجه بندی سرمایه ای است. در این مطالعه نحوه عمل سازمان ها در فرایند بودجه بندی سرمایه در قالب چهار مرحله مذکور شناسایی سپس اقدام به طبقه بندی آنها به عنوان استفاده کنندگان از روشهای ساده و پیشرفته شده است و با در نظر گرفتن میزان اهمیتی که سازمان ها برای عدم اطمینان های مورد نظر قائل هستند، اقدام به آزمون فرضیه تحقیق شده است. طبق چارچوب درنظر گرفته شده برای مطالعه عدم اطمینان در این پژوهش مدیران ممکن است ابهام را در محیط عمومی، صنعت و شرکت درک کنند. این چارچوب فرصتی را برای تحلیل اثرات عدم اطمینان های برون شرکتی (شامل عدم اطمینان رقابتی، نرخ ارز، عدم اطمینان سیاسی) و عدم اطمینان های درون شرکتی (شامل عدم اطمینان رفتاری و وصول مطالبات) در روشهای بودجه بندی سرمایه ای ارائه می دهد. در جمع آوری اطلاعات جهت آزمون فرضیه پژوهش از پرسشنامه استفاده شده است. مسایل مربوط از دید مدیران دایره مالی شرکت های فعال پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران ارزیابی گردیده است. از این رو تعداد 153 پرسشنامه قابل استفاده جهت بررسی موضوع جمع آوری گردید. یافته های پژوهش حاکی از آنست که افزایش در عدم اطمینان های خاص بر بکارگیری روشهای پیشرفته بودجه بندی سرمایه ای تاثیر می گذارد. بنظر می رسد به طور ویژه، افزایش در عدم اطمینان رویه ها، نرخ تورم، عدم اطمینان ذاتی، عدم اطمینان ورود به صنعت، نیروی انسانی، تعهدات و وصول مطالبات بر بکارگیری روشهای پیشرفته بودجه بندی سرمایه ای در تصمیم گیری ها موثر باشند.