با توجه به در معرض خطر انقراض قرار گرفتن گونه های بی شماری از ماهیان مهم تجاری، به همان اندازه که رفته رفته کفه این آمار به سمت تولیدات آبزی پروری در حال سنگین شدن است، اهمیت تحقیقات در این زمینه نیز روز به روز محسوس تر می شود. ماهیان استخوانی دریای خزر به عنوان گروهی از آبزیان بسیار اقتصادی این دریا محسوب می شوند که بعد از ماهیان خاویاری در رتبه دوم قرار دارند. در میان ماهیان استخوانی دریای خزر، ماهی سفید (rutilus frisii kutum) بالاترین محبوبیت و بیشترین ارزش اقتصادی را به خود اختصاص داده است. پراکنش عمده ماهی سفید در سواحل جنوبی دریای خزر از رودخانه کورا تا منطقه گمیشان است و 90 درصد ذخایر این ماهی بومی سواحل ایران است (قلی اف، 1997). در طی سال های 1361 لغایت 1369 همزمان با افزایش رهاکرد بچه ماهیان سفید، میزان صید این ماهی روند صعودی داشته که پس از سال مذکور، میزان برداشت ماهی سفید و تعداد رهاکرد بچه ماهیان دارای نوسانات بوده است. کاهش ضریب بازگشت شیلاتی بچه ماهیان رهاسازی شده به دلیل کاهش کیفیت و میانگین وزن بچه ماهیان رهاسازی شده، کاهش رشد و کاسته شدن توانایی سازش پذیری با عوامل محیطی از عمده ترین دلایل این نوسانات در برآورد حداکثر مجاز قابل برداشت توده زنده ماهی سفید می باشد (پیری و همکاران، 1378).