بررسی مونولوگ و گفتار تک گویانه بدون داشتن تعریف صحیحی از گفتگوی نمایشی و دیالوگ امکان پذیر نیست. درک بهتر مونولوگ( هر چند که تا به امروز تعریقی جامع و کامل ارائه نشده) وابسته به تعریف دیالوگ است،چرا که در تمامی نمایشنامه ها و نمایشها از ابتدا تا کنون دیالوگ نسبت به جنبه های دیگر نمایش از اهمیت بیشتری برخوردار است و علت آن چیزی جز ایجاد ارتباط میان شخصیتهای نمایش و تماشاگران نبوده، هر ارتباط میان شخصیت نمایشی و مخاطب آن، کنشمند خواهد بود واین ارتباط دو سویه است بین «من» گوینده و «تو»ی شنونده.بنابراین مبادله اصلی در درام که مبنای تنش و پویایی درام است به این شکل ایجاد می شود. در مونولوگ هم به همین شیوه نمایش کنشمند می شود،ولی با کمی تفاوت.گوینده به تنها یی بر روی صحنه صحبت می کند که مخاطب آن یا می تواند شخصی غائب بر روی صحنه باشد یا می تواند تماشاگران باشند یا اینکه گوینده خود را به دوپاره تقسیم کرده باشد و با خود صحبت کند.در تمامی این موارد شاهد ایجاد ارتباط هستیم. هدف اصلی این پژوهش بررسی کارکردها و ویژگی های زبانی مونولوگ در درام است.نگارنده با شیوه ی توصیفی تحلیلی به بررسی دو اثرمحمد چرمشیر(نمایشنامه قلاده برای یک سگ مرده ونمایشنامه بهجت) پرداخته است.پژوهش نگارنده نشان می دهد که مونولوگ با وجود تفاوت هایی در موقعیت ارائه و اجرا کنش زبانی به لحاظ ارتباطی دارای ماهیت دیالوگی است.