محمد زهری (1373- 1305) شاعر نوپرداز، پژوهشگر، کتابدار و کتابشناس در مرداد 1305 در روستای عباس آباد از توابع تنکابن به دنیا آمد؛ تحصیلات مقدماتی را به دلیل شغل پدر در ملایر و شیراز گذارند و پس از آن به تهران آمد؛ وی درسال 1332 موفق به اخذ درج? لیسانس زبان و ادبیات فارسی شد و در سال 1344 دوره دکتری خود را در دانشگاه تهران به پایان رسانید آثار او را می توان به دو بخش فعالیت های پژوهشی و شعر تقسیم نمود؛ اشعار او شامل دو بخش کلاسیک و نیمایی است وی در میان قوالب سنتی، شاعر چهار پاره سراست و باید گفت بیشترین شهرت و محبوبیت خود را نیز مدیون اشعار کوتاه و نیمایی است. زهری از منظر صور خیال، شاعری نوآور و ترکیب ساز است؛ شعرهایش عاطفی، بی پیرایه، ساده و مهربانانه است؛ زبان شعرش نیز صمیمی و ساده اما نه بازاری و درعین سادگی، فاخر و متعالی است. مضامینی که برای اشعارش برگزیده حاوی درونمایه های عاطفی و اجتماعی است که در به کارگیری درونمایه های عاطفی بسیار نجیب و محجوب است و درکمتر جایی شخصیت معشوق را افشا می کند و درمقابل به دلیل حضور در فضای ناامن اجتماعی و پشت سر نهادن کودتا و شرایط نابسامان اجتماعی، سعی در به کارگیری مضامین اجتماعی دارد بنابراین با فریاد اعتراضی خود به کمک کلمات، گلای? خویش را به گوش مخاطب می رساند. به طور کلی زهری در میان شعرای معاصر جایگاه قابل قبولی دارد و همچنان که از شاعران پیشین و معاصر تأثیر پذیرفته، بر شاعران پس از خود نیز تأثیر گذاشته که این خود بیانگر قدرت طبع وی است. اما هیچ گاه نمی توان او را شاعری مقلّد محسوب کرد.