چکیده محور شاهچراغ تا آستانه یکی از مهمترین محورهای عملکردی-فعالیتی و همچنین هویتی شهر شیراز بشمار می آید.این محدوده در قلب شهر شیراز بوده است که دارای بافت و ساختار ارگانیک بوده که محلات و بافت های مسکونی بخش اعظم آن را تشکیل می دادند.اکنون بسیاری از فضا های مسکونی تخریب شده و تبدیل به فضای باز شده است.اما متاسفانه به دلیل طراحی نا مناسب در این محدوده باعث شده که بافت در ارزش واقعی خود نباشد.از طرف دیگر در جهان کنونی ما پس از گذر از فراز مدرنیته در نشیب صورتهای خالی شده،اسطوره ها و صور حضوری محو شده و بقای رنگ باخته اعتقادات کهن قرار گرفته است. در این پژوهش ما برآن ایم که با احیا و نوسازی بافت تاریخی و فرهنگی و طراحی به منظور سهولت دسترسی زائران و باز شناخت مفاهیم بنیادی اسطوره ،هنر و موضوع خاص نمایش خودی که بتوانیم هریک از سه لایه ملی ،دینی، مدرن را در کنار هم سامان دهیم.هدف از این تحقیق استعلای فرهنگ،تاثیرات حفاظتی بافت ،ارتباط افراد از اقشار مختلف با یکدیگر و تعامل اجتماعی در فضا به منظور تعلق بنا به شهر و مردم میباشد. برای انجام این تحقیق ،اطلاعات مورد نظر به صورت کتابخانه ای جمع آوری گردیده و با استفاده از روشهای توصیفی-تحلیلی (اطلاغات حاکم بر گذشته)موضوع مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.و در بعد طراحی به روش میدانی می باشد. نتایج حاصل از انجام این تحقیق تعامل دو سویه بین انسان و شهر، ایجاد گشایش خطی ،گشودگی گذر تماشا که ساختار فضای اصلی و ارتباط شهر با مجموعه شهری را بیان می کند، توده فضایی مرکز نمایش در جوار گذر تماشا ،ساختار نرم و ریتمیک و رشد یابنده که بیانگر ابزار حرکت به عنوان شاخصه نمایش و توده مکمل فضای تهی (ارتباط بین دوحرم و تعامل افراد) وسط را در بر می گیرند.