این تحقیق سعی دارد رمان های "خانه ای برای آقای بیزواز" و"مشت ومالچی عارف" را از دیدگاه پسااستعماری بررسی کند. در این راستا سعی بر این بوده تا در این دو رمان مفاهیم پسااستعماری مانند کلیشه و قالب، تقلید،دمدمی مزاجی، مفاهیم دو پهلوو متناقض، ظهور نژادهای دو رگه و غیره به کمک تئوری های هومی بابا شناسایی شوند. بابا بر این باور است که در تعامل مستعمر و استعمارگر، هر دو فرهنگ تغییر کرده و هیچ کدام نمیتوانند ادعا کنند که ثابت ،خالص و دست نخورده باقی مانده اند. در فرآیند تعامل، هم هویت مستعمر و هم هویت استعمارگر دچار تغییرات بسیار می شوند. استعمارگر، مستعمر را در قالبی خاص جای داده و از او به عنوان وجودی پست و بی فکر یاد می کند. این دیدگاه و تصور در افراد تحت سلطه نهادینه شده و باعث می شود از استعمارگر به عنوان وجودی برتر و پیچیده تر یاد کند. با این تصور که فرهنگ استعمارگر غنی تر وقوی تر است، مستعمر تحت سلطه سعی بر تقلید آن می کند که حاصل آن نه یک نسخه ی دقیق و کامل، بلکه تقلیدی مسخره آمیز است که باعث ایجاد شکاف هایی در سلطه ی استعمارگر می شود. در این کنش کتقابل، نه تنها هویت مستعمر، بلکه هویت استعمارگر هم تغییر می یابد. شخصیت های این دو رمان اثر نایپل، هندی های مهاجری هستند که در مستعمره ترینیداد که جامعه ای متشکل از نژادهای متعدد و متفاوت است، زندگی می کنند. به کمک تئوری های ذکر شده، چگونگی تغییر شخصیت، مذهب، تحصیلات، رسوم و غیره شخصیت های داستان به دلیل زندگی در چنین جامعه ناهمگنی،ثابت می شود. با تغییر نسل، باورها به فرهنگ اصلی کم رنگ شده و در قدرت استعمارگر غرق می شوند. شخصیتهای رمان ها هنگام مواجهه با فرهنگ استعمارگر، شخصیت خود را تغییر داده و به چیزی که استعمارگر می خواهد تبدیل می شوند. به علاوه، در طول رمان ها، شخصیت ها در نتیجه تجربه غربت و زندگی در جامعه ای متشکل از مخلوطی از فرهنگ ها، خصوصیات اخلاقی متناقض پیدا می کنند. این تناقض منجر به ایجاد حس دوگانه ای در آنها میشود؛ جذب فرهنگ استعمارگر شدن و در عین حال متنفر و منزجر بودن از آن.