هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین پلایومتریک، قدرتی و ترکیبی بر سرعت دویدن و توان انفجاری دانشجویان غیر فعال دانشگاه فردوسی مشهد بود. در ابتدا 43 دانشجوی پسر به 4 گروه: پلایومتریک (11 نفر)، قدرتی (12 نفر)، ترکیبی (10 نفر) و کنترل (10نفر)، تقسیم شدند. آزمون دوی 50 یارد و پرش عمودی قبل و هر دو هفته یکبار تا هشتمین هفته دوره تمرینی ارزیابی شد. آزمودنی های هر گروه تمرینی هشت هفته و دو روز در هفته به تمرین پرداختند. گروه کنترل، در هیچ تمرینی شرکت نمی کرد. برای تحلیل داده ها از آنالیز واریانس اندازه های تکراری استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که همه متغیرهای تحقیق به طور معنی داری بهبود یافته بودند(05/0p<). اگرچه گروه ترکیبی، در سرعت دوی 50 یارد نسبت به دو گروه دیگر تمرینی و گروه پلایومتریک، در پرش عمودی نسبت به دو گروه دیگر تمرینی پیشرفت بیشتری داشتند ولی به طور کلی متغیرهای تحقیق گروه تمرینی ترکیبی به طور معنی داری نسبت به دو گروه دیگر پیشرفت بیشتری داشت. در نهایت این یافته ها، از بهبود سرعت دویدن و پرش عمودی با استفاده از تمرینات ترکیبی قدرتی و پلایومتریک حمایت می کند.