در این پایان نامه نگارنده ابتدا وندهای اشتقاقی و تصریفی را از آثار صادقی (1370-72)،قطره (1379 و 1386)و کلباسی (1391) انتخاب کرده و سپس به بررسی داده ها و مثال های گردآوری شده از فرهنگ بزرگ سخن می پردازد.از این رهگذر نتایج حائز اهمیتی بدست آمد از جمله این که وندهای اشتقاقی که مقوله نحوی پایه را تغییر می دهند هسته نحوی، و وندهایی که معنا یا زیر طبقه دستوری پایه را تغییر می دهند،هسته معنایی محسوب می شوند.البته در برخی از صورتهای اشتقاقی که وند و پایه هر دو در معنای واژه مشتق سهیم هستند هسته نامشخص است. برخی موارد نیز یافت می شوند که در آنها بار معنایی واژه مشتق فقط بر روی پایه است که در این صورت پایه هسته در نظر گرفته می شود. وندهای اشتقاقی که مقوله نحوی و معنایی پایه را تغییر نمی دهند اما کاربرد آن را تغییر داده و آن را برای حضور در بافت خاصی از کلام آماده می کنند هسته کاربردی محسوب می شوند.از بررسی صورتهای اشتقاقی که از طریق وندافزایی مضاعف ساخته می شوند به این نتیجه میرسیم که آخرین وندی که به پایه اضافه می شود هسته نحوی است.در نهایت در بخش صورتهای تصریفی مشخص می شود که وندهای تصریفی نمی توانند هسته باشند.