مقدمه و هدف: ایدز از جمله بیماری های است که در اکثر فرهنگ ها یک تابو تلقی شده و معمولاً با هاله ای از شرم، منع-های اخلاقی و بالاترین میزان استیگما همراه بوده و در نتیجه برآیندهای روانی-اجتماعی و فرهنگی بی شماری برای فرد مبتلا به دنبال دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه عوامل روانی-اجتماعی با استیگمای ادراک شده در بیماران با علائم hiv انجام شد. روش: این پژوهش در قالب یک طرح همبستگی و به صورت مقطعی و بر روی 63 بیمار مبتلا به hiv/aids که به صورت در دسترس از جمعیت 80 نفری بیماران مبتلا به hiv انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار پژوهش عبارت بودند از: مقیاس استیگمای بیماران اچ.آی.وی (hivss)، خودکارآمدی ادراک شده (gses)، شاخص اصلاح شده شبکه اجتماعی برکمن و سیم (sni)، حمایت اجتماعی ادراک شده (mspss)، مقیاس چند بعدی منبع کنترل تندرستی (mhlcs)، پرسشنامه ادراک بیماری (ipq) و مقیاس عزت نفس روزنبرگ (rses). یافته ها: همبستگی معنادار معکوسی بین استیگمای ادراک شده با مولفه های برآیند بیماری (01/0> p) و خط زمانی حاد- مزمن (01/0> p) به عنوان مولفه های متغیر ادراک بیماری و متغیر عزت نفس (05/0> p) وجود داشت. رگرسیون سلسله مراتبی چندگانه نشان داد که متغیرهای ادراک بیماری، عزت نفس، شبکه اجتماعی ادراک شده، حمایت اجتماعی ادراک شده، منبع کنترل و خودکارآمدی ادراک شده در مجموع6/43 درصد از کل واریانس متغیر استیگمای ادراک شده در بیماران با علائم اچ.آی.وی را تبیین کردند. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش، تغییر کیفیت ادراک بیماری و نیز تقویت عزت نفس با هدف کاهش استیگمای ادراک شده در بیماران با علائم اچ.آی.وی را تبیین کردند.