چکیده: هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی ویژه بر عوامل ترکیب بدنی دانش آموزان پسر غیرفعال بود. تعداد 30 نفر از دانش آموزان غیر فعال با میانگین سنی 50/0±86/13سال، قد 2/8±162 سانتی متر و توده بدن 12/8± 2/67 کیلوگرم مورد استقاده قرار گرفت. این داده ها از شهر نیر در استان اردبیل با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند و در دو گروه 15 نفره تجربی و کنترل قرار گرفتند. روش اجرا: 15 نفر از آزمودنی ها (گروه تجربی) به طول 8 هفته با 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 70 دقیقه تحت فعالیت هوازی ترکیبی قرار گرفتند و 15 نفر دوم (گروه کنترل) در طول 8 هفته هیچ تمرینی انجام ندادند و وزن و درصد چربی، توده چربی بدن، توده بدون چربی، شاخص توده بدن آزمودنی ها قبل و بعد از 8 هفته تمرین هوازی ویژه اندازه-گیری شد. برای تجزیه و تحلیل و مقایسه داده ها از آزمون آماری t مستقل و t همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که درصد چربی بدن، وزن چربی، در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش می یابد ولی در حالی که وزن بدون چربی، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و استقامت قلبی و عروقی درگروه تجربی افزایش معنی داری داشت و همچنین تفاوت تغییرات این متغیرها در بین گروه تجربی و کنترل معنی دار بود. وزن بدن، شاخص توده بدن و نسبت دور کمر به لگن (whr) تغییرات معنی داری در گروه تجربی نداشتند و در گروه کنترل افزایش وزن، افزایش درصد چربی بدن و افزایش وزن چربی معنی دار بود ولی بقیه ی شاخص ها تفاوت معنی داری نشان ندادند. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین ویژه با تنوع زیاد می تواند روش مناسبی برای کاهش درصد چربی باشد و باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر ارتفاع بر عملکرد ریوی و توان هوازی دانش آموزان ورزشکار شهر اردبیل می باشد.روش تحقیق: بدین منظور 10 دانش آموز ورزشکار داوطلب با میانگین انحراف استاندارد (سن 27/0±66/18 سال؛ وزن 1/2±63 کیلوگرم؛ قد 2±173 سانتی متر) برای انجام آزمون در محل پایه (1400 متر بالاتر از سطح دریا)،ارتفاع 3600 متر و سطح دریا انتخاب و با کسب رضایت نامه در تحقیق شرکت کردن، شاخص های عملکرد ریوی بوسیله-ی اسپیرومتر میکرولب2 و توان هوازی با استفاده از تست پله کوئین در سطح دریا، ارتفاع 1400 متری و بعد از صعود به ارتفاع 3600 متری و با فاصله 3 روز از هم اندازه گیری شد. اندازه تغییرات شاخص های عملکرد ریوی و توان هوازی در سطح مختلف بوسیله آزمون واریانس تکراری با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرنی در سطح معنی داری ( 05/0?p) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج:شاخص های عملکرد ریوی(fev،fvc،pef، fef25-75%، pif، mvv، vc (%) fev1/fvc) در ارتفاع 3600 متری نسبت به سطح دریا و ارتفاع 1400 متری به طور معنی داری افزایش یافت (05/0?p) ولی fef25-75%، fev1، mvv و fev1/fvc(%)بین ارتفاع 1400 متری و ارتفاع 3600 متری تغییر معنی داری نیافت. همچنین fiv1 در بین سطوح مختلف ارتفاع تغییر معنی داری نیافت. توان هوازی نیز در ارتفاع 3600 متری نسبت به سطح دریا و ارتفاع 1400 متری کاهش معنی داری یافت(05/0?p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده چنین می توان نتیجه نمود که صعود موقت به ارتفاع 3600 متری به دلیل کاهش مقاومت راه های هوایی موجب افزایش معنی دار اکثر شاخص های عملکرد ریوی می شود و توان هوازی به علت کاهش اکسیژن شریانی در راتفاع کاهش می یابد.

تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیرهشت هفته تمرین ورزشی در محدوده بین آستانه ی هوازی و آستانه بی هوازی بر متغیر های قلبی- تنفسی مردان جوان غیرفعال انجام شد. روش تحقیق: بدین منظور20 مرد غیر فعال با میانگین سنی 01/1±44/20سال، قد 97/5±67/179سانتی متر و توده بدن 83/3 ± 75/70 کیلوگرم به طور تصادفی در دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه اجرا شد. آزمودنی ها در سه مرحله (پیش آزمون، میان آزمون و پس آزمون) آزمون فزاینده نوارگردان را برای تعیین شاخص های قلبی-تنفسی اجرا کردند. داده ها با روش اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری (05/0 p<) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: تغییرات معنی داری در vo2max،hrmax ، petco2، peto2متعاقب تمرین ذکر شده وجود نداشت. اما vvo2max، rer به گونه ای معنی دار افزایش یافت (05/0p< ). به علاوه، کاهش معنی داری در ضربان قلب و فشار خون سیستول و دیاستول در گروه تمرینی وجود داشت (05/0p< ). همچنین تفاوت هایی در متغییرهای اندازه گیری شده بین گروه تمرینی و کنترل وجود داشت اما معنی دار نبود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که، تمرین ورزشی فاکتور های قلبی- تنفسی مورد نظر را بهبود می بخشد، اما تمرین با شدتی بالاتر نسبت به شدت 75% در بهبود متغیر های قلبی - تنفسی مردان تمرین نکرده موثرتر است.