فراگیری و به کارگیری مناسب افعال کمکی در متن را می توان به عنوان یکی از عوامل مهم در فرایند یادگیری زبان دوم به حساب آورد. این تحقیق به منظور بررسی یادگیری افعال کمکی ساده و کامل انگلیسی توسط زبان آموزان فارسی زبان صورت گرفت. بررسی نقش زبان مادری و بسندگی زبانی در عملکرد زبان آموزان از اهداف دیگر این پروژه محسوب می شد. بدین منظور سطح بسندگی زبان آموزان از طریق آزمون تعیین سطح دانشگاه آکسفورد سنجیده شده و 34 زبان آموز سطح متوسط و 33 زبان آموز سطح پیشرفته انتخاب شدند. سطح توانایی این فراگیران در تشخیص و بکارگیری افعال کمکی مورد نظر با استفاده از آزمون های انتخاب صحیح و ترجمه سنجیده شدند. بررسی داده های بدست آمده نشان می دهد که هر دو گروه شرکت کننده عملکرد قابل قبولی در استفاده از افعال احتمالی و نقش های اولیه ی سایر افعال کمکی داشته اند.از سوی دیگر، این زبان آموزان مشکلات زیادی در زمینه ی بکارگیری حالت های ساده و کامل فعل کمکی تمایلی would داشتند. علاوه بر آن، عدم تمایز بین افعال کمکی اجباری should، must و have to را نیز می توان به عنوان یکی دیگر از نقاط ضعف زبان آموزان فارسی زبان به حساب آورد که حتی در سطوح پیشرفته هم دیده می شود. این عدم تمایز را می توان ناشی از عدم وجود چنین ساختاری در فارسی دانست. به علاوه، آن دسته از نقش های افعال کمکی که در مراحل بعدی و بدون تدریس مستقیم فرا گرفته می شوند نیز می توانند برای زبان آموزان مشکل آفرین باشند. از مقایسه ی این دو گروه می توان نتیجه گرفت که بسندگی زبانی تاثیر چندانی بر روی عملکرد زبان آموزان در این زمینه ندارد. نتایج بدست آمده فرضیه ی برجسته سازی (اشمیت، 1990) را تایید می کند. بر طبق این فرضیه، زبان آموزان بدون توجه کامل و مستقیم به ساختار های زبان دیگر نمی توانند آنها را فرا گیرند.