در تئوری مدرن و پست مدرن سرمایه گذاری مسیر انتخاب پورتفولیوی بهینه شامل دو مرحله می باشد ، مرحله اول رسم مرز کارایی و مرحله دوم حداکثرکردن مطلوبیت انتظاری می باشد مرحله دوم برای انتخاب بهترین پورتفوی کارا برای سرمایه-گذاران فردی با ترجیحات مشخصی بین سودآوری و ریسک پذیری ضروری می باشد ، با این وجود صندوق های سرمایه گذاری مشترک، سرمایه گذاران انفرادی نمی باشند ، بنابراین تحلیل گران درک محدودی از حداکثرسازی مطلوبیت انتظاری صندوق-های سرمایه گذاری مشترک دارند هنگامی که با این موضوع مواجه می شوند که یک تابع مطلوبیت چگونه می توان به تعداد زیادی از سهامداران و سرمایه گذاران بالقوه ارتباط پیدا کند. این تحقیق انتخاب پورتفولیوی بهینه توسط صندوق های سرمایه-گذاری مشترک را ارجاع می دهد به جستجوی پورتفوهای رتبه بندی شده بر اساس خصوصیات سازشکارانه برای پیداکردن یک محدوده ی مشخص روی مرز کارایی بر اساس ترجیحات آماری سرمایه گذاران. در این پژوهش ا از الگوی استاندارد میانگین- نیم واریانس برای رسم مرز کارایی با استفاده از 30 سهم برتر بورس اوراق بهادار تهران برای دوره 1391-1386 استفاده شده است، یکی از خصوصیات این مدل، استفاده از نیم واریانس به عنوان معیار اندازه گیری ریسک می باشد .تئوری ریسک نامطلوب ، ریسک را به عنوان انحرافات زیر میانگین بازدهی در نظر می گیرد.سپس این پژوهش به بررسی این موضوع پرداخته است که صندوق های سرمایه گذاری مشترک چگونه می توانند استنباط های پربارتری از ترجیحات سرمایه گذاران که از اطلاعات پرسشنامه قابل استخراج است ، داشته باشند .تا بتوانند یک رتبه بندی رضایت بخش از پورتفوهای بهینه داشته باشند.