چکیده مقدمه: پژوهش حاضر به بررسی رابطه بین دینداری با شادی در بین معلولین جسمی حرکتی آسایشگاه های شهر تهران می پردازد. رفتارها و باورهای دینی تاثیر مشخصی در معنادار کردن زندگی افراد دارند، رفتار هایی مانند عبادت ، زیارت و توکل به خدا می تواند از طریق ایجاد امید و تشویق به نگرشهای مثبت، موجب آرامش درونی افراد گردد. داشتن معنا در زندگی، امیدواری به یاری خداوند در شرایط مشکل زا، بهره مندی از حمایت های اجتماعی و معنوی، احساس تعلق داشتن به منبعی والا، همگی از جمله روشهایی هستند که افراد دیندار با دارا بودن آنها می توانند در مواجهه با حوادث آسیب رسان، فشار کمتری را محتمل شوند.باور به اینکه خدایی هست که موقعیت ها را کنترل می کند و ناظر بر بندگان خویش است، تا حد زیادی فشارهای روانی را کاهش می دهد، به طوری که اغلب افراد مومن معتقدند که می توان از طریق اتکا و توسل به خداوند، موقعیتهای غیر قابل کنترل را به طریقی کنترل نمود. می توان مدعی بود که دینداری و مذهب- چیزی که به شخص در زندگی معنا و هدف می دهد- می تواند تاثیر شگرفی بر شادمانی داشته باشد، چرا که اعتقاد به رابطه با وجودی برتر که کل کاینات مخلوق این وجود برتر هستند، سبب خلق چشم اندازی مثبت در زندگی می شود.با مرورمتون تحقیق چنین برداشت می شود که دینداری بر شادیمعلولین جسمی حرکتی تاثیرگذار هستند که در این پژوهش هم این موضوع مطمح نظر بوده است. روش: روشمورد استفادهدر این تحقیق، همبستگی مقطعی می باشد. و از ابزار پرسشنامه برای جمع آوری داده ها استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق،معلولین جسمی حرکتی آسایشگاه های شهر تهران می باشد. یافته ها: یافته هاحاکی از آن است که همبستگی بالایی بین دینداری درونی(0.49)، و دینداری بیرونی (0.28) و شادی وجود دارد. در این پژوهش فرضیه های مربوط به تحصیلات و جنسیت با شادی رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد ولی رابطه ای بین سن و و شادی وجود نداشت. نتایج:نتایج تحقیق نشان داد که متغیرهایدینداری درونی،دینداری بیرونی، سن، تحصیلات،56 درصد از متغیر شادی را تبیین می کنند. متغیر دینداری درونی بیشتر از دینداری بیرونی بر شادی تاثیرگذار است. واژه های کلیدی:دینداری، جهت گیری مذهبی درونی، جهت گیری مذهبی بیرونی،معلولین جسمی حرکتی